Η σημερινή ομιλία του Γενικού Γραμματέα της Χεζμπολάχ, για τις εξελίξεις στον Λίβανο και τον οπλισμό της Αντίστασης
Χαιρετίζω αυτά τα πλήθη των Χουσεϊνιτών, που ήρθαν από όλα τα μήκη και τα πλάτη, από κάθε χωριό στην περιοχή Μπάαλμπεκ-Χερμέλ, για να τιμήσουν τα σαράντα (Αρμπαΐν) του Ιμάμη Χουσεΐν. Χαιρετίζω επίσης τα τεράστια πλήθη που περπάτησαν το μονοπάτι προς την Καρμπάλα (στο Ιράκ) τιμώντας αυτή την οδυνηρή μνήμη.
Σε αυτή την ομιλία, θα αναφερθώ σε τρία ζητήματα: το πρώτο είναι ο εορτασμός της Ασούρα, η μνήμη του Ιμάμη Χουσεΐν (ειρήνη σε αυτόν). Το δεύτερο είναι η νίκη της Αντίστασης στον πόλεμο του Ιουλίου του 2006, δεκαεννιά χρόνια πριν. Το τρίτο είναι η πολιτική κατάσταση την οποία βιώνουμε στη χώρα μας σήμερα.
Όσο περισσότερο τιμούμε το Αρμπαΐν, τόσο περισσότερες ευλογίες του ανακαλύπτουμε. Ο Ιμάμης Χουσεΐν (ειρήνη σε αυτόν), μέσω του κινήματος, της εξέγερσης και της επανάστασής του στην Καρμπάλα με την οικογένεια και τους συντρόφους του, καθιέρωσε τις αρχές της αληθινής θρησκείας, διατήρησε την ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια και άνοιξε το δρόμο για τον αναμενόμενο Ιμάμη Μαχντί (είθε ο Αλλάχ να επιταχύνει την επανεμφάνισή του). Ξεσηκώθηκε αναζητώντας μεταρρύθμιση: «Εξεγέρθηκα μόνο για να φέρω μεταρρύθμιση στο έθνος του παππού μου, του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ». Αυτή η μεταρρύθμιση αποσκοπεί στην αποκατάσταση της θρησκείας στο σωστό της μονοπάτι, σε πρακτικό, συμπεριφορικό και ηγετικό επίπεδο. Η καθιέρωση της θρησκείας απαιτεί αξιοπρέπεια, υψηλό ηθικό και ισχυρή στάση απέναντι στις προκλήσεις. Αυτό έκανε ο Ιμάμης Χουσεΐν με την οικογένεια και τους συντρόφους του, οι οποίοι δεν υποτάχθηκαν στο ψεύδος ή την παρέκκλιση.
Η στάση του Ιμάμη Χουσεΐν (ειρήνη σε αυτόν) προετοίμασε τα κατάλληλα θεμέλια για την εμφάνιση του Ιμάμη Μαχντί (είθε ο Αλλάχ να επιταχύνει την επανεμφάνισή του), ο οποίος θα συνοδεύεται από τους αγνούς και πιστούς σε όλο τον κόσμο, αφού οι πιστοί δοκιμαστούν, εξεταστούν και περάσουν από δύσκολα στάδια και προκλήσεις, μέχρι να έρθει η ανακούφιση [μέσω της επανεμφάνισής του].
Βρισκόμαστε στο δρόμο της ανακούφισης, αν θέλει ο Θεός, μέσω των ευλογιών του αγώνα και της επανάστασης του Ιμάμη Χουσεΐν (ειρήνη σε αυτόν), του οποίου το μαρτύριο δεν περιορίζεται απλώς στην επίτευξη του μαρτυρίου. Μετέτρεψε το μαρτύριο από ατομικό ζήτημα σε αναβίωση της κοινότητας. Το μαρτύριό του δεν είναι μόνο μια ζωή για τον ίδιο ή τους συντρόφους του, αλλά μια ζωή για το έθνος, από το οποίο αντλεί για το μέλλον του.
Η Καρμπάλα είναι μια σχολή Θείας Αγάπης, όπου το σώμα και τα εγκόσμια ζητήματα δεν έχουν νόημα, και η αξία βρίσκεται στην ψυχή και στον άνθρωπο.
Είμαστε αντιμέτωποι με δύο επιλογές: να είμαστε με τον Χουσεΐν (ειρήνη σε αυτόν) ή να είμαστε με τον καταραμένο τύραννο Γιαζίντ. Σε κάθε στάδιο της ιστορίας, και σε αυτή την εποχή, η επιλογή μας είναι να είμαστε με τον Χουσεΐν της εποχής μας, που εκπροσωπείται από τις θυσίες και τις στάσεις του Ιμάμη Χομεϊνί, ακολουθούμενου από τον Ιμάμη Χαμενεΐ, και συνεχίζοντας στο μονοπάτι του Σεΐχη Ραγκέμπ (Χαρμπ), του Σαγίντ Αμπάς (Μουσαβί), του Σαγίντ Χασάν Νασράλα, του Σαγίντ Χάσεμ (Σαφιεντίν) και όλων όσων μαρτύρησαν σε αυτό το μονοπάτι.
Αυτό το μονοπάτι οδηγεί στον Ιμάμη Μαχντί (είθε ο Αλλάχ να επιταχύνει την επανεμφάνισή του). Είμαστε με τον Χουσεΐν της εποχής μας. Επιλέγουμε το μονοπάτι της Αντίστασης. Είμαστε με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη ενάντια στο ψεύδος. Είμαστε με την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ενάντια στους Γιαζίντ της εποχής μας, που εκπροσωπούνται από τον Αμερικανό τύραννο και τον «ισραηλινό» καταπιεστή, και όσους ακολουθούν αυτό το μονοπάτι. Η σημερινή Αντίσταση είναι το προϊόν της σχολής της Καρμπάλα. Είναι η ζωή για το έθνος, στο μονοπάτι του Ιμάμη Χουσεΐν, και είναι το λάβαρο που θα παραδοθεί στον Ιμάμη της εποχής μας.
Στις 14 Αυγούστου 2006, γιορτάσαμε τη νίκη του Ιουλίου, όταν η Αντίσταση ενεπλάκη σε έναν σημαντικό αμυντικό πόλεμο 33 ημερών και πέτυχε μια μεγαλοπρεπή νίκη μέσω της μάχης της «Αληθινής Υπόσχεσης». Η νίκη του Ιουλίου ήρθε χάρη στις ευλογίες και στην υποστήριξη του Αλλάχ, του Μωάμεθ, του Αλί, του Χουσεΐν και του Μαχντί, επειδή ο Αλλάχ μάς βοήθησε παρά τον μικρό μας αριθμό και παρά το πλήθος των εχθρών.
Η νίκη του Ιουλίου του 2006 είναι μια νίκη της θέλησης και της Αντίστασης και μια ήττα για το «Ισραήλ», που το εμπόδισε να καταλάβει και να εγκατασταθεί στον Λίβανο. Είναι μια νίκη της τριμερούς συμμαχίας: του λαού, του στρατού και της Αντίστασης.
Η νίκη του Ιουλίου του 2006 αποτέλεσε θεμελιωτή αποτροπής, περιόρισε τον εχθρό για 17 χρόνια, εμποδίζοντάς τον να εξαπολύσει επίθεση (στο Λίβανο) από φόβο για την παρουσία και τη δύναμη της Αντίστασης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η νίκη διευκόλυνε την ανοικοδόμηση σε ολόκληρο τον Λίβανο. Εδώ, τονίζουμε τον ρόλο της εμπνευσμένης ηγεσίας του αρχηγού των μαρτύρων του έθνους, Σαγίντ Χασάν Νασράλα (είθε το έλεος του Αλλάχ να τον περιβάλλει), ο οποίος ηγήθηκε αυτού του πολέμου με θάρρος, γενναιότητα, εμπιστοσύνη στον Θεό και ακλόνητη πίστη σε βέβαιη νίκη. Όλοι έγιναν μάρτυρες των στάσεων, του ρόλου και της απόδοσής του στην επίτευξη αυτού του επιτεύγματος. Αυτή η ηγεσία υποστηρίχθηκε από τους Ιμάντ (Μουγνία), Φουάντ (Σουκρ), (Αλί) Καρακί, (Ιμπραήμ) Ακίλ, Αχμάντ (Μπαντρεντίν), όλοι ακολουθώντας το μονοπάτι του Σεΐχη Ραγκέμπ (Χαρμπ), του Σαγίντ Αμπάς (Μουσαβί), του Σαγίντ Χάσεμ (Σαφιεντίν), του Σεΐχη Ναμπίλ (Καούκ), των Μουτζαχεντίν, των τραυματιών, των κρατουμένων και του έντιμου λαού μας. Αυτή η ηγεσία κατάφερε να αλλάξει την εξίσωση υπέρ της Αντίστασης.
Εδώ, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, πρέπει να πούμε δυνατά: ευχαριστούμε την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η οποία μας στήριξε με χρήματα, όπλα, πόρους, μέσα ενημέρωσης και πολιτικές θέσεις, στάθηκε δίπλα μας και μας παρείχε μάρτυρες όπως ο χατζής Κασέμ Σολεϊμανί (είθε το έλεος του Αλλάχ να τον περιβάλλει), ο χατζής Ραμαντάν, ο Χασάν Σατερί, ο Μοχαμάντ Ρεζά Ζαχεντί, ο Αμπάς Νιλφορουσάν και οι άλλοι μάρτυρες που σκοτώθηκαν σε αυτή τη γη – τη γη μακριά από τους δικούς τους αλλά κοντά στις καρδιές τους, την αγάπη, την πίστη και την υποστήριξη για την αλήθεια. Ευχαριστούμε το Ιράν – τον ηγέτη, τον Ιμάμη Χαμενεΐ (είθε ο Αλλάχ να τον φυλάει), τον ιρανικό λαό, τους Φρουρούς της Επανάστασης, όλες τις δυνάμεις ασφαλείας και τα σώματα του στρατού, και την ιρανική κυβέρνηση και τους αξιωματούχους. Όλοι τους στάθηκαν μαζί μας και συνεχίζουν να το κάνουν, και αν θέλει ο Θεός, αυτό το λάβαρο, το λάβαρο της Αντίστασης, θα παραμείνει υψωμένο.
Τον Ιούλιο του 2006, πετύχαμε τη νίκη για χάρη της Παλαιστίνης, καθώς πρόκειται για έναν ενιαίο αγώνα. Η νίκη μας είναι δική τους νίκη και οι θυσίες μας είναι δικές τους θυσίες. Είναι μια νίκη για την Παλαιστίνη επί του εχθρού της ανθρωπότητας: του «Ισραήλ» και του προστάτη του, της Αμερικής. Όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι η Παλαιστίνη θα παραμείνει η πυξίδα. Ό,τι και αν κάνει το «Ισραήλ» σήμερα – λιμοκτονία, δολοφονίες και καταστροφές εναντίον του λαού της Γάζας και του παλαιστινιακού έθνους – και ό,τι και αν κάνει η Αμερική υποστηρίζοντας αυτή την τρομερή τυραννία, την άγρια, επιθετική και αμαρτωλή επεκτατικότητα, δεν θα αποτρέψει τον παλαιστινιακό λαό από το να συνεχίσει να διατηρεί τη δύναμή του στη γη του και να στηρίζει την Αντίστασή του.
Πριν προχωρήσω στο τρίτο κεφάλαιο της ομιλίας μου, πρέπει να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου για τους έξι μάρτυρες του Λιβανέζικου Στρατού, που έπεσαν στη Ζεμπκίνε στο Νότο. Στην πραγματικότητα, είναι μάρτυρες της Αντίστασης, του στρατού και του έθνους. Είναι μάρτυρες του καθήκοντος απέναντι στην ανθρωπότητα και μάρτυρες της αλήθειας. Στις ψυχές τους, και στις ψυχές όλων των μαρτύρων, αφιερώνουμε την προσευχή της ευλογημένης Σούρας Αλ-Φάτιχα (η πρώτη σούρα του Κορανίου, που διαβάζεται στις κηδείες των μουσουλμάνων), μαζί με προσευχές στον Μωάμεθ και την οικογένειά του.
Σχετικά με τα όπλα της Αντίστασης
Η Αντίσταση είναι τιμή, αξιοπρέπεια, πατριωτισμός και κυριαρχία. Η Αντίσταση είναι αυτή που παρέχει έγκριση· δεν χρειάζεται επίσημη αναγνώριση, ούτε έγκριση από τους αλαζόνες, ούτε από κανέναν άλλο. Αυτή η Ισλαμική Αντίσταση, και όλοι οι έντιμοι Αντιστασιακοί, ανεξάρτητα από την τοποθέτησή τους, στο πλαίσιο της σημερινής αντιπαράθεσης, είναι η δύναμη που απελευθέρωσε τον Νότο το 2000 από τους σιωνιστές, και τα ανατολικά εδάφη το 2017 κατά τη διάρκεια της μάχης του Αρσάλ κατά των τακφιριστών του ISIS, όπου, με την υποστήριξη του Λιβανέζικου Στρατού, δώσαμε αυτή τη μάχη δίπλα-δίπλα.
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για λιβανέζικη εθνική κυριαρχία παρά μόνο όταν αυτή συνοδεύεται από την ακλόνητη Αντίσταση. Αυτή η Αντίσταση εμπόδισε την ίδρυση σιωνιστικών εποικισμών [στο Νότιο Λίβανο] και νίκησε τους δοσιλογικούς στρατούς του SLA και του Σαάντ Χαντάντ. Αυτή η Αντίσταση απέτρεψε την ικανότητα του «Ισραήλ» να επιτύχει τις φιλοδοξίες του μέσω εισβολής ή επιθετικότητας. Αυτή η Αντίσταση αποτέλεσε πυλώνα της μελλοντικής δύναμης του Λιβάνου και της ικανότητάς του να αντιμετωπίζει προκλήσεις. Αυτά είναι μεγάλα επιτεύγματα, αξιέπαινα επιτεύγματα.
Πρέπει να ρωτήσουμε όσους δεν αντιστάθηκαν: Ποια είναι η θέση σας σχετικά με την κατοχή της γης μας; Ποια είναι η θέση σας σχετικά με την επιθετικότητα; Ποια είναι η θέση σας σχετικά με την κυριαρχία;
Το κράτος αποδέχτηκε τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και η Αντίσταση βοήθησε στη διασφάλιση της συμμόρφωσης με τους όρους της. Μετά από οκτώ μήνες υπομονής πριν από τη στοχοποίηση της Αντίστασης και της βάσης υποστήριξής της, υπομείναμε περισσότερο καθώς πιστεύαμε ότι αυτό το στάδιο απαιτούσε υπομονή.
Για να κατανοήσουμε τη στάση του λιβανέζικου λαού, ακολουθούν ορισμένα στατιστικά στοιχεία που βασίζονται σε δημοσκόπηση που διεξήγαγε το Συμβουλευτικό Κέντρο Μελετών τον Αύγουστο του 2025: Το 72% των ερωτηθέντων λέει ότι ο (τακτικός λιβανέζικος) στρατός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καμία εξωτερική επιθετικότητα μόνος του. Το 76% λέει ότι δεν εμπιστεύεται τις διπλωματικές προσπάθειες από μόνες τους. Το 58% αντιτάσσεται σε έναν αφοπλισμό χωρίς αμυντική στρατηγική. Το 73% λέει ότι αυτό που συμβαίνει στη Συρία αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τον Λίβανο. Αν θέλετε να μάθετε τη στάση των Λιβανέζων σχετικά με την Αντίσταση και τα όπλα της, τις ανησυχίες τους, τον τρόπο διατήρησης της δύναμής τους και τη συζήτηση για μια αμυντική στρατηγική, τότε πρέπει να γίνει γνωστό ότι η πλειοψηφία υποστηρίζει την Αντίσταση και τη συνέχειά της.
Στις 5 Αυγούστου, η κυβέρνηση έλαβε την απόφαση να απογυμνώσει την Αντίσταση, τον λαό της και ολόκληρο τον Λίβανο από τα όπλα που τον υπερασπίζονται από την επιθετικότητα [του εχθρού]. Αυτή η απόφαση διευκολύνει ουσιαστικά τη δολοφονία των Αντιστασιακών και των οικογενειών τους, καθώς και την εκδίωξη ανθρώπων από τη γη και τα σπίτια τους.
Η κυβέρνηση θα έπρεπε πρώτα να είχε επιβάλει την εξουσία της εκδιώκοντας το «Ισραήλ». Αν η κυβέρνηση ήθελε να εξασφαλίσει το μονοπώλιο στα όπλα, θα έπρεπε να είχε εργαστεί για την αποτροπή της «ισραηλινής» παρουσίας ή όπλων σε λιβανέζικο έδαφος. Αντίθετα, αυτή η κυβέρνηση εκτελεί την ατζέντα ΗΠΑ-«ισραηλινών» για τον τερματισμό της Αντίστασης, ακόμη και αν αυτό οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο και εσωτερικές συγκρούσεις. Η κυβέρνηση υπηρετεί το «ισραηλινό» σχέδιο, είτε εν γνώσει της είτε εν αγνοία της.
Ο Νετανιάχου δήλωσε ότι βοήθησε την [λιβανέζικη] κυβέρνηση να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Είστε διατεθειμένοι να το δεχτείτε αυτό; Είστε χαρούμενοι που ο Νετανιάχου σας επαίνεσε;
Έχουμε πει ξανά και ξανά: τερματίστε την επιθετικότητα και απομακρύνετε το «Ισραήλ» από τον Λίβανο, και θα παρέχουμε κάθε δυνατή διευκόλυνση και υποστήριξη κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την εθνική ασφάλεια, τη στρατηγική εθνικής ασφάλειας και την αμυντική στρατηγική. Ποια δικαιολογία έχουν οι συμμετέχοντες στην κυβέρνηση για αυτήν την αμαρτωλή απόφαση; Ποια είναι η δικαιολογία τους; Λένε ότι βρίσκονται υπό εξωτερική πίεση. Επιτρέψτε μου να σας κάνω μια ερώτηση: αν ένας εισβολέας ερχόταν στο σπίτι σας και έλεγε: «Ή σκοτώνετε εσείς το παιδί σας, ή σας σκοτώνουμε εμείς», θα σκοτώνατε το παιδί σας; Αν κάποιος επετίθετο στο σπίτι σας και σας δελέαζε με παλάτια και πλούτο σε αντάλλαγμα για τη δολοφονία του παιδιού σας, θα δεχόσασταν τα πλούτη του κόσμου για τη δολοφονία του παιδιού σας; Φυσικά, θα απαντούσατε: «Σκοτώστε με αν θέλετε, αλλά αυτό είναι το παιδί μου. Δεν θα δεχτώ να το σκοτώσω ή να το θυσιάσω, ακόμα κι αν προσφερθεί όλος ο πλούτος του κόσμου». Αυτή είναι η ευγενής στάση. Αυτή είναι η σωστή στάση.
Πώς μπορείτε εσείς, στην κυβέρνηση, να αποδέχεστε τη διευκόλυνση της δολοφονίας των συμπατριωτών σας, μόνο και μόνο για να ζήσετε τη ζωή σας όπως σας υποσχέθηκαν οι εχθροί σας; Πραγματικά, η συμπεριφορά σας είναι εκπληκτική. Σας λέω: μην τους φοβάστε. Είναι δειλοί, ανίκανοι. Ξέρουν ότι θα χάσουν τα πάντα αν ανατρέψουν τον Λίβανο. Σταματήστε να ζείτε σε κατάσταση υπερβολής, ισχυριζόμενοι ότι προσπαθείτε να προστατεύσετε τον Λίβανο. Όχι, δεν προσπαθείτε να προστατεύσετε τον Λίβανο. Προσπαθείτε να προστατεύσετε τη ζωή σας και τα συμφέροντά σας, ακόμα κι αν αυτό γίνεται εις βάρος των συμπατριωτών σας. Είναι αυτό συνεργασία; Είναι αυτό πατριωτισμός;
Μπορεί η πατρίδα να παραμείνει σταθερή αν μια ομάδα επιτεθεί σε μια άλλη; Δεν μπορεί! Αν νιώθετε ανίκανοι – κάτι που όντως είστε – τότε αφήστε τον εχθρό να μας αντιμετωπίσει και μην επεμβαίνετε εκ μέρους μας. Δεν θέλουμε να επεμβαίνετε, δεν θέλουμε να μας υποστηρίξετε, δεν θέλουμε να υψώσετε το σύνθημα της απελευθέρωσης, ούτε το σύνθημα της αντιπαράθεσης. Απλώς μείνετε σιωπηλοί, καθίστε στην άκρη και αφήστε μας να το χειριστούμε!
Όπως ακριβώς οι επανειλημμένοι πόλεμοι του «Ισραήλ» εναντίον του Λιβάνου απέτυχαν, θα αποτύχουν και αυτή τη φορά. Όταν σας δώσουν μια εντολή, πείτε: «Δεν μπορούμε, από φόβο μήπως βλάψουμε τη χώρα. Δεν θέλουμε, επειδή θέλουμε να χτίσουμε τη χώρα μας μαζί με τους συμπατριώτες μας. Δεν θα επιτεθούμε στους πολίτες και τον λαό μας».
Ας συνεργαστεί η κυβέρνηση για να σχεδιάσει πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η επιθετικότητα. Αυτός είναι ο ρόλος της: να διασφαλίσει τη σταθερότητα και να ανοικοδομήσει τον Λίβανο, όχι να παραδώσει τη χώρα σε έναν ακόρεστο «ισραηλινό» επιτιθέμενο ή σε έναν Αμερικανό τύραννο με απεριόριστη απληστία.
Έχετε ακούσει και δει τον «ισραηλινό» αρχηγό του επιτελείου να περιφέρεται στα κατεχόμενα εδάφη του Νότου, συγχαίροντας τους στρατιώτες του για αυτήν την κατοχή και υποσχόμενός τους περισσότερα για το «Ισραήλ»; Ποια είναι η απάντησή σας, εσείς που λέτε πως διεκδικείτε την εθνική κυριαρχία; Εσείς που στοχεύετε στον αποκλειστικό έλεγχο των όπλων; Τι κάνετε για αυτή την πράξη;
Θα κάνω μια άλλη ερώτηση: Έχετε ακούσει τον Νετανιάχου να μιλάει για την επιθυμία του για ένα «Μεγάλου “Ισραήλ”»; Μεγάλο “Ισραήλ” σημαίνει όλη την Παλαιστίνη και μέρη της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, της Συρίας και του Λιβάνου. Το λέει αυτό τώρα στην έκσταση της λεγόμενης νίκης του, υποβοηθούμενης από την άνευ όρων αμερικανική υποστήριξη σε αυτόν τον τύραννο. Ποιο είναι το σχόλιό σας; Είναι πιθανό να ακούτε όλα αυτά, να τα βλέπετε να συμβαίνουν επί τόπου και να παρακολουθείτε πώς επεκτείνονται και λειτουργούν, και όμως να μην κάνετε τίποτα;
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν επιθυμούμε ορισμένες αραβικές χώρες ούτε καν να καταδικάσουν [την επιθετικότητα], αλλά απλώς να σιωπήσουν! Τουλάχιστον μην υποστηρίζετε το «Ισραήλ» κρυφά επιτιθέμενοι στην Αντίσταση ή συμβάλλοντας σε επιθέσεις εναντίον των Αντιστασιακών!
Η κυβέρνηση έλαβε μια πολύ επικίνδυνη απόφαση, παραβιάζοντας το σύμφωνο συνύπαρξης και βάζοντας τη χώρα σε σοβαρή κρίση. Το άρθρο 1 του συντάγματος ορίζει: «Δεν θα υπάρχει συνταγματική νομιμότητα για καμία αρχή που αντιβαίνει στο σύμφωνο αμοιβαίας συνύπαρξης». Και τώρα το έχετε παραβιάσει.
Στην υπουργική ανακοίνωση αυτής της κυβέρνησης, αναφέρεται: «Η υπεράσπιση του Λιβάνου απαιτεί την υιοθέτηση μιας στρατηγικής εθνικής ασφάλειας σε στρατιωτικό, διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο». Πού βρίσκεται αυτή η στρατηγική; Με ποιον τη συζητήσατε; Θέσατε σε κίνδυνο τη στρατηγική, θέσατε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, απορρίψατε τα πάντα. Τώρα θέλετε να απονομιμοποιήσετε την Αντίσταση μέσω των κυβερνητικών συνεδριάσεων και των αποφάσεων που ελήφθησαν;
Μην παρασύρετε τον στρατό σε εσωτερικές συγκρούσεις. Ο εθνικός στρατός έχει ένα άψογο ιστορικό και η ηγεσία και η διοίκησή του σήμερα δεν θέλουν να εμπλακούν σε αυτό το μονοπάτι.
Κάποιοι μπορεί να μας ρωτήσουν: Λοιπόν, αφού η κυβέρνηση πήρε αυτή την αντισυνταγματική απόφαση, γιατί δεν βγήκατε στους δρόμους; Γιατί δεν πραγματοποιήσατε μαζικές διαδηλώσεις; Μου είπαν ότι μέσα στην αμερικανική πρεσβεία αναρωτιόντουσαν: Πώς γίνεται οι Σιίτες και οι μαχητές της Αντίστασης να μην βγουν στους δρόμους για να πραγματοποιήσουν μαζικές διαδηλώσεις; Τι θέλετε, κυρία Πρέσβειρα των ΗΠΑ; Φαίνεται ότι έχετε κάτι στο μυαλό σας που δεν θα λειτουργήσει αν δεν βγούμε εμείς στους δρόμους! Αν επιθυμείτε κάποια προβοκάτσια, εμείς δεν θα σας τη δώσουμε!
Θα σας πω την ουσία, επειδή υπήρχαν κάποιες ιδέες σχετικά με την αναγκαιότητα των διαμαρτυριών στους δρόμους: Η Χεζμπολάχ και το Κίνημα Αμάλ συμφώνησαν να αναβάλουν την ιδέα της διεξαγωγής διαδηλώσεων στους δρόμους, με το σκεπτικό ότι υπάρχει ακόμα περιθώριο για ευκαιρίες, περιθώριο για συζήτηση, περιθώριο για τροποποιήσεις πριν φτάσουμε σε μια αντιπαράθεση που κανείς δεν θέλει. Ωστόσο, αν μας επιβληθεί, είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτήν και δεν θα έχουμε άλλη επιλογή. Στη συνέχεια, οι διαδηλώσεις θα γεμίσουν τους δρόμους, σαρώνοντας τον Λίβανο, πιθανώς κατευθυνόμενες προς την αμερικανική πρεσβεία, πραγματοποιώντας δράσεις που υποστηρίζουν τη δικαιοσύνη και διεκδικώντας την παρουσία και την επιρροή τους. Αυτό θα ήταν διαφορετικό ζήτημα και ο χρόνος γι’ αυτό θα εξεταστεί προσεκτικά. Αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Ακόμη και η συνεχιζόμενη παρουσία μας στην κυβέρνηση βασίστηκε σε μια συνεννόηση: θεωρούμε τις συνεδριάσεις της 5ης και 7ης Αυγούστου αντισυνταγματικές. Θεωρούμε ότι δεν έλαβαν χώρα ποτέ στην πολιτική ή νομική ζωή του Λιβάνου. Παραμείναμε για να μην αφήσουμε την κυβέρνηση μόνη της και με την ελπίδα να την οδηγήσουμε πίσω στο σωστό δρόμο.
Θέλετε να μάθετε τη θέση της Χεζμπολάχ; Φαίνεται ότι την περιμένατε εδώ και καιρό, παρόλο που την έχουμε επαναλάβει πολλές φορές. Αλλά σήμερα θα το πω ξεκάθαρα: Η Αντίσταση δεν θα παραδώσει τα όπλα της όσο συνεχίζεται η επιθετικότητα και η κατοχή. Θα διεξάγουμε μια μάχη τύπου Καρμπάλα, αν χρειαστεί, σε αντιπαράθεση με αυτό το «ισραηλινο-αμερικανικό σχέδιο», όποιο και αν είναι το κόστος. Είμαστε βέβαιοι ότι θα βγούμε νικητές από αυτή τη μάχη. Μακριά από εμάς η ταπείνωση!
Η λιβανέζικη κυβέρνηση φέρει την πλήρη ευθύνη για οποιαδήποτε σύγκρουση που μπορεί να προκύψει. Εμείς δεν την θέλουμε, όμως άλλοι εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Η λιβανέζικη κυβέρνηση φέρει την ευθύνη για οποιαδήποτε εσωτερική έκρηξη και οποιαδήποτε καταστροφή στον Λίβανο. Η λιβανέζικη κυβέρνηση φέρει την ευθύνη για την εγκατάλειψη του καθήκοντός της να υπερασπιστεί το έδαφος του Λιβάνου και τους πολίτες του. Δεν δικαιολογείστε να χειρίζεστε τα ζητήματα με αυτόν τον τρόπο, να λαμβάνετε τέτοιες αποφάσεις και, ως εκ τούτου, να φέρνετε καταστροφή στη χώρα.
Κάντε τη δουλειά σας για να διασφαλίσετε τη σταθερότητα, να υπερασπιστείτε τον Λίβανο και να τον προστατεύσετε. Μην συμμετέχετε στην επιθετικότητα εναντίον μιας ολόκληρης κοινότητας και εναντίον όλων των υποστηρικτών της Αντίστασης από διάφορα κόμματα, πίστεις και περιοχές.
Ας είμαστε μαζί στην οικοδόμηση της χώρας, ώστε να μπορέσουμε όλοι να κερδίσουμε. Η χώρα δεν χτίζεται για μια μόνο κοινότητα εις βάρος μιας άλλης. Αυτή είναι η γη μας, συλλογικά. Αυτή είναι η πατρίδα όλων μας. Ζούμε με αξιοπρέπεια μαζί και χτίζουμε την κυριαρχία της μαζί. Διαφορετικά, ο Λίβανος δεν θα έχει ζωή αν εσείς σταθείτε στην άλλη πλευρά, προσπαθώντας να μας αντιμετωπίσετε και να μας εξαλείψετε. Ο Λίβανος δεν μπορεί να χτιστεί χωρίς όλα τα στοιχεία του. Είτε θα παραμείνει, και εμείς θα παραμείνουμε μαζί, είτε κάθε ελπίδα θα χαθεί. Εσείς φέρετε την ευθύνη, και στον Θεό βασιζόμαστε.
Επαναλαμβάνω: Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ, ω Χουσεΐν! Είθε ο Αλλάχ να σας ανταμείψει πολύ και εσάς και εμάς για την τραγωδία του Ιμάμη Χουσεΐν, της οικογένειάς του και των συντρόφων του. Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι πάνω σε όλους σας.