Είναι αδύνατο να κατανοηθεί ο χαρακτήρας, η θέση και ο ρόλος της εξέγερσης του Ντονμπάς την άνοιξη του 2014 στις μετέπειτα εξελίξεις κλιμάκωσης του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς επιστημονική προσέγγιση της κλιμάκωσης των αντεπαναστατικών διαδικασιών στις χώρες που προέκυψαν μετά την κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση και την διάλυση της ΕΣΣΔ, αλλά και των αλλαγών στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων κατά τις τελευταίες διαδικασίες.

Μικρή αναδρομή στα γεγονότα που οδήγησαν στο ναζιστικό πραξικόπημα το 2014.

21.11.2013 ξεκίνησε μια οξεία πολιτική κρίση (“Euromaidan”) στην Ουκρανία, αφορμή για την οποία αποτέλεσε η απόφαση της κυβέρνησης υπό τον Γιανουκόβιτς να αναστείλει τις προετοιμασίες για μια συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ. Η κατευθυνόμενη από ΗΠΑ, ΜΒ, ΝΑΤΟ & ΕΕ αντιπολίτευση οργάνωσε διαδηλώσεις μεγάλης κλίμακας στο Κίεβο, οι οποίες στη συνέχεια κλιμακώθηκαν σε μαζικές ταραχές με όπλα, εμπρησμούς, δολοφονίες, προβοκάτσιες με ελεύθερους σκοπευτές κ.λπ.

21.2.2014, ο πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, με τη μεσολάβηση της Ρωσίας, υπό την εγγύηση των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Πολωνίας και της Γαλλίας, κατέληξαν σε συμφωνία για την επίλυση της πολιτικής κρίσης, με την προκήρυξη έκτακτων εκλογών. Ωστόσο, παρά τη συμφωνία, τη νύχτα της 22ας Φεβρουαρίου, με την βάναυση προτροπή και παρέμβαση Δυτικών αξιωματούχων (Βικτόρια Νούλαντ, πρεσβείες των ΗΠΑ, της Μ.Β., CIA κ.λπ.) ακτιβιστές του Euromaidan κατέλαβαν το κυβερνητικό συγκρότημα, παίρνοντας τον έλεγχο των κτιρίων του κοινοβουλίου, της προεδρικής διοίκησης και της κυβέρνησης. Ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, η εξουσία μεταβιβάστηκε βίαια στην αντιπολίτευση. Ο νέος πρόεδρος της Βουλής (Verkhovna Rada), Oleksandr Turchynov, ανέλαβε πρόεδρος της χούντας του Κιέβου, ενώ ο Arseniy Yatsenyuk ηγήθηκε της κυβέρνησης.

23.2.2014, η Verkhovna Rada κατήργησε τον νόμο «Περί των βασικών αρχών της κρατικής γλωσσικής πολιτικής» (2012), ο οποίος προέβλεπε για τη ρωσική γλώσσα το καθεστώς της περιφερειακής γλώσσας, παράλληλα με την κρατική ουκρανική γλώσσα. Ρώσοι και ρωσόφωνοι είναι τουλάχιστον οι μισοί κάτοικοι της Ουκρανίας, οι πιο συμπαγείς πληθυσμοί των οποίων βρίσκονται στο πλέον βιομηχανικά ανεπτυγμένο Νοτιοανατολικό ήμισύ της. Η «Ρως του Κιέβου» είναι ιστορικά η κοιτίδα της ρωσικής ιστορίας, του ρωσικού πολιτισμού. Ο ίδιος ο όρος «Ουκρανία», σημαίνει «Ακριτική περιοχή της χώρας» ή/και περιοχή κατοικούμενη από ακρίτες, φρουρούς των συνόρων.

Η κατάργηση του νόμου αυτού, που πρακτικά απαγόρευε την χρήση της ρωσικής γλώσσας στην εκπαίδευση και στην καθημερινή ζωή, συνοδευόμενη από δέσμη ιδεολογικών μέτρων (ηρωοποίηση και εξύμνηση των ναζί ως «εθνικών ηρώων», χονδροειδή αντισοβιετισμό/αντικομμουνισμό, που πρακτικά ταυτίζεται με τον αντιρωσισμό, την ρωσοφοβία κ.λπ.) προκάλεσε βίαιες διαμαρτυρίες στα ανατολικά της χώρας, όπου κυριαρχεί ο ρωσόφωνος πληθυσμός, όπως το Ντονμπάς, η Κριμαία, η Οδησσός, το Χάρκοβο και άλλες περιοχές. Οι κάτοικοι των περιοχών διεκδικούσαν την κατοχύρωση της νομιμότητας της ρωσικής γλώσσας και εκπαίδευσης και συνταγματική μεταρρύθμιση, προς ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας.

Μετά από θηριωδίες των μυστικών υπηρεσιών και των παρακρατικών/παραστρατιωτικών ταγμάτων εφόδου των ναζί, στο Ντονμπάς, συγκροτήθηκε λαϊκή πολιτοφυλακή. Οι εξεγερμένοι τ. σοβιετικοί – Ρώσοι, που η φασιστική χούντα τους απαγορεύει τη γλώσσα, τον πολιτισμό, κάθε αναφορά στην ΕΣΣΔ και στην αντιφασιστική νίκη και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, βαφτίζονται «φιλορώσσοι αποσχιστές-αυτονομιστές», «όργανα της Μόσχας» και «εθνοπροδότες συνεργάτες του κατακτητή» (όλη η σοβιετική περίοδος χαρακτηρίζεται επίσημα από τη χούντα «καθεστώς κατοχής από την ΕΣΣΔ-Ρωσία»).

Τι διεκδικούν; Κύριο σύνθημά τους: “Δεν θα περάσει ο φασισμός”. Δεν αναγνωρίζουν το καθεστώς της χούντας του Κιέβου που προέκυψε από το αντισυνταγματικό ένοπλο φασιστικό πραξικόπημα του Φεβρουαρίου, διεκδικούν διαπραγματεύσεις και δημοψήφισμα για ευρεία οικονομική και πολιτική αυτονομία στο πλαίσιο της ομοσπονδιοποίησης της χώρας, καθιέρωση της ρωσικής ως ισότιμης της ουκρανικής επίσημης γλώσσας, έξοδο από το μηχανισμό του ΔΝΤ, της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αξιοπρεπείς μισθούς, παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.ο.κ.

6.4.2014, οι διαδηλωτές κατέλαβαν πολλά διοικητικά κτίρια στις περιοχές Ντονιέτσκ, Λουγκάνσκ και Χάρκοβο. Συγκεκριμένα, αποκλείστηκαν οι περιφερειακές κρατικές διοικήσεις του Ντονιέτσκ και του Χαρκόβου; και το τμήμα της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας στο Λουγκάνσκ.

7.4.2014, ο εκτελών χρέη προέδρου Turchynov ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός «επιτελείου κατά της κρίσης» και την έναρξη «αντιτρομοκρατικών μέτρων κατά όσων πήραν τα όπλα».

13.4. 2014 το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας αποφάσισε την «έναρξη μεγάλης κλίμακας αντιτρομοκρατικής επιχείρησης με τη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας» στα ανατολικά της χώρας. Η χούντα απαίτησε από τους διαδηλωτές να εκκενώσουν τα κατειλημμένα κτίρια και να καταθέσουν τα όπλα μέχρι τις 14 Απριλίου. Οι εξεγερμένοι απέρριψαν το τελεσίγραφο και 15.4.2014, ξεκίνησε στο βόρειο τμήμα του Ντονμπάς η «δυναμική φάση» της «Αντιτρομοκρατικής Επιχείρησης» (ATΕ).

7.4.2014 ιδρύθηκε στο Ντονιέτσκ το Λαϊκό Σοβιέτ (Συμβούλιο) της Δημοκρατίας, το οποίο ανακήρυξε την κυριαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (ΛΔΝ). 27 Απριλίου, ακολούθησε η ίδια διαδικασία για τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (ΛΔΛ).

Η απαγόρευση των εορτασμών της επετείου της αντιφασιστικής νίκης του 1945 την 9η Μαΐου στην Ουκρανία, η πρόθεση θέσπισης στη θέση της “ημέρας μνήμης για τη σοβιετική κατοχή”, και η επίσημη αναγόρευση των συνεργατών των ναζί κατά τον Β’ ΠΠ σε «εθνικούς ήρωες της Ουκρανίας», προϊδέαζε για το σχεδιασμό της χούντας. Τα κρατικά και παρακρατικά όργανα του καθεστώτος του Κιέβου 2.5.14 εξαπέλυσαν δύο συντονισμένες “αντιτρομοκρατικές” δολοφονικές επιχειρήσεις: 1. κατά του “εχθρού λαού” στην Οδησσό και 2. κατά του εξεγερμένου λαού του Ντονμπάς.

Ο εμπρησμός του κτιρίου των συνδικάτων της Οδησσού.

Στο κέντρο της Οδησσού στην Ελληνική πλατεία, στο σημείο που είχε στήσει αντίσκηνα το κίνημα διαμαρτυρίας κατά της χούντας του Κιέβου, το μεσημέρι, άρχισαν να συρρέουν σαφώς μη ντόπιοι νεαροί. Στην Ουκρανία, όπως σχεδόν σε κάθε κεφαλαιοκρατική χώρα, κύκλοι της ολιγαρχίας του κεφαλαίου, φροντίζουν να έχουν υπό τον έλεγχό τους (υπό την “ευγενική χορηγία τους”…), πολιτικό προσωπικό, κεντρικά ΜΜΕ, στρατιές “έγκυρων δημοσιογράφων”, και ποδοσφαιρικές ομάδες, με τις αντίστοιχες δυνάμεις φανατικών του γηπέδου. Οι τελευταίες είναι προνομιακό πεδίο στρατολόγησης και δραστηριοποίησης ακροδεξιών, εθνικιστικών και φασιστικών ομάδων με παρακρατική δράση. Τα φασιστικά τάγματα εφόδου είχαν εντολή για δράση στη συγκεκριμένη επιχείρηση με πολιτικά. Πολλοί ήταν επιδεικτικά οπλισμένοι, όχι μόνο με λοστούς, ρόπαλα, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, μαχαίρια κ.ο.κ., αλλά και με πυροβόλα όπλα. Αρκετοί ήταν μεθυσμένοι ή/και υπό την επήρεια ναρκωτικών. Υπό τα συνθήματα “Ζήτω η Ουκρανία”, “Θάνατος στους εχθρούς” και “Σφάξτε τους Ρώσους (“Μοσκαλί”)” άρχισαν επίθεση σε σαφώς ολιγάριθμη άοπλη ομάδα αντιφασιστών διαδηλωτών που διεκδικούσαν την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας και επισημοποίηση της ρωσικής γλώσσας. Οι ένοπλοι ακροδεξιοί (περί τους 1500) ανάγκασαν τους άοπλους διαδηλωτές (λιγότερους από 500) να βρουν καταφύγιο στο κτίριο των συνδικάτων, έκαψαν και λεηλάτησαν τα αντίσκηνά τους και άρχισαν μεθοδικά να πυρπολούν το κτίριο με καταιγισμό από βόμβες μολότοφ, πυροβολώντας όποιον επιχειρούσε να διαφύγει απ’ τους άνω ορόφους του φλεγόμενου κτηρίου, τσακίζοντας και εξευτελίζοντας δημόσια τους αιμόφυρτους τραυματίες που έπεφταν από τα παράθυρα.

Λίγο πριν την επίθεση των ναζί, η αστυνομία -που αρχικά προσπάθησε να αποτρέψει τη σύγκρουση- παίρνει εντολή να απομακρυνθεί. Ενώ το πολυώροφο κτίριο καίγεται, όσοι επιβιώνουν πηδούν από τους επάνω ορόφους για να σωθούν, με τους ένοπλους φασίστες να κάνουν σκοποβολή στα κορμιά τους, ή καταφεύγουν στην οροφή. Η πυροσβεστική υπηρεσία, παρεμποδίζεται από τους φασίστες εμπρηστές να προσεγγίσει το φλεγόμενο κτίριο, καθυστερεί επί πάνω από μισή ώρα, ενώ όταν καταφθάνει, τα πρώτα πυροσβεστικά οχήματα δεν έχουν ούτε νερό στις αντλίες, ούτε και σκάλες! Οι όποιοι διασωθέντες (μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, ανήλικοι και ηλικιωμένοι), αιμόφυρτοι και με πολλαπλά εγκαύματα και τραύματα, λιντσάρονται απ’ το φασιστικό όχλο, προπηλακίζονται ανηλεώς μπροστά στις κάμερες και τελικά, όσοι επιβιώνουν συλλαμβάνονται από τη “διακριτική” αστυνομία (πάνω από 130 διαδηλωτές), για να απαγγελθούν εναντίον τους διώξεις για “φόνο εκ προμελέτης”, για υποκίνηση του εμπρησμού (ναι, κατηγορούνται οι ίδιοι ως υπεύθυνοι του εμπρησμού που τους έκαψε ζωντανούς) και επί εσχάτη προδοσία (καθ’ ότι θεωρούνται «ξενοκίνητοι πράκτορες αυτονομιστές»)!

Από τότε έγινε ακόμα πιο σαφές το αληθινό πρόσωπο του Ιμπεριαλισμού της εποχής, του Ευρωατλαντικού άξονα που εργαλειοποιεί τον φασισμό, καίει ζωντανούς και εκτελεί μαζικά όποιους ανθίστανται (Σλαβιάνσκ, Κραματόρσκ Μαριούπολη, Λουγκάνσκ, Κωνσταντινόφκα και αλλού)!

Οι πρωταγωνιστές της σφαγής, αναρτούν στο διαδίκτυο φωτογραφίες και βίντεο της θηριωδίας τους, της βεβήλωσης απανθρακωμένων πτωμάτων και του πλιάτσικου με «εθνικιστική υπερηφάνεια», διανθισμένα με ιαχές για αίμα και τιμή, για ευεργετική εθνοκάθαρση, “Ουκρανία στους Ουκρανούς”, “φυσική επιλογή των ισχυρών” και κόλαση για τα “αλλοεθνή σκουλήκια, σκαθάρια και ερπετά”! ΗΠΑ και Ε.Ε. διακηρύσσουν προκλητικά ότι οι εγκληματικές ενέργειες της εκλεκτής τους χούντας είναι «δικαίωμα στην άμυνα και υποχρέωσή της»…

Ο “Δυτικός κόσμος” χαιρετίζει ως φορείς της νομιμότητας και του “κρατικού μονοπωλίου στη χρήση βίας” οργανώσεις και άτομα που απροκάλυπτα υπερηφανεύονται ότι είναι συνεχιστές των ταγμάτων ασφαλείας της κατοχής, του ναζί συνεργάτη των κατακτητών κατά τον Β’ ΠΠ Μπαντέρα και της μεραρχίας Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά» (είχε συσταθεί τον Απρίλιο του 1943 με προσωπική οδηγία του Χίμλερ). Η δράση της «Γκαλιτσινά» σε ευρείας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις γενοκτονίας εναντίον ανταρτών και αμάχων στη Δ. Ουκρανία, στη Λευκορωσία, όσο και σε σειρά ευρωπαϊκών κρατών (στη Σλοβακία και τη Γιουγκοσλαβία) έχει καταδικαστεί και στις αποφάσεις της Δίκης της Νυρεμβέργης.

Αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι συντονισμένες στρατηγικές επιλογές Ουάσιγκτον, Βρυξελλών και των εκλεκτών τους της χούντας του Κιέβου. Άλλωστε, η βοηθός του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ σε θέματα της Ευρώπης και της Ευρασίας Βικτώρια Νούλαντ δήλωσε με αφοπλιστικό κυνισμό: “Οι ΗΠΑ επένδυσαν περίπου $5 δις στην Ουκρανία από το 1991, από τότε που έγινε πάλι ανεξάρτητο κράτος μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Τα χρήματα αυτά δαπανήθηκαν για τη στήριξη των θελήσεων του ουκρανικού λαού που ζήτησε να έχει μια δυνατή δημοκρατική κυβέρνηση η οποία να εκπροσωπεί τα συμφέροντά του” (http://www.briefingnews.gr/ros/item/94904-gia-to-praksiko ).

Η επιχείρηση καταστολής των εξεγερμένων του Ντονμπάς.

Ταυτόχρονα, 2.5.14, 4:30 ξημερώματα, ξεκινά ευρείας κλίμακας πολεμική επιχείρηση των πιστών στη χούντα του Κιέβου στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον του εξεγερμένου λαού στη Νοτιοανατολική χώρα. Η επιχείρηση διεξάγεται με πραγματικά πυρά, με την εμπλοκή αεροπορίας, τεθωρακισμένων, αλεξιπτωτιστών, καταδρομέων και πεζοπόρων τμημάτων.

11.5.2014, διεξήχθησαν δημοψηφίσματα για το καθεστώς των δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ στο Ντονμπάς. Το 89,7% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της αυτοδιάθεσης στην περιοχή του Ντονιέτσκ και το 96,2% στην περιοχή του Λουγκάνσκ. Στις 12 Μαΐου ανακηρύχθηκε η κρατική κυριαρχία των λαϊκών δημοκρατιών και στις 14 και 18 Μαΐου εγκρίθηκαν τα συντάγματα της ΛΔΝ και της ΛΔΛ.

Η πολεμική επιχείρηση κατά του εξεγερμένου λαού συνεχίστηκε και υπό τον επόμενο πρόεδρο της χούντας Πέτρο Ποροσένκο (ανέλαβε την εξουσία τον Μάιο του 2014). Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, άρχισαν στο Ντονμπάς εχθροπραξίες πλήρους κλίμακας με τη χρήση βαρέων αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων οχημάτων και αεροσκαφών. Πρωτοστατούσαν σε αυτήν ένοπλα εθνικιστικά τάγματα δολοφόνων ναζί, μεταξύ των οποίων και το Azov, που διέπραξαν μια σειρά βάναυσων μαζικών εγκλημάτων κατά αμάχων.

27.1.2015, η χούντα χαρακτηρίζει τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ «τρομοκρατικές οργανώσεις». 18.1.2018, ενισχύονται οι εξουσίες του προέδρου της χούντας για γενικευμένη χρήση του στρατού κατά του λαού χωρίς λογοδοσία, ενώ οι περιοχές εκτός του ελέγχου του Κιέβου ονομάστηκαν «προσωρινά κατεχόμενα εδάφη» και η Ρωσία «επιθετικό κράτος-εισβολέας».

Οι λαϊκές πολιτοφυλακές αγωνίστηκαν με πενιχρά μέσα κατά του εχθρού, γράφοντας μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες της επαναστατικής ιστορίας. Με αιφνιδιαστικές ασύμμετρες κινήσεις, απέκτησαν την στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων, παγιδεύοντας σε κλοιούς τον εχθρό και καταφέρνοντας περήφανες νίκες, με κορυφαία την μάχη στο θύλακα του Ντεμπάλτσεβο. Η ορμή των ενόπλων εξεγερμένων ανεκόπη μετά από πίεση που άσκησε σε αυτούς η ηγεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία τους απέτρεψε από την απελευθέρωση της Μαριούπολης και των συνολικών εκτάσεων των περιοχών του Ντονμπάς, σύροντάς τους στο καθεστώς των συμφωνιών του Μινσκ 1 & 2, παρέχοντας στον άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ την δυνατότητα να οχυρώσει και να ενδυναμώσει εκπληκτικά τις ένοπλες δυνάμεις της χούντας του Κιέβου.

Μια άγνωστη στην Δύση γενοκτονία.

Η ένοπλη σύγκρουση στο Ντονμπάς διήρκεσε οκτώ χρόνια και είχε χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ (τα οποία σαφώς υποτιμούν τα μεγέθη των απωλειών), κατά τη διάρκεια αυτών των ετών περίπου 14.000 άνθρωποι και από τις δύο πλευρές, συμπεριλαμβανομένων περίπου 3.500 αμάχων, έχασαν τη ζωή τους στη νοτιοανατολική Ουκρανία, ενώ πάνω από 30.000 τραυματίστηκαν. Περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους (συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων και των εσωτερικά εκτοπισμένων). Ο πόλεμος στο Ντονμπάς είχε ήδη από το 2015 εκατομμύρια θύματα (νεκρούς, τραυματίες, πρόσφυγες) τα οποία αποσιωπούνται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ[1].

Κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στο Ντονμπάς η αντιπροσωπία της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας διαπίστωσε ευρείας κλίμακας θηριωδίες των ναζί της χούντας και του ΝΑΤΟ, βασανιστήρια και δολοφονίες αιχμαλώτων και αμάχων, χρησιμοποίηση κατοικημένων περιοχών ως «ζωντανή ασπίδα» για βαρέα οπλικά συστήματα, ολική καταστροφή υποδομών και πόλεων, μαζικούς τάφους και ατελείωτα νεκροταφεία, πόλεις-φαντάσματα με κατεστραμμένα όλα τα κτίρια, χωρίς ύδρευση, ηλεκτρισμό και αποχέτευση κ.λπ.

Ο λαός του Ντονμπάς μετά την έναρξη της «Ειδικής Πολεμικής Επιχείρησης» συνεχίζει να μάχεται ηρωικά πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος εδώ και πάνω από 10 χρόνια.

Ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και πραγματικότητα του πραξικοπήματος.

Στην κυρίαρχη προπαγάνδα παρατηρείται μια πλήρης αντιστροφή των σημασιών των εννοιών. Στα ΜΜΕ γίνεται λόγος για την «επανάσταση» του Μαϊντάν. Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη την νύχτα 21-22.2.2014 ήταν ένα ένοπλο πραξικόπημα, που διοργανώθηκε με μεθοδικό τρόπο, υπό την καθοδήγηση και με την πλήρη οικονομική, πολιτική, προπαγανδιστική και στρατιωτική κάλυψη του ιμπεριαλιστικού ευρωατλαντικού άξονα (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ), και εκτελέστηκε από τα πολιτικά τους ανδρείκελα της χούντας του Κιέβου, με τα ένοπλα φασιστικά τάγματα εφόδου σε ρόλο “πρωτοπορίας” και δύναμης κρούσης. Αυτό σηματοδότησε σαφώς τη μετάθεση του πεδίου μάχης του εν εξελίξει Γ’ ΠΠ στην καρδιά του τέως σοβιετικού χώρου.

Ως προς το περιεχόμενό του, αυτό το πραξικόπημα συνιστά ταυτοχρόνως επιθετική πράξη, πρωτίστως κατά της Ρωσίας -του ισχυρότερου κατάλοιπου της τ. ΕΣΣΔ- κατά όλων των λαών που δεν είναι πλήρως υποταγμένοι στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά και προληπτικό τρομοκρατικό πλήγμα κατά όσων αμφισβητούν την μονοκρατορία του Ευρωατλαντικού άξονα, κατά των επικείμενων απελευθερωτικών και επαναστατικών κινημάτων.

Πότε άραγε άρχισε ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος;

Βάσει του κυρίαρχου σήμερα αφηγήματος της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε με την «απρόκλητη επίθεση της Ρωσίας» εναντίον της «αθώας και δημοκρατικής Ουκρανίας» λόγω του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της τελευταίας…

Πολλοί θεωρούν εύλογα και πιο νηφάλια, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε με τα παραπάνω γεγονότα του ένοπλου ιμπεριαλιστικού πραξικοπήματος στο Κίεβο το 2014.

Μια πιο ενδελεχής και σφαιρική προσέγγιση φανερώνει ότι ο Γ’ θερμός Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκινά με το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου», από την κλιμάκωση της αστικής αντεπανάστασης και της κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού της Ευρώπης, από τον διαβόητο «1^ο Πόλεμο του Κόλπου», την ιμπεριαλιστική ένοπλη εκστρατεία 1990–1991 που διεξήχθη από έναν στρατιωτικό συνασπισμό 39 χωρών ως απάντηση στην ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ. Κλιμακώθηκε με σειρά εμφυλίων πολέμων στην τ. ΕΣΣΔ και τον «Μαύρο Οκτώβρη» του 1993 (ένοπλη καταστολή της εξέγερσης στο Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Μόσχα με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους), με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με τον «Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» & τον «2ο Πόλεμο του Κόλπου», με την εισβολή ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στο Αφγανιστάν, με τις «Αραβικές ανοίξεις» κ.λπ. μέχρι την έναρξη της «Ειδικής Πολεμικής Επιχείρησης» της Ρωσίας 24.2.2022, μετά την αγνόηση των τελεσιγράφων της περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ και των στρατιωτικών του υποδομών προς Ανατολάς (15.12.2021).

Για την ταξική διάσταση της σύρραξης, όπως την ανέδειξε εξ υπαρχής η εξέγερση του Ντονμπάς.

Η κρίση και ο πόλεμος φέρνουν στην επιφάνεια τις βαθύτερες κοινωνικές αντιθέσεις. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει, ότι μετά από τις μακροχρόνιες οδύνες ενός μεγάλου πολέμου, έρχεται στο προσκήνιο η ταξική πάλη, οι εξεγέρσεις και ο πόλεμος πολιτών (“εμφύλιος” επαναστατικός πόλεμος τάξεων, όπως συνέβη στην παρισινή Κομμούνα, στη ρωσική επανάσταση του 1905 και του 1917, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον αντιαποικιοκρατικό αγώνα κ.ο.κ.). Ωστόσο, όπως δείχνει το παράδειγμα της Ουκρανίας, η σημερινή κρίση και ο Γ’ ΠΙΠ, σε αντιδιαστολή με τους προηγούμενους, ενεργοποιεί ακόμα πιο άμεσα το ταξικό στοιχείο, προκαλεί την ένοπλη εξέγερση και νέες μορφές επαναστατικού πολέμου πολιτών, όχι εκ των υστέρων, αλλά ως εσωτερική, εγγενή και άμεση συνιστώσα μιας αναμέτρησης που επανέφερε μετά την Γιουγκοσλαβία με μοναδική σφοδρότητα το μέτωπο του Γ’ ΠΠ στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ουκρανία.

Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι με την σήψη του ιμπεριαλισμού ο εμφύλιος ταξικός πόλεμος γίνεται εσωτερικό στοιχείο του διεθνικού πολέμου, ενώ ο παγκόσμιος πόλεμος αποκτά όλο και πιο σαφή χαρακτηριστικά παγκόσμιου ταξικού πολέμου.

Από το 2014 είναι σαφή στην Ουκρανία δύο στρατόπεδα:

Του πολέμου που εξαπέλυσε ο άξονας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ εργαλειοποιώντας τον φασισμό της χούντας του Κιέβου κατά του εξεγερμένου λαού της Νοβορώσιας και κυρίως του Ντονμπάς, είναι οργανικό συστατικό στοιχείο της κλιμάκωσης του Γ’ ΠΠ και της αντεπανάστασης στον «μετασοβιετικό χώρο».
Της ένοπλης εξέγερσης της συντριπτικής πλειονότητας του λαού του Ντονμπάς, η οποία νίκησε και επέβαλλε τους θεσμούς της στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.

Ακριβώς στο Ντονμπάς είναι συγκεντρωμένο το 75% της βιομηχανίας που υπάρχει στην επικράτεια της Ουκρανίας (σοβιετική κληρονομιά): εξορυκτική, μεταλλουργία, μηχανοκατασκευές, αεροδιαστημική, πυραυλική, συνιστώσες του Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συμπλέγματος… Το Ντονμπάς, λόγω θέσης και ορυκτού πλούτου, έγινε βασική κοιτίδα της ρωσικής βιομηχανίας από τον 18ο αι. Η σοβιετική εκβιομηχάνιση, με σχεδιοποιημένη χρήση των κατακτήσεων της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, κατάστησε την περιοχή μια από τις πλέον βιομηχανικά ανεπτυγμένες ζώνες της Ευρώπης του 20ου αι. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαφόρων εθνών, λαών και εθνοτήτων από όλη την επικράτεια της ΕΣΣΔ συνέρρευσαν στο Ντονμπάς για τις ανάγκες της ραγδαίας σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης. Εδώ συμπυκνώνεται επί σειρά γενεών η ιστορική εμπειρία πολυάριθμης εργατικής τάξης, συλλογικοτήτων εκατοντάδων χιλιάδων εργατών του εξορυκτικού τομέα, βαριάς βιομηχανίας διαφόρων ειδών και επιπέδων και στρατηγικής σημασίας τεχνολογικών διαδικασιών. Η βιομηχανική ανάπτυξη συνδέεται οργανικά με την ανάπτυξη της κολλετιβοποιημένης αγροτικής παραγωγής σε μεγάλης έκτασης μονάδες συλλογικής και κρατικής ιδιοκτησίας γης και τεχνικών μέσων καλλιέργειας («κολχόζ» και «σοβχοζ») στις αχανείς εκτάσεις εξαιρετικά εύφορης «μαύρης γης».

Για αυτό ακριβώς ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι αποφάσισαν να ενώσουν διοικητικά αυτή την κατά βάση προαιώνια ρωσική περιφέρεια με την κατά κύριο λόγο καθυστερημένη υπόλοιπη αγροτική Ουκρανία, ώστε να αναβαθμιστεί παραγωγικά και πολιτισμικά ο συνολικός πληθυσμός της Ενωσιακής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας (Ε.Σ.Σ.Δ.Ου.). Παρόμοιο ήταν το σκεπτικό για την διοικητική ένωση των εξ υπαρχής ρωσικών περιοχών της Νοβορώσιας συνολικά, που περιελάμβανε από τον 18ο αι το Ντονμπάς, το Χάρκοβο, την παρά την θάλασσα του Αζόφ περιοχή, την Χερσώνα, την Ζαπαρόζιγιε, τα παράλια του Εύξεινου πόντου και το μεγάλο βιομηχανικό, ναυτιλιακό και εμπορικό κέντρο της Οδησσού. Για λόγους βελτιστοποίησης της σχεδιοποιημένης ανάπτυξης του ενιαίου δικτύου εξηλεκτρισμού, ύδρευσης και άρδευσης (αναγκαίας για την ανάπτυξη της γεωργίας στο εύκρατο κλίμα), αργότερα ενοποιήθηκε διοικητικά με την Ε.Σ.Σ.Δ.Ου. άλλη μια προαιώνια ρωσική περιοχή: η χερσόνησος της Ταυρίδας που ήταν ιστορικά μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η Κριμαία, απέκτησε ξανά το ελληνικό όνομα της Κριμαίας από το 1954. Ακριβώς επί ΕΣΣΔ διαμορφώθηκαν και ρίζωσαν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτισμικές διεθνιστικές παραδόσεις που εκδηλώνονται μέχρι σήμερα με μοναδικό τρόπο στις περιφέρειες Λουγκάνσκ και Ντονιέτσκ. Έτσι, ο αγώνας του λαού του Ντονμπάς αποκτά από το 2014 σαφή ταξικά γνωρίσματα.

Ο εξεγερμένος λαός, μέσα από τον αντιφασιστικό του αγώνα αυτά τα χρόνια συνειδητοποίησε ότι αυτοί που τον υποβάλλουν σε γενοκτονία – “τακτικός ουκρανικός στρατός”, μισθοφορικά τάγματα και φασιστικά τάγματα εφόδου – ενεργούν με την ευγενική χορηγία και υπό την καθοδήγηση του Ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και των τοπικών φορέων της ολιγαρχίας του κεφαλαίου. Βασική δύναμη που συσπειρώνεται στις πολιτοφυλακές είναι οι βιομηχανικοί εργάτες και κυρίως οι ανθρακωρύχοι.

Για την ιστορική σημασία της εξέγερσης και τον ρόλο της αστικής τάξης της Ρωσίας.

Έχουμε λοιπόν την πρώτη λαϊκή-εργατική ένοπλη εξέγερση με σαφή σοσιαλιστικό και φιλοσοβιετικό προσανατολισμό, που στρέφεται κατά του ιμπεριαλισμού, του φασισμού και της ολιγαρχίας του κεφαλαίου. Αυτό το περιεχόμενο είναι σαφές στα ιδρυτικά επίσημα κείμενα των Λαϊκών Δημοκρατιών.

Στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (7.4.2014), μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Η Δημοκρατία διασφαλίζει τους όρους για την ελεύθερη ανάπτυξη και προστασία των συνταγματικώς αναγνωρισμένων μορφών ιδιοκτησίας, οι οποίες αποκλείουν την οικειοποίηση των αποτελεσμάτων ξένης εργασίας, ενώ θεωρεί πρωτεύουσας σημασίας τις συλλογικές μορφές ιδιοκτησίας».

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Μπορίς Αλεξέγιεβιτς Λιτβίνοφ[2] (κατά την πρόσφατη επίσκεψη αντιπροσωπίας της ΠΑΠ στο Ντονμπάς) οι κομμουνιστές διαδραμάτισαν πρωτοπόρο ρόλο στην εξέγερση και στον σοσιαλιστικό της προσανατολισμό. Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να διαδραματίσουν ένα καθοδηγητικό ρόλο σε αυτήν, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την χειραγώγησή της από αστικές δυνάμεις της Ρωσίας και του Ντονμπάς.

Όπως έγραφε ο Φ. Ένγκελς, «η εξέγερση είναι μια τέχνη, ακριβώς όπως και ο πόλεμος, όπως και τα άλλα είδη τέχνης, και υπόκειται σε ορισμένους κανόνες, που αν παραμεληθούν θα οδηγήσουν στο θάνατο την παράταξη που τους έχει παραμελήσει… Κατ’ αρχήν, ποτέ δεν πρέπει να παίζεις με την εξέγερση, εάν δεν έχεις προετοιμαστεί πλήρως να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες του έργου. Η εξέγερση είναι ένας λογισμός, μια εξίσωση, με μεταβλητές στον ύψιστο βαθμό απροσδιόριστες, η αξία των οποίων μπορεί να μεταβάλλεται κάθε ημέρα. Οι εμπόλεμες δυνάμεις, εναντίον των οποίων χρειάζεται να δράσεις, έχουν υπέρ τους καθ’ ολοκληρία το πλεονέκτημα της οργάνωσης, της πειθαρχίας και του παραδοσιακού κύρους· εάν οι εξεγερμένοι δεν μπορούν να συγκεντρώσουν υπέρτερες δυνάμεις εναντίον του αντιπάλου τους, τότε θα τους συντρίψουν και θα τους εξολοθρεύσουν. Κατά δεύτερον, άπαξ και ξεκίνησε η εξέγερση, τότε απαιτείται δράση με τη μέγιστη αποφασιστικότητα και το πέρασμα στην επίθεση. Η άμυνα, είναι ο θάνατος κάθε ένοπλης εξέγερσης· ευρισκόμενη σε άμυνα θα πεθάνει, πριν ακόμα προλάβει να αναμετρήσει τις δυνάμεις της με τον εχθρό. Χρειάζεται να αιφνιδιάσεις τον αντίπαλο, όσο τα στρατεύματά του είναι διάσπαρτα· χρειάζεται να επιδιώκονται καθημερινά νέες, έστω και μικρές επιτυχίες· χρειάζεται να διατηρείς το ηθικό πλεονέκτημα, που σου έδωσε η πρώτη επιτυχής κίνηση των εξεγερμένων· χρειάζεται να προσελκύεις εκείνα τα αμφιταλαντευόμενα στοιχεία, τα οποία πάντοτε ακολουθούν τον πιο ισχυρό και πάντοτε συντάσσονται με την πιο αξιόπιστη πλευρά· χρειάζεται να εξαναγκάσεις τον αντίπαλο σε υποχώρηση, πριν να μπορέσει να συγκεντρώσει τα στρατεύματά του εναντίον σου· να δρας με βάση τα λόγια του μέγιστου των μέχρι τώρα γνωστών δεξιοτεχνών της επαναστατικής πολιτικής, του Νταντόν: de l’audace, de l’audace, encore de l’audace! [τόλμη, τόλμη, περισσότερη τόλμη!]» (Engels: 1852).

Η αστική τάξη της Ρωσίας αξιοποίησε τότε την πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική επιρροή της, τον μηχανισμό της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας του «Κόμματος των Περιφερειών» (του Γιανουκόβιτς) που εύκολα έτεινε να ενταχθεί στο κυβερνών κόμμα «Ενωμένη Ρωσία», την ανθρωπιστική βοήθεια στον λιμοκτονούντα πληθυσμό του Ντονμπάς κ.λπ. ώστε να ανακόψει την πορεία, να χειραγωγήσει και να ανατρέψει το επαναστατικό πνεύμα αυτής της εξέγερσης.

Αντιλαμβανόταν ότι τα ταξικά και φιλοσοβιετικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης συνιστούσαν απειλή για την ίδια και το καθεστώς της ολιγαρχίας του κεφαλαίου της. Ευνόησε αυτή την τροπή και η απουσία συγκροτημένου κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο θα μπορούσε να ηγηθεί συνειδητά, ιδεολογικά και οργανωτικά στο αυθόρμητο μέτωπο των δυνάμεων της εξέγερσης.

Η ρωσική αστική τάξη εξανάγκασε τους εξεγερμένους σε «εκεχειρία» και «κατάπαυση του πυρός» όταν ήταν πρόδηλο ότι είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων και κατατρόπωναν τον εχθρό, το Σεπτέμβριο του 2014, όταν η πολιτοφυλακή των εξεγερμένων προήλαυνε ακάθεκτη για να απελευθερώσει τη Μαριούπολη και τον Φεβρουάριο του 2015, μετά την πανωλεθρία των πιο αξιόμαχων δυνάμεων της χούντας του Κιέβου στον κλοιό του Ντεμπάλτσεβο. Με την επίκληση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, απαγόρευσε τα πολιτικά κόμματα (μόνο το Κ.Κ. δεν αυτοκαταργήθηκε), επιτρέποντας την συμμετοχή σε εκλογές μόνο κάποιων «κοινωνικών οργανώσεων». Προέβη το 2016 σε άρση της βουλευτικής ιδιότητας των 3 κομμουνιστών βουλευτών; δύο χρόνια μετά την εκλογή τους με τον συνδυασμό της κοινωνικής οργάνωσης «Δημοκρατία του Ντονιέτσκ», λόγω «απώλειας εμπιστοσύνης»!

Έτρεφε από τότε αυταπάτες. Εφάρμοσε τακτική δύο μέτρων και σταθμών: ενέταξε στην Ρωσική Ομοσπονδία την Κριμαία αφήνοντας εκτεθειμένες τις Λ.Δ. Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, παρά τα θριαμβευτικά τους δημοψηφίσματα (την διενέργεια των οποίων πάσχισε να αποτρέψει). Δεν ήθελε να χαλάσει τις σχέσεις της ως κομπραδόρικος μεσάζων στην εκποίηση πρώτων υλών και ενέργειας στον ιμπεριαλισμό, που αποτελούσε το προνομιακό πεδίο παρασιτισμού της. Επεδίωκε λοιπόν με τις καταφανώς ανεδαφικές και ανεφάρμοστες συμφωνίες του Μινσκ να σκαρώσει άλλη μια «παγωμένη σύρραξη» σαν αυτή της Υπεδνειστερίας στη Μολδαβία…

Έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να ελέγξει και να χειραγωγήσει προς το συμφέρον της τους εξεγερμένους, να ακυρώσει τις επαναστατικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις τους, να θέσει επικεφαλής της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας τους δικούς της ανθρώπους κ.λπ.

Αυτή η στάση της, όπως επιβεβαιώνεται και από τις δημόσιες εκτιμήσεις αστών πολιτικών των ιμπεριαλιστικών χωρών, έδωσε την δυνατότητα στον υπό τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστικό άξονα να υπερεξοπλίσει και να εκπαιδεύσει σε ΝΑΤΟικά πρότυπα τον στρατό της χούντας του Κιέβου, μετατρέποντάς τον στον πιο αξιόμαχο στρατό του άξονα στην Ευρώπη, τον πιο ετοιμοπόλεμο ΝΑΤΟικό στρατό μιας χώρας-προτεκτοράτου, τυπικά μη ενταγμένης στο ΝΑΤΟ, έτοιμο το 2022 να εξολοθρεύσει τελειωτικά το λαό του εξεγερμένου Ντονμπάς.

Η παρακαταθήκη της εξέγερσης και τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Σε κάθε περίπτωση, η κάθε αστική τάξη επιδιώκει τη διασφάλιση και προώθηση των συμφερόντων της.

Ωστόσο, ανακύπτει το ερώτημα: τι κάνουν οι δυνάμεις της αριστεράς, οι προοδευτικές, αντιιμπεριαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις;

Οι κομμουνιστές, από την εποχή του Μαρξ, τηρούσαν αταλάντευτα συγκεκριμένη στάση όποτε ξεσπούσε επαναστατική κατάσταση, ένοπλη εξέγερση (όσο απροσδιόριστοι και συγκεχυμένοι κι αν φάνταζαν οι σκοποί, οι διακηρύξεις και τα κίνητρα των λαϊκών μαζών που την πλαισίωναν).

Ποτέ δεν υιοθετούσαν τη στάση των «ίσων αποστάσεων» έναντι των αντιμαχομένων, του αφ’ υψηλού δυσανασχετούντος σκεπτικιστή που εκφράζει με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά του, και επικρίνει τον «ακατανόητο λαό», που τολμά και μάχεται με τρόπο που δεν εγγράφεται στα εγχειρίδια, που δεν συνάδει με τα «καθαρά» εξιδανικευμένα προσφιλή του δόγματα και σχήματα. Η στάση των δήθεν «ίσων αποστάσεων» είναι αυτή που υιοθέτησε από το 2014 η οπορτουνιστική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ έναντι της εξέγερσης του Ντονμπάς.

Όταν τίθεται στην ημερήσια διάταξη το μοιραίο ερώτημα «ποιος ποιον;», δεν υπάρχουν περιθώρια για «αναμονή σε ουδετερότητα». Η τελευταία δεν είναι παρά το υποκριτικό προκάλυμμα της συμπαράταξης των οπορτουνιστών με τις δυνάμεις της επιτιθέμενης ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, της αντεπανάστασης και του φασισμού.

Η στάση της θεωρησιακής ή/και ενατενιστικής αποστασιοποίησης, όταν ρέει το αίμα του εξεγερμένου λαού, δεν προσιδιάζει σε επαναστατικές δυνάμεις, δεν συνάδει με τη στοιχειώδη ηθική. Στην πράξη, αυτή η στάση δεν είναι τίποτε άλλο από αστική (στη σημερινή φασίζουσα έως απροκάλυπτα φασιστική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού).

Η στάση αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη στάση που υιοθέτησαν οι Μαρξ και Ένγκελς, έναντι του επαναστατικού κύματος που συγκλόνισε την Ευρώπη στα 1848-1849, είτε έναντι της παρισινής Κομμούνας το 1871, η ηγεσία της οποίας ήταν κάθε άλλο παρά μαρξιστική-κομμουνιστική, αλλά διακατεχόταν από τη σύγχυση και τις αυταπάτες των νεο-ιακωβίνων, των προυντονιστών κ.ο.κ.

Αυτή η οπορτουνιστική στάση δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτή που κράτησαν οι επαναστάτες-διεθνιστές της Γ’ Διεθνούς κατά την ισπανική σύρραξη του 1936, όταν έσπευσαν να δώσουν κατά δεκάδες χιλιάδες τις ζωές τους στις διεθνείς ταξιαρχίες, υπερασπιζόμενοι όχι κάποια σοσιαλιστική προλεταριακή επανάσταση, αλλά το αποτέλεσμα αστικών κοινοβουλευτικών εκλογών, υπέρ του Λαϊκού Μετώπου και κατά του φασισμού.

Δεν έχει την παραμικρή σχέση με την στάση της Γ’ Διεθνούς κατά τον Β’ ΠΠ.

Τα καθήκοντα της εποχής θέτουν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη δημιουργικής ανάπτυξης, διαλεκτικής άρσης του κεκτημένου του κλασικού μαρξισμού. Ωστόσο, η ανάγκη αυτή επ’ ουδενί λόγω δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να απορριφθεί στα αζήτητα η πολυτιμότατη εμπειρία των επαναστατικών διεθνιστικών αγώνων, ιδιαίτερα όταν το διακύβευμα αφορά μιαν ένοπλη απελευθερωτική εξέγερση, ένα πολιτικό-ταξικό πόλεμο με σαφές αντιιμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό περιεχόμενο.

Κάθε αναβολή, κάθε παρεμπόδιση της συγκρότησης αυτού του Μετώπου, εκ των πραγμάτων βοηθά τη νίκη του φασιστικού μαύρου μετώπου.

Συμπέρασμα.

Η εθνικοαπελευθερωτική αντιιμπεριαλιστική-αντιφασιστική εξέγερση στη ΝΑ Ουκρανία, είναι η πρώτη επαναστατική πράξη του 21ου αι (βλ. Μανιφέστο του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας…). Είναι μια εξέγερση που είχε σαφή σοσιαλιστικό κοινωνικό και ταξικό προσανατολισμό. Παρά τις ανυπέρβλητες εσωτερικές αντιθέσεις και χειραγωγήσεις, παρά τις υποχωρήσεις στις οποίες υποχρεώθηκαν και υποχρεώνονται για υπαρξιακούς λόγους, οι εξεγερμένοι επαναστάτες του Ντονμπάς έχουν γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού και επαναστατικού κινήματος, παρακαταθήκες των νικηφόρων αγώνων που έρχονται. Οι ένοπλες δυνάμεις των εξεγερμένων σήμερα έχουν ενταχθεί οργανικά στον στρατό της Ρωσικής Ομοσπονδίας και εξακολουθούν να μάχονται ηρωικά κατά του άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Ως εκ τούτου, η διεθνής αλληλεγγύη προς αυτή την εξέγερση, και προς την λογική και ιστορική της συνέχεια στο Ουκρανικό μέτωπο του Γ’ ΠΠ είναι καθήκον όλων των διεθνιστών, όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας.

Για εμάς στην Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα η ηρωική εξέγερση του Ντονμπάς, τα 10 χρόνια της οποίας τιμήσαμε με την επίσκεψη αντιπροσωπίας μας εκεί, είναι ένας φάρος που δείχνει τον δρόμο για τις επόμενες εξεγέρσεις και νίκες των δυνάμεων του αντιιμπεριαλισμού και του σοσιαλισμού.

Βιβλιογραφία

Engels, F. (1852), Revolution and Counter-revolution in Germany, [https://www.marxists.org/archive/marx/works/1852/germany/ch17.htm ]

Ukraine Crisis: 50,000 casualties in Ukraine according to German intel [https://www.failedevolution.net/2015/02/ukraine-crisis-50000-casualties-in.html ]

Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία [https://solidarityantifascistukraine.wordpress.com]

Манифест Народного Фронта Освобождения Украины, Новороссии и Подкарпатской Руси

Μανιφέστο του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας, της Νοβορόσιας και της Ρουθηνίας

Μετάφραση από το ρωσικό πρωτότυπο: Δ. Πατέλης

Αγγλική μετάφραση: Manifesto of the People’s Front for the Liberation of Ukraine, Novorossiya and Transcarpathian Rus

[1] Βάσει υποτιμημένων εκτιμήσεων πηγών των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, αρχές του Φεβρουαρίου του 2015 οι νεκροί μόνον, ανέρχονταν σε πάνω από 50.000 (Ukraine Crisis: 50,000 casualties). Βάσει πηγών των εξεγερμένων, υπερβαίνουν κατά πολύ τις 70.000.

[2] Ο Μπ. Λιτβίνοφ ήταν ο ηγέτης του Κ.Κ. Λ.Δ.Ντονιέτσκ, συντάκτης της ιδρυτικής διακήρυξής της ανεξαρτησίας της Λ.Δ.Ντ., του Συντάγματος και άλλων θεμελιωδών επισήμων εγγράφων, πρώτου προέδρου του Σοβιέτ της Λ.Δ.Ντ. και νυν Γραμματέα της Οργάνωσης Ντονιέτσκ του Κ.Κ.Ρ.Ο.