Ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ Влади́мир Ильи́ч Улья́нов, γνωστός με το ψευδώνυμο Λένιν, μεγαλοφυής ηγέτης του ρωσικού και του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, εμπνευστής και στυλοβάτης της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής επανάστασης (22 Απριλίου 1870-21 Ιανουαρίου 1924) πέθανε σε ηλικία 53 ετών.
Ήταν ο τελευταίος ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που συνδύαζε οργανικά την πρωτοπόρο δημιουργική πρακτική επαναστατική δράση (ιδεολογικοπολιτική, οργανωτική και προπαγανδιστική) με την πρωτοπόρο έρευνα, με την δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού, της επιστημονικής Επαναστατικής Θεωρίας και Μεθοδολογίας, σε συνάρτηση με τις ανάγκες/επιταγές της εποχής του, του τότε σταδίου του μονοπωλιακού καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού, των πολέμων και των σοσιαλιστικών επαναστάσεων.
Σε αυτές ακριβώς τις ιδιότητες του Λένιν οφείλεται και η υποδειγματική επιστήμη και τέχνη της επαναστατικής ιδεολογικοπολιτικής δράσης, με την οποία μπόλιασε στους μπολσεβίκους.
Με την βαθιά γνώση της διαλεκτικής, της «άλγεβρας της επανάστασης» (Χέρτσεν) συνδέεται η απαράμιλλη διάγνωση της εποχής και ο ακαριαίος ακριβής διαισθητικός εντοπισμός του συσχετισμού δυνάμεων, του φάσματος δυνατοτήτων για τη βέλτιστη παρέμβαση των επαναστατών στην εκάστοτε συγκυρία.
Ακριβώς σε αυτή τη βαθιά γνώση, δημιουργική εφαρμογή και ανάπτυξη της επαναστατικής διαλεκτικής οφείλεται και η επιστημονικά τεκμηριωμένη οργανική διασύνδεση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής, που διασφαλίζει τον βέλτιστο τρόπο ευέλικτου συνδυασμού ελιγμών, μέσων, τρόπων, συμμαχιών, κ.λπ. για την κλιμάκωση του ταξικού επαναστατικού αγώνα σε επίπεδο τακτικής, για την απαρέγκλιτη σκοποθεσία και στοχοπροσήλωση (επιλογή βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων, μακροπρόθεσμων στόχων) προς επίτευξη του στρατηγικού σκοπού: της σοσιαλιστικής επανάστασης και των επαναστατικών μετασχηματισμών που οδηγούν στον κομμουνισμό.
Η αυθεντική διαλεκτική δεν αντλεί επαναστατικότητα από βαρύγδουπες επαναστατικοφανείς διακηρύξεις και ρηχή συνθηματολογία, αλλά ως επιστημονική μέθοδος, στα ζεύγη διαλεκτικών κατηγοριών, και στους νόμους της οποίας επιτυγχάνεται η βέλτιστη διάγνωση & και νοητική ανασύσταση της αντιφατικότητας και της νομοτέλειας που διέπει την ανάπτυξη της κοινωνίας.
Κάθε απόσπαση μιας κατηγορίας από τον αντίποδά της, μέσω του οποίου και μόνο συνιστά διαλεκτικό δίπολο, κάθε αποκοπή κάποιας έννοιας και κατηγορίας από το όλο σύστημα της Επαναστατικής Θεωρίας και Μεθοδολογίας, μετατρέπει την όλη πραγμάτευση σε αντιδιαλεκτική μεταφυσική. Επιπλέον, ακυρώνει την πρακτική εμπλοκή του υποκειμένου μετά λόγου γνώσεως στον αγώνα για την επανάσταση, ακυρώνει πρακτικά το ίδιο το επαναστατικό υποκείμενο.
Για αυτό ακριβώς οι αστοί και οι οπορτουνιστές/καιροσκόποι τρέμουν τον Λένιν! Για αυτό και οι απανταχού αναθεωρητές σπεύδουν να τον «διορθώσουν» και να τον λογοκρίνουν, συγκαλύπτοντας τον καιροσκοπισμό και την αναντιστοιχία τους με τις περιστάσεις με τον μανδύα του «ασυμβίβαστου υπερεπαναστάτη», και τον τακτικισμό τους με ρητορική και όρκους σε κάποια μεταφυσικά αποκομμένη απ’ την τακτική «καθαρή στρατηγική»…
Άλλωστε, σε αυτό το πνεύμα ο Κ. Κάουτσκι και λοιποί εκπρόσωποι της «μαρξιστικής ορθοδοξίας» της Β’ Διεθνούς κατακεραύνωναν τον Λένιν και του μπολσεβίκους, ως δήθεν «διαστρεβλωτές» της «ορθόδοξης στρατηγικής καθαρότητας» την οποία «αλλοίωναν» με την τακτική τους, κάνοντας επανάσταση σε μια καθυστερημένη ασιατική χώρα/επικράτεια…
Ο θρίαμβος της Οκτωβριανής Επανάστασης αποστόμωσε τους τότε αναθεωρητές.
Η σύγχυση από την τραγωδία της ήττας και της αστικής αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού και η απουσία δημιουργικής σχέσης με την Επαναστατική Θεωρίας, έχουν δημιούργησε μεταξύ άλλων ευνοϊκό έδαφος για επανεμφάνιση/νεκρανάσταση σε «νέο» περιτύλιγμα παρωχημένων αναθεωρήσεων του μαρξισμού.
Η προάσπιση και η δημιουργική ανάπτυξη της διαλεκτικής Επαναστατικής Θεωρίας και Μεθοδολογίας είναι όρος για την απαλλαγή του κινήματος από ποικίλες «νεανικές» και γεροντικές νόσους…