Υπάρχει σήμερα σοσιαλισμός ή τον κατάπιε η «πυραμίδα»; Απάντηση από ΗΠΑ. Του Δ. Πατέλη.
«Πριν από λίγες ημέρες, είχα πει ότι ζούμε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο σε διαφορετικές φάσεις. Τώρα μπορώ να πω ότι πρόκειται για έναν ολικό, τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», δήλωσε στις 10.09.2022 ο πάπας Φραγκίσκος.
Ακόμα και ο πάπας αναγκάζεται να αποκαλεί πλέον κάποια πράγματα με το όνομά τους.
Βάσει ενός διαδεδομένου αναθεωρητικού δόγματος/ιδεολογήματος μετά την ήττα/αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του υπαρκτού (πρώιμου) σοσιαλισμού στην Ευρώπη «δεν υπάρχουν σήμερα σοσιαλιστικές χώρες». Βάσει αυτού του δόγματος, στον πλανήτη έχει πλέον εγκαθιδρυθεί μια αμιγής και …ακλόνητη «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», όπου «ανεξαιρέτως όλες οι χώρες είναι καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές, ληστρικές»… (βλ. και Υπάρχει σχέση μεταξύ ευρωκομμουνισμού, αλτουσεριανισμού και κομμουνισμού… Του Δ. Πατέλη).
Σοβαρά;
Η ύπαρξη η μη χωρών του πρώιμου σοσιαλισμού δεν είναι θέμα γούστου ή αυθαίρετων ανεδαφικών ιδεολογικών κατασκευών.
Είναι ένα αδιαμφισβήτητο και αδιάσειστο ιστορικό γεγονός, το οποίο σηματοδότησε την κοσμοϊστορικής σημασίας αναβάθμιση της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, την εποχή της έναρξης της πραγματικής διαδικασίας ιστορικών εγχειρημάτων επαναστατικών μετασχηματισμών, της ανισομερούς και άκρως αντιφατικής μετάβασης της ανθρωπότητας στον σοσιαλισμό, αρχής γενομένης από τους «ασθενείς κρίκους» του χωροδικτυώματος του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Το ίδιο αυτό το γεγονός συνιστά ποιοτική, ποσοτική και ουσιώδη αναβάθμιση της ταξικής πάλης στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα: η πάλη των τάξεων, η αντίφαση κεφαλαίου – εργασίας, παίρνει και την μορφή της σύγκρουσης μεταξύ δύο κοινωνικοοικονομικών και πολιτισμικών συστημάτων: κεφαλαιοκρατίας – σοσιαλισμού.
Κινητήριες δυνάμεις και αλληλένδετες συνιστώσες της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας γίνονται: το εργατικό κίνημα των κεφαλαιοκρατικών χωρών, οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού (νικηφόρες πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις), το αντιιμπεριαλιστικό-αντιαποικιοκρατικό κίνημα και οι χώρες που προέκυψαν από τις επαναστατικές του νίκες.
Η ήττα κάποιων απ’ τις πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις -κυρίως της ΕΣΣΔ- είχε τεράστιες επιπτώσεις στους συσχετισμούς δυνάμεων και στην δυναμική του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οδήγησε σε φαινόμενα εκφυλισμού και διάλυσης πάλαι ποτέ μαχητικών εργατικών και κομμουνιστικών κινημάτων/κομμάτων, σωματείων και εργατικών ενώσεων, σε τακτικές αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις των κοινωνιών του πρώιμου σοσιαλισμού που συνέχισαν την πορεία τους, σε υποχωρήσεις και αναδιατάξεις του αντιιμπεριαλιστικού-αντιαποικιοκρατικού κινήματος.
Ωστόσο, η ήττα/αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού στην Ευρώπη επ’ ουδενί λόγω δεν συνιστά ολική ήττα και εξαφάνιση του πρώιμου σοσιαλισμού απ’ τον πλανήτη, ούτε «οριστική και αμετάκλητη ήττα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος», όπως ισχυρίζονται κάποια ιδεολογικά & προπαγανδιστικά συστατικά στοιχεία της άρχουσας τάξης συνεπικουρούμενα από την θρηνωδία ηττοπαθών καταλοίπων της εκφυλιζόμενης οπισθοφυλακής προηγούμενων φάσεων του κινήματος…
Η παγκόσμια επαναστατική διαδικασία, παρά τις υπεραπλουστευτικές μεταφυσικές δοξασίες κάποιων, δεν είναι μια εύκολη, απρόσκοπτη και γραμμική διαδικασία αυτόματης «ωρίμανσης των συνθηκών». Η ιστορική νομοτέλεια κλιμακώνεται μέσω μιας εξαιρετικά περίπλοκης και αντιφατικής διαδικασίας κυμάτων επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.
Οι νίκες και οι ήττες πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων είναι αναγκαίες και νομοτελείς εκφάνσεις της ιστορίας της ανθρωπότητας, στο βαθμό που οι επαναστάσεις ξεσπούν σε χώρες με μέσο και κατώτερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η τεχνολογική και οργανωτική βάση της παραγωγής των οποίων (αναβαθμοί εκμηχάνισης και εκβιομηχάνισης) συνιστά φάσμα δυνατοτήτων για την ύπαρξη τόσο κεφαλαιοκρατικών όσο και (πρώιμων) σοσιαλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Οι νίκες και οι ήττες πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων θα είναι αναπόφευκτες μέχρι την ολοκλήρωση της επικράτησης των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων στους «ασθενείς κρίκους» (εξαρτημένες χώρες, ημιαποικίες, χώρες με νεοαποικιοκρατικές εξαρτήσεις, χώρες με μέσο ή και κατώτερο του μέσου επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών τους δυνάμεων), με την εξάλειψη των πηγών παρασιτισμού (άντλησης υπεραξίας με ποικίλες μορφές μονοπωλιακών υπερκερδών, άνισης ανταλλαγής, επιβολής δανείων κ.λπ.) των ιμπεριαλιστικών χωρών (χωρών παρασίτων, ραντιέ), οπότε θα εξαλειφθούν και οι πηγές εξαγοράς, διαφθοράς, διάσπασης, υπονόμευσης του εργατικού κινήματος στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών κρατών και συνολικά των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο κρατών. Υπονόμευσης που μεθοδεύεται με εκδοχές εξαγοράς «εργατικής αριστοκρατίας» με μερίδιο των μονοπωλιακών υπερκερδών της χρηματιστικής ολιγαρχίας και συνακόλουθου καθεστωτικού εκφυλισμού του εργατικού/επαναστατικού κινήματος σε ιδεολογικοπολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Τότε θα ξεσπούν νομοτελώς επαναστατικές καταστάσεις και νικηφόρες επαναστάσεις στα πρώην κέντρα του ιμπεριαλισμού, οι επελαύνουσες σε όλα τα μέτωπα και σε όλα τα πεδία δυνάμεις του σοσιαλισμού θα είναι υπέρτερες έναντι των δυνάμεων του φθίνοντος κεφαλαιοκρατικού στρατοπέδου, μέχρι να επικρατήσει ο οριστικά και αμετάκλητα ο σοσιαλισμός σε όλο τον πλανήτη.
Το αυτοματοποιημένο πλέγμα παραγωγής οιονεί πλανητικών διαστάσεων θα αρχίσει να λειτουργεί ως η τεχνολογική βάση της μετάβασης της ανθρωπότητας στον κομμουνισμό. Τότε θα κλιμακωθεί το γίγνεσθαι της κομμουνιστικής κοινωνίας στον πλανήτη προς την ωριμότητα της Ενοποιημένης Ανθρωπότητας, με παράλληλη εντατική διέξοδο της ανθρωπότητας στον διαστημικό πολιτισμό.
Οι αρνητές της ύπαρξης σοσιαλιστικών χωρών των ημερών μας, κατά κανόνα αδυνατούν να συλλάβουν την αντιφατική και διαφοροποιούμενη σε διάφορα στάδια της ανόδου και της πτώσης της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θέση και το ρόλο των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων.
Πρακτικά, ταυτίζουν μηχανικά την ύπαρξη των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων (συμπεριλαμβανομένης και της ειδικής ιστορικής μορφής τους εντός της σοσιαλιστικής σχεδιοποιημένης οικονομίας) με την κεφαλαιοκρατία.
Ως εκ τούτου, ταυτίζουν στην φαντασία τους τον «σωστό σοσιαλισμό» τον σοσιαλισμό «με τη σωστή γραμμή» με την απόλυτη κυριαρχία της σοσιαλιστικής σχεδιοποίησης και την απόλυτη απουσία εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων! Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ή θα εμφανιστεί ως δια μαγείας ώριμος κομμουνισμός πάραυτα, ή -ότι μεσολαβεί μέχρι τότε- είναι «σκάρτος» ή/και ανύπαρκτος σοσιαλισμός!
Στην φαντασία τους η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν υπάγεται σε νομοτελή στάδια εμφάνισης διαμόρφωσης και ανάπτυξης του κομμουνισμού, άρα και σε στάδια διευθέτησης και επίλυσης της βασικής αντίφασης του πρώιμου σοσιαλισμού (αλλά και κάθε σοσιαλισμού, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης εν γένει, ως διαδικασίας διαμόρφωσης του κομμουνισμού): της αντίφασης μεταξύ κοινωνικής ιδιοκτησίας (αρχικά τυπικής κοινωνικοποίησης, κρατικοποίησης) των μέσων παραγωγής και ανεπαρκούς ανάπτυξης, «ανωριμότητας» του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής, ή με άλλα λόγια, η αντίφαση μεταξύ τυπικής, και πραγματικής κοινωνικοποίησης[1].
Η επαναστατική σκέψη οφείλει να διερευνήσει την βασική αντίφαση του σοσιαλισμού ως συστατικό στοιχείο της ιστορικής δυναμικής της αλληλεπίδρασης εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης κεφαλαιοκρατίας και πρώιμου σοσιαλισμού, σε συνάρτηση με την κλιμάκωση και αποκλιμάκωση της πόλωσης των δύο παγκόσμιων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων υπό το πρίσμα της συσχέτισης παγκόσμιας επανάστασης και αντεπανάστασης.
Η διερεύνηση των συγκεκριμένων ιστορικών εγχειρημάτων πρώιμου σοσιαλισμού απαιτεί ακριβή προσδιορισμό της στρατηγικής και των τακτικών τους σε ανάρτηση με το εκάστοτε κληροδοτημένο προεπαναστατικό επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγής και συνολικά της κοινωνίας, υπό το πρίσμα της συσχέτισης εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης. Κρίσιμη καμπή π.χ. στην ιστορία της ΕΣΣΔ σηματοδοτεί η εξάντληση του τύπου διάρθρωσης και ανάπτυξης της ΕΣΣΔ που επικράτησε μεταπολεμικά, μαζί με την αδυναμία ευρείας κλίμακας μετάβασης από την εκτατική στην εντατική ανάπτυξη (ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας 1950-1960, αρχές της δεκαετίας 1960-1970).
Βάσει της εμπειρίας της ΕΣΣΔ, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, και των υπολοίπων χωρών που προέκυψαν από τις πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αι., η αντίφαση αυτή, σε συνάρτηση με την οποία κινούνται και οι λοιπές αντιφάσεις του σοσιαλισμού (χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, εκτελεστικών και διοικητικών λειτουργιών, άστεως και υπαίθρου, κ.ο.κ.) είναι καθολικής ισχύος, είναι νομοτελής.
Η ιστορική εμπειρία κατέδειξε ότι ο πρώιμος σοσιαλισμός (και κάθε σοσιαλισμός) είτε θα επιλύει, θα προάγει αυτήν την αντίφαση με ποικίλους συγκεκριμένους ιστορικούς τρόπους, μέσα και ιδιαιτερότητες, κινούμενος προς τον κομμουνισμό, είτε θα παλινδρομεί κατά την επίλυσή της, θα υπαναχωρεί, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα την υπονόμευση των κεκτημένων της επανάστασης, την βαθμιαία ενίσχυση αντεπαναστατικών και παλινορθωτικών τάσεων, με πολύ πιθανή την τελική επικράτησή τους.
Ο εν εξελίξει Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος φέρνει στην επιφάνεια και αναδεικνύει ανάγλυφα την αντιφατικότητα του ιστορικού γίγνεσθαι, τις γεωτεκτονικές μετατοπίσεις ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα, την υποχώρηση των χωρών της πρώτης γραμμής του ιμπεριαλισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ και την αναβάθμιση του πόλου που εκ των πραγμάτων συγκροτούν οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού μαζί με κράτη και συνασπισμούς κρατών που προέκυψαν από αντιιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Εάν για κάποιους αριστερούς της ηττοπάθειας, της ραστώνης του αστικού κοινοβουλευτισμού και της εκ των πραγμάτων παραίτησης από το επαναστατικό κίνημα η ύπαρξη ή μη σοσιαλιστικών χωρών και αντιιμπεριαλισμού συνιστά επιφανειακό ταξινομικό παίγνιο λογοκοπίας, με ασαφή έως αντιεπιστημονικά και έωλα κριτήρια, για δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας στον πλανήτη, αυτό είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Το θέμα λοιπόν δεν ανάγεται σε ψευδοπροβλήματα που θέτουν αυτόκλητοι αφ’ υψηλού τιμητές του παγκόσμιου κινήματος, που αυτοαναγορεύονται μάλιστα και σε αποκλειστική αρχή έκδοσης «πιστοποιητικών γνησιότητας» του σοσιαλισμού στον πλανήτη βάσει αυθαίρετων αντιεπιστημονικών και ανορθολογικών ιδεολογημάτων. Αφορά την επιστημονική διάγνωση της πραγματικής ποικιλομορφίας των εκάστοτε νομοτελών, αντιφατικών, αναγκαίων και εφικτών βημάτων σωτηρίας και ανάπτυξης των χωρών του πρώιμου σοσιαλισμού.
Ιδιαίτερα στις συνθήκες της ραγδαίας κλιμάκωσης του εν εξελίξει Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ανέφικτη η διάγνωση του χαρακτήρα αυτού του πολέμου και των εμπλεκόμενων σε αυτών δυνάμεων και στρατοπέδων εάν υπάρχει εθελοτυφλία έναντι του αντιιμπεριαλισμού, του αντιφασισμού και του στρατοπέδου των χωρών του πρώιμου σοσιαλισμού σήμερα.
Παρόμοια εθελοτυφλία οδηγεί σε εκ των πραγμάτων δικαίωση του επιτιθέμενου Ευρωατλαντικού άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ, σε πρακτική συστράτευση με αυτόν, με καταστροφικές επιπτώσεις για το επαναστατικό κίνημα.
Ζήτημα ζωής ή θανάτου είναι η ύπαρξη και ανάπτυξη του πρώιμου σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού και για τον Ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τις ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη η μη σοσιαλιστικών χωρών και η ισχύς/επιρροή τους, για τον №1 ταξικό αντίπαλο, για τις ΗΠΑ ως επικεφαλής του νυν επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα στην αγωνία του, δεν είναι θέμα φλυαρίας για αργόσχολους καφενόβιους ή/και για fast food ιδεοληπτικό σανό που σερβίρουν στο ποίμνιο κάποιοι γραφειοκράτες για να οριοθετήσουν το ποίμνιό τους.
Για την μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητα πλανηταρχεύουσα ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, σήμερα που κλονίζεται σφόδρα η κυριαρχία της στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, με την έμπρακτη αμφισβήτηση να κλιμακώνεται σε συνθήκες Γ’ Παγκοσμίου πολέμου, εξυπακούεται ότι αυτό είναι θέμα ζωής ή θανάτου!
Απίστευτο και όμως αληθινό!
Οι ΗΠΑ έχουν θεσπίσει νόμο «Για την αποτροπή της κομμουνιστικής κινεζικής επίθεσης κατά της Ταϊβάν μέσω οικονομικών κυρώσεων» (S.3735 – Deterring Communist Chinese Aggression against Taiwan through Financial Sanctions Act of 2022 https://www.congress.gov/bill/117th-congress/senate-bill/3735/all-info )! Δεν αναφέρονται απλώς σε κάποια «κινεζική επίθεση κατά της Ταϊβάν», αλλά ως συνεπείς αστοί αντικομμουνιστές νομοθέτες επικεντρώνουν την προσοχή τους και υπογραμμίζουν την ανάγκη αποτροπής ακριβώς της «κομμουνιστικής κινεζικής επίθεσης κατά της Ταϊβάν».
Μήπως αυτός ο νόμος είναι απλώς θέμα ακροδεξιάς αντικομμουνιστικής ιδεοληψίας και ρητορικής για δημαγωγική εσωτερική κατανάλωση;
Μόνο από άγνοια μπορεί κανείς να αποδώσει σε τέτοιου τύπου ιδεοληπτικές ακρότητες την συγκεκριμένη ορολογία σε αυτό το επίπεδο της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας των ΗΠΑ. Δεν μπορεί να συγχέονται οι αντικομμουνιστικές κραυγές κάποιου ιεροκήρυκα από το «κόμμα του τσαγιού» που αποκαλεί με ευκολία «κομμουνιστικό» κάθε μέτρο π.χ. κοινωνικής πρόνοιας με τον λόγο που αρθρώνουν οι αστοί στο κατ’ εξοχήν θεσμικό επίπεδο του καθεστώτος τους.
Έτσι λοιπόν, στις εκτιμήσεις τους που προορίζονται για την κορυφή της ηγεσίας τους, βάσει των οποίων αυτή θεσμοθετεί και ασκεί πολιτική, έχουν ιδιαίτερα σαφή και αυστηρά κριτήρια. Δεν μασούν τα λόγια τους.
Ανέκαθεν οι αστοί όριζαν τις σοσιαλιστικές χώρες ως «κομμουνιστικές» ή/και «κομμουνιστικά καθεστώτα», καθ’ ότι δεν τους ενδιέφεραν ποτέ οι λεπτές διαφοροποιήσεις και τα κριτήρια περιοδολόγησης των σταδίων της σοσιαλιστικής επανάστασης μέχρι την επίτευξη του ώριμου κομμουνισμού.
Τους ήταν και τους είναι αρκετό να επισημαίνουν το θεμελιώδες γεγονός που τους προκαλεί υπαρξιακή αγωνία στρατηγικού βάθους: την νίκη επαναστάσεων με πρωτοπόρο τον ρόλο των κομμουνιστών.
Όλες λοιπόν οι χώρες που προέκυψαν από νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις και συνεχίζουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται σε επαναστατική βάση αποκαλούνται από τους αστούς «κομμουνιστικά καθεστώτα» ή «κομμουνιστικές χώρες».
Δεν βρέθηκε κάποιος …βαρβάτος νεομαρξιστής να εξηγήσει στους καημένους τους περιπλανημένους συμμάχους μας ότι ματαιοπονούν!;
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο νεομαρξιστής διακηρύσσει με έπαρση, με τη ζέση και τη θέρμη του νεοφώτιστου προς κάθε κατεύθυνση: «δεν μπερδευόμαστε από τα κόκκινα σύμβολα …γνωρίζουμε πως στην Κίνα εδώ και χρόνια κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παντού»! Επομένως, η «Κίνα είναι ιμπεριαλιστική»!… Τι και εάν τον διαψεύδουν ακόμα και τα επιτελεία των ΗΠΑ…
Μήπως αυτός ο νόμος είναι ένα τυχαίο περιστατικό;
Λίαν προσφάτως οι ΗΠΑ έχουν θεσπίσει νόμο «Περί αποκλεισμού κομμουνιστικών χωρών από την άσκηση πίεσης» [H.R.3049 — 117th Congress (2021-2022) No Communist Countries Participating in Lobbying Act https://www.congress.gov/bill/117th-congress/house-bill/3049?q=%7B%22search%22%3A%5B%22Communist%22%2C%22Communist%22%5D%7D&s=3&r=5 ].
Έτσι, οι Αμερικανοί νομοθέτες [ 22 USC 2370: Prohibitions against furnishing assistance http://uscode.house.gov/view.xhtml?req=(title:22%20section:2370%20edition:prelim) ] προβαίνουν σε «Απαγόρευση της βοήθειας προς τις κομμουνιστικές χώρες» και σε σαφέστατη «απαρίθμηση των κομμουνιστικών χωρών»!
«…(1) Καμία βοήθεια δεν παρέχεται βάσει του παρόντος κεφαλαίου (εκτός από το τμήμα 2174(β) του παρόντος τίτλου) σε καμία κομμουνιστική χώρα. Ο περιορισμός αυτός δεν μπορεί να αρθεί δυνάμει οποιασδήποτε εξουσίας που περιέχεται στο παρόν κεφάλαιο, εκτός εάν ο Πρόεδρος διαπιστώσει και αναφέρει αμέσως στο Κογκρέσο ότι: (Α) η βοήθεια αυτή είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών- (Β) η δικαιούχος χώρα δεν ελέγχεται από τη διεθνή κομμουνιστική συνωμοσία– και (Γ) η βοήθεια αυτή θα προωθήσει περαιτέρω την ανεξαρτησία της δικαιούχου χώρας από τον διεθνή κομμουνισμό. Για τους σκοπούς του παρόντος εδαφίου, η φράση “κομμουνιστική χώρα” περιλαμβάνει ιδιαίτερα τις ακόλουθες χώρες, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτές:
Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας,
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας,
Δημοκρατία της Κούβας,
Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ,
Θιβέτ,1
(2) Ανεξάρτητα από τις διατάξεις της παραγράφου (1) του παρόντος εδαφίου, ο Πρόεδρος μπορεί να αφαιρέσει μια χώρα [απ’ την ως άνω κατάσταση -Δ.Π.], για χρονικό διάστημα που καθορίζει ο Πρόεδρος, από την εφαρμογή του παρόντος εδαφίου και άλλων διατάξεων που παραπέμπουν στο παρόν εδάφιο, εάν ο Πρόεδρος αποφασίσει και αναφέρει στο Κογκρέσο ότι η ενέργεια αυτή είναι σημαντική για το εθνικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αίσθηση του Κογκρέσου είναι ότι όταν εξετάζεται το ενδεχόμενο να επιτραπεί η παροχή βοήθειας σε μια χώρα που έχει εξαιρεθεί από την εφαρμογή του παρόντος εδαφίου, ένας από τους παράγοντες που πρέπει να συνεκτιμηθούν, μεταξύ άλλων, είναι κατά πόσον η εν λόγω χώρα παρέχει αποδείξεις για την προώθηση της εγκαθίδρυσης ενός πραγματικά δημοκρατικού συστήματος, με σεβασμό των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων [δηλ. εάν αποδείξει εμπράκτως την επιβολή αστικής αντεπανάστασης/κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης –Δ.Π.].
…
Ο Πρόεδρος εκδίδει κανονισμούς και θεσπίζει διαδικασίες για να διασφαλίσει ότι η εξωτερική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών δεν χρησιμοποιείται κατά τρόπο που, εν αντιθέσει προς τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, προωθεί ή βοηθά τα σχέδια ή τις δραστηριότητες εξωτερικής βοήθειας οποιασδήποτε χώρας που είναι κομμουνιστική χώρα …»…
Παρατηρούμε λοιπόν ότι εδώ έχουμε μια σαφή περιγραφή και απαρίθμηση των κυρίων και κατ’ εξοχήν νυν υπαρχουσών σοσιαλιστικών («κομμουνιστικών») χωρών σε μια ανοικτή κατάσταση (σαφώς και δεν εξαντλείται ο κατάλογος σε αυτές που αναφέρονται εδώ ρητά, όπως σημειώνει άλλωστε και ο ίδιος ο νομοθέτης). Επιπρόσθετα έχουμε σαφή αναφορά και σε κάποια ευρύτερη ομάδα/κατηγορία χωρών: αυτών που «ελέγχονται από τη διεθνή κομμουνιστική συνωμοσία»!
Μήπως τα παραπάνω είναι μεμονωμένες κινήσεις περιθωριακού χαρακτήρα, ασύνδετες με την στρατηγική του της χρηματιστικής ολιγαρχίας του κεφαλάιου των ΗΠΑ;
Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ έχει συνέχεια και συνέπεια, που δεν διαταράσσεται από εναλλαγές αστικών κομμάτων στην διακυβέρνησή του. Τι απασχολούσε τους κορυφαίους ιθύνοντες π.χ. προ δύο ετών;
Παραθέτω τα βασικά σημεία μιας στρατηγικής ομιλίας για την προσέγγιση των ΗΠΑ στην Λ.Δ. Κίνας.
«Η Κομμουνιστική Κίνα και το Μέλλον του Ελεύθερου Κόσμου» ήταν το θέμα της στρατηγικής σημασίας ομιλίας του διατελέσαντος επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και στη συνέχεια Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Michael R. Pompeo. Η ομιλία έλαβε χώρα στην Καλιφόρνια, στην Προεδρική Βιβλιοθήκη-Μουσείο Richard Nixon 2020.7.23 ενώπιον υψηλών αξιωματούχων της αμερικανικής και διεθνούς πολιτικής, πολιτειακής και διπλωματικής ελίτ, με ειδικούς προσκεκλημένους από την αμερικανική κινεζική κοινότητα και την Ταϊβάν. (Βλ. Secretary Michael R. Pompeo Remarks at the Richard Nixon Presidential Library and Museum: “Communist China and the Free World’s Future” , https://2017-2021.state.gov/communist-china-and-the-free-worlds-future-2/index.html ή σε οπτικοακουστικό υλικό: https://www.youtube.com/watch?v=7azj-t0gtPM ).
«…ο στόχος μου σήμερα είναι να τα βάλω όλα αυτά μαζί για τον αμερικανικό λαό και να περιγράψω λεπτομερώς τι σημαίνει η κινεζική απειλή για την οικονομία μας, για την ελευθερία μας και, όντως, για το μέλλον των ελεύθερων δημοκρατιών σε όλο τον κόσμο.
Το επόμενο έτος συμπληρώνεται μισός αιώνας από τη μυστική αποστολή του Δρ Κίσινγκερ στην Κίνα και η 50ή επέτειος του ταξιδιού του Προέδρου Νίξον δεν είναι πολύ μακριά, το 2022.
Ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός τότε.
Φανταζόμασταν ότι η εμπλοκή με την Κίνα θα δημιουργούσε ένα ευοίωνο μέλλον με την υπόσχεση της οικειότητας και της συνεργασίας.
Αλλά σήμερα – σήμερα εξακολουθούμε όλοι να φοράμε μάσκες και να βλέπουμε τον αριθμό των νεκρών της πανδημίας να αυξάνεται, επειδή το ΚΚΚ απέτυχε στις υποσχέσεις του προς τον κόσμο. Διαβάζουμε κάθε πρωί νέα πρωτοσέλιδα για την καταστολή στο Χονγκ Κονγκ και στη Σιντζιάνγκ.
Βλέπουμε συγκλονιστικά στατιστικά στοιχεία για τις κινεζικές εμπορικές καταχρήσεις που κοστίζουν αμερικανικές θέσεις εργασίας και επιφέρουν τεράστια πλήγματα στις οικονομίες σε όλη την Αμερική, συμπεριλαμβανομένης και αυτής εδώ στη νότια Καλιφόρνια. Και παρακολουθούμε έναν Κινεζικό στρατό που γίνεται όλο και πιο ισχυρός, και όντως πιο απειλητικός.
Θα επαναλάβω τα ερωτήματα που ηχούν στις καρδιές και τα μυαλά των Αμερικανών από εδώ στην Καλιφόρνια μέχρι την πολιτεία μου, το Κάνσας, και όχι μόνο:
Τι έχει να επιδείξει ο αμερικανικός λαός 50 χρόνια μετά την εμπλοκή του με την Κίνα;
Αποδείχθηκαν αληθινές οι θεωρίες των ηγετών μας που πρότειναν μια κινεζική εξέλιξη προς την ελευθερία και τη δημοκρατία;
Είναι αυτός ο ορισμός μιας win-win κατάστασης για την Κίνα;
Και πράγματι, κεντρικά, από τη σκοπιά του Υπουργού Εξωτερικών, είναι η Αμερική πιο ασφαλής; Έχουμε μεγαλύτερη πιθανότητα ειρήνης για εμάς και για τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν;
Κοιτάξτε, πρέπει να παραδεχτούμε μια σκληρή αλήθεια. Πρέπει να παραδεχτούμε μια σκληρή αλήθεια που θα πρέπει να μας καθοδηγήσει τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες, ότι αν θέλουμε να έχουμε έναν ελεύθερο 21ο αιώνα, και όχι τον κινεζικό αιώνα που ονειρεύεται ο Xi Jinping, το παλιό παράδειγμα της τυφλής δέσμευσης με την Κίνα απλώς δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί. Δεν πρέπει να το συνεχίσουμε και δεν πρέπει να επανέλθουμε σε αυτό.
Όπως έχει καταστήσει σαφές ο Πρόεδρος Τραμπ, χρειαζόμαστε μια στρατηγική που να προστατεύει την αμερικανική οικονομία και τον τρόπο ζωής μας. Ο Ελεύθερος Κόσμος πρέπει να θριαμβεύσει έναντι αυτής της νέας τυραννίας.
Τώρα, προτού φανώ πολύ πρόθυμος να καταστρέψω την κληρονομιά του Προέδρου Νίξον, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν το καλύτερο για τον αμερικανικό λαό εκείνη την εποχή, και ίσως να είχε δίκιο.
Ήταν ένας λαμπρός μελετητής της Κίνας, ένας άγριος ψυχρός πολεμιστής και ένας τεράστιος θαυμαστής του κινεζικού λαού, όπως νομίζω ότι είμαστε όλοι μας.
Του αξίζουν τεράστια εύσημα για το γεγονός ότι συνειδητοποίησε ότι η Κίνα ήταν πολύ σημαντική για να αγνοηθεί, ακόμη και όταν το έθνος ήταν αποδυναμωμένο εξαιτίας της κομμουνιστικής κτηνωδίας που το ίδιο προκάλεσε.
Το 1967, σε ένα πολύ διάσημο άρθρο του Foreign Affairs, ο Νίξον εξήγησε τη μελλοντική του στρατηγική. Ιδού τι είπε:
Είπε: “Λαμβάνοντας υπόψη τη μακροπρόθεσμη προοπτική, απλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε την Κίνα για πάντα εκτός της οικογένειας των εθνών… Ο κόσμος δεν μπορεί να είναι ασφαλής μέχρι η Κίνα να αλλάξει. Έτσι, ο στόχος μας – στο βαθμό που μπορούμε, πρέπει να επηρεάσουμε τα γεγονότα. Στόχος μας πρέπει να είναι ακριβώς να προκαλέσουμε την αλλαγή”.
Και νομίζω ότι αυτή είναι η φράση-κλειδί από ολόκληρο το άρθρο: “να προκαλέσουμε την αλλαγή”.
Έτσι, με εκείνο το ιστορικό ταξίδι στο Πεκίνο, ο Πρόεδρος Νίξον έδωσε το έναυσμα για τη στρατηγική δέσμευσής μας. Επιδίωξε ευγενικά έναν πιο ελεύθερο και ασφαλέστερο κόσμο και ήλπιζε ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα ανταπέδιδε αυτή τη δέσμευση.
Με την πάροδο του χρόνου, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υπέθεταν όλο και περισσότερο ότι, καθώς η Κίνα θα γινόταν πιο ευημερούσα, θα άνοιγε, θα γινόταν πιο ελεύθερη στο εσωτερικό της, και μάλιστα θα συνιστούσε λιγότερη απειλή για το εξωτερικό, θα γινόταν πιο φιλική. Όλα αυτά έμοιαζαν, είμαι σίγουρος, τόσο αναπόφευκτα.
Αλλά αυτή η εποχή του αναπόφευκτου έχει περάσει. Το είδος της δέσμευσης που επιδιώξαμε δεν έφερε εκείνο το είδος της αλλαγής στο εσωτερικό της Κίνας που ήλπιζε να προκαλέσει ο πρόεδρος Νίξον.
Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές μας – και εκείνες άλλων ελεύθερων εθνών – ανέστησαν την αποτυχημένη οικονομία της Κίνας, μόνο και μόνο για να δουν το Πεκίνο να δαγκώνει τα διεθνή χέρια που το τάιζαν.
Ανοίξαμε την αγκαλιά μας στους Κινέζους πολίτες, μόνο και μόνο για να δούμε το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα να εκμεταλλεύεται την ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία μας. Η Κίνα έστειλε προπαγανδιστές στις συνεντεύξεις τύπου μας, στα ερευνητικά μας κέντρα, στα λύκεια, στα κολέγια μας, ακόμη και στις συναντήσεις των γονέων και κηδεμόνων μας.
Περιθωριοποιήσαμε τους φίλους μας στην Ταϊβάν, η οποία αργότερα άνθισε και εξελίχθηκε σε μια δυναμική δημοκρατία.
Παραχωρήσαμε στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και στο ίδιο το καθεστώς ειδική οικονομική μεταχείριση, μόνο και μόνο για να δούμε το ΚΚΚ να επιμένει στη σιωπή για τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως το τίμημα της εισόδου για τις δυτικές εταιρείες που εισέρχονται στην Κίνα.
Ο πρέσβης O’Brien ανέφερε μερικά παραδείγματα μόλις τις προάλλες: Marriott, American Airlines, Delta, United, όλες αφαίρεσαν τις αναφορές στην Ταϊβάν από τις εταιρικές ιστοσελίδες τους, για να μην εξοργίσουν το Πεκίνο.
Στο Χόλιγουντ, που δεν απέχει πολύ από εδώ – το επίκεντρο της αμερικανικής δημιουργικής ελευθερίας και των αυτόκλητων κριτών της κοινωνικής δικαιοσύνης – αυτολογοκρίνεται ακόμη και η πιο ήπια δυσμενής αναφορά στην Κίνα.
Αυτή η εταιρική συναίνεση στο ΚΚΚ συμβαίνει επίσης σε όλο τον κόσμο.
Και πώς έχει λειτουργήσει αυτή η εταιρική υποταγή; Ανταμείβεται η κολακεία της; Θα σας δώσω ένα απόσπασμα από την ομιλία που εκφώνησε ο στρατηγός Μπαρ, ο υπουργός Δικαιοσύνης Μπαρ. Σε μια ομιλία του την περασμένη εβδομάδα, είπε ότι “η απώτερη φιλοδοξία των ηγετών της Κίνας δεν είναι να κάνουν εμπόριο με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι να εξαπολύσουν επιδρομή κατά των Ηνωμένων Πολιτειών”.
Η Κίνα άρπαξε την πολύτιμη πνευματική μας ιδιοκτησία και τα εμπορικά μας μυστικά, με αποτέλεσμα να χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας[1] σε ολόκληρη την Αμερική.
Απομάκρυνε τις εφοδιαστικές αλυσίδες από την Αμερική και στη συνέχεια πρόσθεσε ένα είδος χειροτεχνίας που παράγεται από εργασία δούλων.
Έκανε τις βασικές πλωτές οδούς του κόσμου λιγότερο ασφαλείς για το διεθνές εμπόριο.
Ο πρόεδρος Νίξον είπε κάποτε ότι φοβόταν ότι δημιούργησε έναν “Φρανκενστάιν” ανοίγοντας τον κόσμο στο ΚΚΚ, και να που τώρα φτάσαμε.
Τώρα, οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι μπορούν να συζητούν γιατί τα ελεύθερα έθνη επέτρεψαν αυτά τα κακά πράγματα να συμβαίνουν επί όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως να ήμασταν αφελείς σχετικά με το μολυσματικό στέλεχος του κομμουνισμού της Κίνας, ή θριαμβολογώντας μετά τη νίκη μας στον Ψυχρό Πόλεμο, είτε ως δειλοί καπιταλιστές, είτε εξαπατημένοι από τα λόγια του Πεκίνου περί μιας “ειρηνικής ανόδου”.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος – όποιος κι αν είναι ο λόγος, σήμερα η Κίνα είναι όλο και πιο αυταρχική στο εσωτερικό της και όλο και πιο επιθετική στην εχθρότητά της προς την ελευθερία οπουδήποτε αλλού.
Και ο πρόεδρος Τραμπ είπε: αρκετά.
Δεν νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές του διαδρόμου αμφισβητούν τα γεγονότα που εξέθεσα σήμερα. Αλλά ακόμη και τώρα, κάποιοι επιμένουν ότι διατηρούμε το μοντέλο του διαλόγου χάριν του διαλόγου.
Τώρα, για να είμαι σαφής, θα συνεχίσουμε να συζητάμε. Αλλά οι συζητήσεις είναι διαφορετικές αυτές τις μέρες. Ταξίδεψα στη Χονολουλού μόλις πριν από λίγες εβδομάδες για να συναντηθώ με τον Yang Jiechi.
Ήταν η ίδια παλιά ιστορία – πολλά λόγια, αλλά κυριολεκτικά καμία προσφορά για την αλλαγή οποιασδήποτε συμπεριφοράς.
Οι υποσχέσεις του Γιανγκ, όπως τόσες πολλές που έδωσε το ΚΚΚ πριν από αυτόν, ήταν κενές. Οι προσδοκίες του, υποθέτω, ήταν ότι θα υπέκυπτα στις απαιτήσεις τους, γιατί ειλικρινά αυτό έκαναν πάρα πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις. Εγώ δεν το έκανα, και ούτε ο πρόεδρος Τραμπ θα το κάνει.
Όπως εξήγησε τόσο καλά ο πρέσβης O’Brien, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το καθεστώς του ΚΚΚ είναι ένα μαρξιστικό-λενινιστικό καθεστώς. Ο Γενικός Γραμματέας Σι Τζινπίνγκ είναι πραγματικός θιασώτης μιας χρεοκοπημένης ολοκληρωτικής ιδεολογίας.
Είναι αυτή η ιδεολογία, είναι αυτή η ιδεολογία που ενημερώνει την επί δεκαετίες επιθυμία του για την παγκόσμια ηγεμονία του κινεζικού κομμουνισμού. Η Αμερική δεν μπορεί πλέον να αγνοεί τις θεμελιώδεις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των χωρών μας, όπως ακριβώς και το ΚΚΚ δεν τις αγνόησε ποτέ.
Η εμπειρία μου στην Επιτροπή Πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων, και στη συνέχεια ως διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, και τα δύο και πλέον χρόνια της θητείας μου ως υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής με οδήγησαν σε αυτή την κεντρική κατανόηση:
Ότι ο μόνος τρόπος – ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε πραγματικά την κομμουνιστική Κίνα είναι να ενεργήσουμε όχι με βάση αυτά που λένε οι Κινέζοι ηγέτες, αλλά με βάση το πώς αυτοί συμπεριφέρονται. Και μπορείτε να δείτε την αμερικανική πολιτική να ανταποκρίνεται σε αυτό το συμπέρασμα. Ο πρόεδρος Ρέιγκαν είπε ότι αντιμετώπισε τη Σοβιετική Ένωση με βάση το ” εμπιστεύσου αλλά επαλήθευε”. Όταν πρόκειται για το ΚΚΚ, λέω ότι πρέπει να μη δείχνουμε εμπιστοσύνη και να επαληθεύουμε. (Χειροκροτήματα.)
Εμείς, τα έθνη του κόσμου που αγαπούν την ελευθερία, πρέπει να αναγκάσουμε την Κίνα να αλλάξει, όπως ακριβώς ήθελε ο Πρόεδρος Νίξον. Πρέπει να αναγκάσουμε την Κίνα να αλλάξει με πιο δημιουργικούς και διεκδικητικούς τρόπους, επειδή οι ενέργειες του Πεκίνου απειλούν τους ανθρώπους μας και την ευημερία μας.
Πρέπει να ξεκινήσουμε αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο ο λαός μας και οι εταίροι μας αντιλαμβάνονται το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Πρέπει να πούμε την αλήθεια. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αυτή την ενσάρκωση της Κίνας ως φυσιολογική χώρα, όπως κάθε άλλη.
Γνωρίζουμε ότι οι εμπορικές συναλλαγές με την Κίνα δεν μοιάζουν με τις συναλλαγές με ένα κανονικό, νομοταγές έθνος. Το Πεκίνο εκβιάζει τις διεθνείς συμφωνίες ως – χειρίζεται τις διεθνείς προτάσεις ως – ή τις συμφωνίες ως προτάγματα, ως διαύλους για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αλλά επιμένοντας σε δίκαιους όρους, όπως έκανε ο εμπορικός μας αντιπρόσωπος όταν εξασφάλισε την πρώτη φάση της εμπορικής μας συμφωνίας, μπορούμε να αναγκάσουμε την Κίνα να λογοδοτήσει για την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας και τις πολιτικές της που έβλαψαν τους Αμερικανούς εργαζόμενους.
Γνωρίζουμε επίσης ότι η επιχειρηματική δραστηριότητα με μια εταιρεία που έχει την υποστήριξη του ΚΚΚ δεν είναι το ίδιο με την επιχειρηματική δραστηριότητα με μια καναδική εταιρεία, ας πούμε. Δεν λογοδοτούν σε ανεξάρτητα διοικητικά συμβούλια, και πολλές από αυτές χρηματοδοτούνται από το κράτος και έτσι δεν έχουν καμία ανάγκη να επιδιώκουν κέρδη.
Ένα καλό παράδειγμα είναι η Huawei. Σταματήσαμε να προσποιούμαστε ότι η Huawei είναι μια αθώα εταιρεία τηλεπικοινωνιών της οποίας η οποία εμφανίζεται απλώς για να διασφαλίσει ότι μπορείτε να μιλάτε στους φίλους σας. Την αποκαλέσαμε αυτό που είναι -μια πραγματική απειλή για την εθνική μας ασφάλεια- και αναλάβαμε ανάλογη δράση.
Γνωρίζουμε επίσης ότι αν οι εταιρείες μας επενδύσουν στην Κίνα, μπορεί να υποστηρίξουν εκούσια ή ακούσια τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Τα Υπουργεία Οικονομικών και Εμπορίου μας έχουν, ως εκ τούτου, επιβάλει κυρώσεις και έχουν βάλει σε μαύρη λίστα Κινέζους ηγέτες και φορείς που βλάπτουν και καταπατούν τα πιο βασικά δικαιώματα των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αρκετές υπηρεσίες συνεργάστηκαν σε μια επιχειρηματική συμβουλευτική για να βεβαιωθούν ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι μας είναι ενημερωμένοι για το πώς συμπεριφέρονται οι εφοδιαστικές τους αλυσίδες στο εσωτερικό της Κίνας.
Γνωρίζουμε επίσης, γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι όλοι οι Κινέζοι φοιτητές και εργαζόμενοι απλοί φοιτητές και εργαζόμενοι που έρχονται εδώ για να βγάλουν λίγα χρήματα και να αποκομίσουν κάποιες γνώσεις. Πάρα πολλοί από αυτούς έρχονται εδώ για να κλέψουν την πνευματική μας ιδιοκτησία και να την μεταφέρουν πίσω στη χώρα τους.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και άλλες υπηρεσίες έχουν επιδιώξει σθεναρά την επιβολή ποινών για αυτά τα εγκλήματα.
Γνωρίζουμε ότι και ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός δεν είναι ένας κανονικός στρατός. Σκοπός του είναι να στηρίξει την απόλυτη κυριαρχία των ελίτ του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και να επεκτείνει μια κινεζική αυτοκρατορία, όχι να προστατεύσει τον κινεζικό λαό.
Έτσι, το Υπουργείο Άμυνας έχει εντείνει τις προσπάθειές του, τις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της ναυσιπλοΐας σε όλη την Ανατολική και Νότια Κινεζική Θάλασσα, καθώς και στα Στενά της Ταϊβάν. Και έχουμε δημιουργήσει μια Διαστημική Δύναμη για να βοηθήσουμε στην αποτροπή της Κίνας από την επιθετικότητά της σε αυτό το τελευταίο μέτωπο.
Και έτσι επίσης, ειλικρινά, δημιουργήσαμε ένα νέο σύνολο πολιτικών στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ που ασχολούνται με την Κίνα, προωθώντας τους στόχους του Προέδρου Τραμπ για δικαιοσύνη και αμοιβαιότητα, για να ξαναγράψουμε τις ανισορροπίες που αναπτύχθηκαν επί δεκαετίες.
Μόλις αυτή την εβδομάδα, ανακοινώσαμε το κλείσιμο του κινεζικού προξενείου στο Χιούστον, επειδή ήταν κόμβος κατασκοπείας και κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. (Χειροκροτήματα.)
Ανατρέψαμε, πριν από δύο εβδομάδες, οκτώ χρόνια στροφής των μάγουλων σε ότι αφορά το διεθνές δίκαιο στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Καλέσαμε την Κίνα να συμμορφώσει τις πυρηνικές της δυνατότητες με τις στρατηγικές πραγματικότητες της εποχής μας.
Και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ -σε κάθε επίπεδο, σε όλο τον κόσμο- έχει εμπλακεί με τους Κινέζους ομολόγους μας απλά για να απαιτήσουμε δικαιοσύνη και αμοιβαιότητα.
Αλλά η προσέγγισή μας δεν μπορεί να είναι μόνο η σκληρή αντιμετώπιση. Με τον τρόπο αυτό είναι μάλλον απίθανο να επιτύχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε. Πρέπει επίσης να εμπλέξουμε και να ενδυναμώσουμε τον κινεζικό λαό – έναν δυναμικό, φιλελεύθερο λαό που είναι εντελώς διαφορετικός από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αυτό αρχίζει με την προσωπική διπλωματία. (Χειροκροτήματα.) Έχω συναντήσει Κινέζους άνδρες και γυναίκες με μεγάλο ταλέντο και επιμέλεια όπου κι αν πάω.
Έχω συναντηθεί με Ουιγούρους και εθνοτικούς Καζάκους που δραπέτευσαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιντζιάνγκ. Μίλησα με τους ηγέτες της δημοκρατίας του Χονγκ Κονγκ, από τον Καρδινάλιο Ζεν μέχρι τον Τζίμι Λάι. Πριν από δύο ημέρες, στο Λονδίνο, συναντήθηκα με τον αγωνιστή της ελευθερίας του Χονγκ Κονγκ Nathan Law.
Και τον περασμένο μήνα, στο γραφείο μου, άκουσα τις ιστορίες των επιζώντων της πλατείας Τιενανμέν. Ένας από αυτούς είναι εδώ σήμερα.
Ο Γουάνγκ Νταν ήταν ένας από τους σημαντικότερους φοιτητές που δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για την ελευθερία του κινεζικού λαού. Κύριε Γουάνγκ, μπορείτε να σηκωθείτε ώστε να σας αναγνωρίσουμε; (Χειροκροτήματα.)
Επίσης, μαζί μας σήμερα είναι ο πατέρας του κινεζικού κινήματος για τη δημοκρατία, ο Wei Jingsheng. Πέρασε δεκαετίες σε κινεζικά στρατόπεδα εργασίας για την προάσπισή του. Κύριε Γουέι, θα σηκωθείτε παρακαλώ; (Χειροκροτήματα.)
Μεγάλωσα και υπηρέτησα τη θητεία μου στο στρατό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Και αν υπάρχει ένα πράγμα που διδάχθηκα, είναι ότι οι κομμουνιστές σχεδόν πάντα ψεύδονται. Το μεγαλύτερο ψέμα που λένε είναι ότι πιστεύουν ότι μιλούν εκ μέρους 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που παρακολουθούνται, καταπιέζονται και φοβούνται να μιλήσουν.
Ακριβώς το αντίθετο. Το ΚΚΚ φοβάται τις ειλικρινείς απόψεις του κινεζικού λαού περισσότερο από οποιονδήποτε εχθρό, και εκτός από το να χάσει τη δική του πρόσδεση στην εξουσία, έχει λόγο – κανέναν λόγο.
Σκεφτείτε μόνο πόσο καλύτερα θα ήταν ο κόσμος -για να μην αναφέρουμε τους ανθρώπους μέσα στην Κίνα- αν είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε τους γιατρούς στη Γουχάν και αν τους επιτρεπόταν να σημάνουν συναγερμό για το ξέσπασμα ενός νέου και πρωτόγνωρου ιού.
Για πάρα πολλές δεκαετίες, οι ηγέτες μας αγνόησαν, υποβάθμισαν τα λόγια των γενναίων Κινέζων αντιφρονούντων που μας προειδοποίησαν για τη φύση του καθεστώτος που αντιμετωπίζουμε.
Και δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε πλέον. Γνωρίζουν τόσο καλά όσο και ο καθένας μας ότι δεν μπορούμε ποτέ να επιστρέψουμε στο status quo.
Αλλά η αλλαγή της συμπεριφοράς του ΚΚΚ δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο αποστολή του κινεζικού λαού. Τα ελεύθερα έθνη πρέπει να εργαστούν για να υπερασπιστούν την ελευθερία. Αυτό είναι ό,τι πιο μακρινό από το εύκολο.
Αλλά έχω πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχω πίστη γιατί το έχουμε ξανακάνει. Ξέρουμε πώς πάει αυτό.
Έχω πίστη επειδή το ΚΚΚ επαναλαμβάνει μερικά από τα ίδια λάθη που διέπραξε η Σοβιετική Ένωση – αποξενώνοντας δυνητικούς συμμάχους, καταλύοντας την εμπιστοσύνη στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, απορρίπτοντας τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και ένα προβλέψιμο κράτος δικαίου.
Έχω την πίστη μου. Έχω πίστη λόγω της αφύπνισης που βλέπω μεταξύ των άλλων εθνών που γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε εμείς εδώ στην Αμερική. Το έχω ακούσει αυτό από τις Βρυξέλλες, το Σίδνεϊ και το Ανόι.
Και πάνω απ’ όλα, έχω την πίστη ότι μπορούμε να υπερασπιστούμε την ελευθερία λόγω της γλυκιάς γοητείας της ίδιας της ελευθερίας.
Κοιτάξτε τους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ που κραυγάζουν για να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, καθώς το ΚΚΚ σφίγγει τη μέγγενη του σε αυτή την περήφανη πόλη. Κραδαίνουν αμερικανικές σημαίες.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και διαφορές. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η Κίνα είναι βαθιά ενσωματωμένη στην παγκόσμια οικονομία. Αλλά το Πεκίνο εξαρτάται περισσότερο από εμάς παρά εμείς από αυτούς. (Χειροκροτήματα.)
Κοιτάξτε, απορρίπτω την άποψη ότι ζούμε σε μια εποχή του αναπόφευκτου, ότι κάποια παγίδα είναι προδιαγεγραμμένη, ότι η υπεροχή του ΚΚΚ είναι το μέλλον. Η προσέγγισή μας δεν είναι προορισμένη να αποτύχει επειδή η Αμερική βρίσκεται σε παρακμή. Όπως είπα στο Μόναχο νωρίτερα φέτος, ο ελεύθερος κόσμος εξακολουθεί να είναι νικητής. Απλά πρέπει να το πιστέψουμε και να το ξέρουμε και να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο εξακολουθούν να επιθυμούν να έλθουν σε ανοικτές κοινωνίες. Έρχονται εδώ για να σπουδάσουν, έρχονται εδώ για να εργαστούν, έρχονται εδώ για να χτίσουν μια ζωή για τις οικογένειές τους. Δεν είναι απελπισμένοι για να εγκατασταθούν στην Κίνα.
Ήρθε η ώρα. Είναι υπέροχο που βρίσκομαι εδώ σήμερα. Ο χρόνος είναι τέλειος. Ήρθε η ώρα να δράσουν τα ελεύθερα έθνη. Δεν θα προσεγγίσει κάθε έθνος την Κίνα με τον ίδιο τρόπο, ούτε θα έπρεπε. Κάθε έθνος θα πρέπει να καταλήξει στη δική του κατανόηση για το πώς θα προστατεύσει τη δική του κυριαρχία, πώς θα προστατεύσει τη δική του οικονομική ευημερία και πώς θα προστατεύσει τα ιδανικά του από τα πλοκάμια του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αλλά καλώ τον κάθε ηγέτη του κάθε έθνους να ξεκινήσει κάνοντας αυτό που έκανε η Αμερική – να επιμείνει απλώς στην αμοιβαιότητα, να επιμείνει στη διαφάνεια και τη λογοδοσία από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Πρόκειται για ένα στελεχιακό δυναμικό ηγετών που κάθε άλλο παρά ομοιογενές είναι.
Και αυτά τα απλά και ισχυρά πρότυπα θα επιτύχουν πολλά. Για πάρα πολύ καιρό αφήναμε το ΚΚΚ να θέτει τους όρους εμπλοκής, αλλά δεν θα το κάνουμε πλέον. Τα ελεύθερα έθνη πρέπει να δίνουν τον τόνο. Πρέπει να λειτουργούμε με τις ίδιες αρχές.
Πρέπει να χαράξουμε κοινές γραμμές στην άμμο που δεν μπορούν να παρασυρθούν από τα παζάρια του ΚΚΚ ή τις κολακείες του. Πράγματι, αυτό έκαναν πρόσφατα οι Ηνωμένες Πολιτείες, όταν απορρίψαμε μια για πάντα τις παράνομες διεκδικήσεις της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, καθώς έχουμε παροτρύνει τις χώρες να γίνουν Καθαρές Χώρες, ώστε οι ιδιωτικές πληροφορίες των πολιτών τους να μην καταλήγουν στα χέρια του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το κάναμε θέτοντας πρότυπα.
Τώρα, είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο για ορισμένες μικρές χώρες. Φοβούνται ότι θα τους ξεφορτωθούν. Ορισμένες από αυτές για το λόγο αυτό απλά δεν έχουν την ικανότητα, το θάρρος να σταθούν μαζί μας προς το παρόν.
Πράγματι, έχουμε έναν σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ που δεν έχει σταθεί με τον τρόπο που θα έπρεπε σε ό,τι αφορά το Χονγκ Κονγκ, επειδή φοβούνται ότι το Πεκίνο θα περιορίσει την πρόσβαση στην αγορά της Κίνας. Αυτό είναι το είδος της ατολμίας που θα οδηγήσει σε ιστορική αποτυχία και δεν μπορούμε να το επαναλάβουμε.
Δεν μπορούμε να επαναλάβουμε τα λάθη των τελευταίων ετών. Η πρόκληση της Κίνας απαιτεί προσπάθεια, ενέργεια από τις δημοκρατίες – εκείνες στην Ευρώπη, εκείνες στην Αφρική, εκείνες στη Νότια Αμερική και ιδιαίτερα εκείνες στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού.
Και αν δεν δράσουμε τώρα, τελικά το ΚΚΚ θα διαβρώσει τις ελευθερίες μας και θα υπονομεύσει την βασιζόμενη σε κανόνες τάξη που οι κοινωνίες μας εργάστηκαν τόσο σκληρά για να οικοδομήσουν. Αν γονατίσουμε τώρα, τα παιδιά των παιδιών μας μπορεί να βρεθούν στο έλεος του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, οι ενέργειες του οποίου αποτελούν σήμερα την πρωταρχική πρόκληση για τον ελεύθερο κόσμο.
Ο Γενικός Γραμματέας Σι δεν είναι προορισμένος να τυραννάει για πάντα εντός και εκτός Κίνας, εκτός αν εμείς του το επιτρέψουμε.
Τώρα, αυτό δεν αφορά την ανάσχεση. Μην το πιστεύετε αυτό. Πρόκειται για μια σύνθετη νέα πρόκληση που δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ πριν. Η ΕΣΣΔ ήταν αποκλεισμένη από τον ελεύθερο κόσμο. Η κομμουνιστική Κίνα είναι ήδη μέσα στα σύνορά μας.
Έτσι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πρόκληση μόνοι μας. Τα Ηνωμένα Έθνη, το ΝΑΤΟ, οι χώρες της G7, η G20, η συνδυασμένη οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική ισχύς μας είναι σίγουρα αρκετή για να αντιμετωπίσουμε αυτή την πρόκληση, αν την κατευθύνουμε με σαφήνεια και με μεγάλο θάρρος.
Ίσως ήρθε η ώρα για μια νέα ομάδα ομοϊδεατών εθνών, μια νέα συμμαχία των δημοκρατιών.
Έχουμε τα εργαλεία. Ξέρω ότι μπορούμε να το κάνουμε. Τώρα χρειαζόμαστε τη θέληση. Για να παραθέσω μια φράση από τη Βίβλο, ρωτάω αν “το πνεύμα μας είναι πρόθυμο, αλλά η σάρκα μας αδύναμη”.
Αν ο ελεύθερος κόσμος δεν αλλάξει – δεν αλλάξει, η κομμουνιστική Κίνα είναι βέβαιο ότι θα μας αλλάξει. Δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στις πρακτικές του παρελθόντος επειδή είναι άνετες ή επειδή είναι βολικές.
Η διασφάλιση των ελευθεριών μας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η ιερά αποστολή της εποχής μας, και η Αμερική βρίσκεται σε ιδανική θέση για να ηγηθεί αυτής της αποστολής, επειδή οι ιδρυτικές μας αρχές μας παρέχουν αυτή την ευκαιρία.
Όπως εξήγησα στη Φιλαδέλφεια την περασμένη εβδομάδα, όρθιος, κοιτάζοντας το Independence Hall, το έθνος μας ιδρύθηκε πάνω στην παραδοχή ότι όλα τα ανθρώπινα όντα κατέχουν ορισμένα δικαιώματα που είναι αναφαίρετα.
Και είναι δουλειά της κυβέρνησής μας να διασφαλίζει αυτά τα δικαιώματα. Αυτή είναι μια απλή και ισχυρή αλήθεια. Αυτή μας έχει καταστήσει φάρο ελευθερίας για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων εντός της Κίνας.
Πράγματι, ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε δίκιο όταν έγραψε το 1967 ότι “ο κόσμος δεν μπορεί να είναι ασφαλής μέχρι να αλλάξει η Κίνα”. Τώρα είναι στο χέρι μας να λάβουμε υπόψη μας τα λόγια του.
Σήμερα ο κίνδυνος είναι προφανής.
Και σήμερα συντελείται η αφύπνιση.
Σήμερα ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να αντιδράσει.
Δεν μπορούμε ποτέ να επιστρέψουμε στο παρελθόν.
Είθε ο Θεός να ευλογεί τον καθένα από εσάς.
Είθε ο Θεός να ευλογεί τον κινεζικό λαό.
Και ο Θεός να ευλογεί το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Σας ευχαριστώ όλους»
Συμπερασματικά:
Πέρασε λοιπόν απαρατήρητη σχεδόν από όλα τα εν Ελλάδι ΜΜΕ, η στρατηγικού χαρακτήρα ομιλία του τότε Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, γεγονός ενδεικτικό του εν γένει εκφυλισμού του καθεστώτος, του συνόλου του πολιτικού συστήματός του και των προπαγανδιστικών-ιδεολογικών μηχανισμών του.
Δεν μασούν πλέον τα λόγια τους οι ιμπεριαλιστές ως προς τον κύριο εχθρό και τον χαρακτήρα του πολέμου! Υπενθυμίζω ότι και κατά τον ψυχρό πόλεμο του 20ου αι. κάποιοι κραύγαζαν «Κάτω οι δύο υπερδυνάμεις» & «Ίδια είναι τ’ αφεντικά, Δυτικά – Ανατολικά», στο πνεύμα των ιδεολογημάτων περί «σοσιαλιμπεριαλισμού» και «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων»…
Κατά την δεκαετία του 1970, επί Νίξον, επιχείρησαν και εν μέρει κατάφεραν τον προσεταιρισμό της Λ.Δ. Κίνας μεθοδεύοντας άλλη μία στρατηγικής σημασίας διάσπαση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, στρέφοντας την Λ.Δ. Κίνας κατά ΕΣΣΔ & Σ.Ο.Α. Το 2020 έψαχναν πρόθυμους για την πανστρατιά κατά της καλπάζουσας Λ.Δ. Κίνας, παζαρεύοντας με Ρωσία, Τουρκία, ΕΕ, Ινδία κ.λπ. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά, γεγονός που αντανακλάται στα μέτωπα και στους συσχετισμούς δυνάμεων του εν εξελίξει πολέμου.
Δυστυχώς, οι πιο επιστημονικές-ταξικές αναλύσεις, ακόμα διεξάγονται από τις πιο αντιδραστικές ταξικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που διατρέχουν και επιχειρούν να αναλάβουν δράση για την ανάκτηση ή έστω για τη διατήρηση κάποιας στρατηγικής πρωτοβουλίας κινήσεων.
Κατά τα φαινόμενα η έλκουσα την καταγωγή της απ’ τον εκφυλισμό της Β’ Διεθνούς νοοτροπία του εξελικτισμού, της προσδοκίας αυτόματης «ωρίμανσης των συνθηκών» στο πνεύμα της ιστορίας ως «διαδικασίας χωρίς υποκείμενο» έχει βαθιές ρίζες στο …συλλογικό ασυνείδητο…
[1] Η αντίφαση αυτή μπορεί κατ’ αρχήν να γίνει αντιληπτή κατ’ αναλογία προς μιαν ιστορική αντίφαση της ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατίας. Επί κεφαλαιοκρατίας, αρχικά (μέχρι και την προβιομηχανική βιοτεχνία, την μανιφακτούρα) η εργασία του εργάτη χειροτέχνη (με τα χειροκίνητα εργαλεία) υπαγόταν τυπικά στο κεφάλαιο, δια της εποπτικής, οργανωτικής, διοικητικής, κ.ο.κ. λειτουργίας του κεφαλαιοκράτη. Μόνο με την εκμηχάνιση της παραγωγής, όπου ο καταμερισμός της εργασίας καθίσταται τεχνική αναγκαιότητα υπαγορευόμενη από τους εμπράγματους όρους της παραγωγής, επέρχεται η πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο.