Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ: ένα κομματόσκυλο, ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ε.Σ.Σ.Δ. που μεταλλάχθηκε γλοιωδώς σε ηγετική μορφή μιας ασιατικής παραλλαγής της νεοπαγούς ληστρικής αστικής τάξης που ανέκυψε από την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ.

Διδακτική μετάλλαξη!

Κάποτε ορκιζόταν στα σοβιετικά λάβαρα. Στη συνέχεια τέθηκε επικεφαλής της αστικής αντεπανάστασης/κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης και της ληστρικής πρωταρχικής συσσώρευσης στα συντρίμμια της ΕΣΣΔ και ιδιαίτερα της Ενωσιακής ΣΣΔ του Καζακστάν επί πάνω από 3 δεκαετίες.

Θα μπορούσε η μορφή του να συνιστά εναργή προσωποποίηση του λήμματος «γραφειοκράτης κομφορμιστής-λαμόγιο», «κομματόσκυλο-καιροσκόπος με σημαία ευκαιρίας» σε λεξικά.

Από εκείνη την πάστα κομματόσκυλων που αναδείχθηκε επιδεικνύοντας περισσή ευελιξία και δεξιότητες άνευ όρων υποταγής στην εκάστοτε ηγεσία/καθοδήγηση, αναγορεύοντας σε αυτοσκοπό τον ιδιοτελή καριερισμό στον κομματικό/κρατικό μηχανισμό. Σε μια περίοδο όπου το ΚΚΣΕ είχε εκφυλιστεί εν πολλοίς σε γραφειοκρατική δομή της εξουσίας, έχοντας απωλέσει την επαναστατική ορμή των μπολσεβίκων και του αντιφασιστικού αγώνα, έχοντας εξευτελίσει την Επαναστατική Θεωρία σε δογματικά εννοούμενο συνονθύλευμα “θέσεων”, “τοποθετήσεων” και “χωρίων”, πρόσφορων για εργαλειακές/προπαγανδιστικές χρήσεις κατά το δοκούν, ως “ιδεολογική” επένδυση των εκάστοτε προειλημμένων αποφάσεων της εκάστοτε ηγεσίας, με την εσαεί “σωστή γραμμή”… 

Από κομματικό στέλεχος του ΚΚΣΕ – αστός «εθνάρχης» δυνάστης!

Γλείφοντας, έρποντας, πατώντας επί πτωμάτων, αλλάζοντας γλοιωδώς ιδεολογικό περιτύλιγμα με περισσό καιροσκοπικό θράσος, εξαπατώντας, καταπιέζοντας, καταληστεύοντας, φιλώντας κατουρημένες ποδιές ιμπεριαλιστών, έγινε σύμβολο του πιο διεφθαρμένου νεποτισμού, συγκροτώντας ένα πρωτόγνωρο καθεστώς κομπραδόρικης αστικής τάξης, που ξεπουλά τα πάντα στο ξένο κεφάλαιο λυμαινόμενη απροκάλυπτα τον φυσικό πλούτο και τον λαό σαν να είναι κτήμα της, ενώ δομεί την «νομιμοποίησή» της στη βάση του πρωτογονισμού ιδεολογημάτων και πρακτικών που αναβιώνουν κατάλοιπα σχέσεων γενών/φυλών.

Επέβαλλε ένα άκρως αυταρχικό καθεστώς δικτατορίας του κεφαλαίου, με μέλη της οικογένειάς του ή/και αχυρανθρώπους/μαριονέτες του να ελέγχουν όλα τα ηνία της οικονομίας και της εξουσίας.

Αυτοανακηρύχθηκε «εθνάρχης»-«πατήρ του έθνους» με αυτοκρατορικές αξιώσεις, εισάγοντας σταθερά μια ιδεολογία ακραίου εθνικισμού/φυλετισμού, αντισοβιετισμού/αντικομμουνισμού που μετεξελίσσεται σε ρατσιστική ρωσοφοβία (σε μια χώρα πολυεθνική, όπου ~το 25% είναι Ρώσοι).

Ο ίδιος και η ελίτ που δημιούργησε, επιδόθηκε σε φυγάδευση στο εξωτερικό (επενδύσεις, καταθέσεις, πολυτελή ακίνητα κ.λπ.) τεράστιων κεφαλαίων από την καταλήστευση του λαού και της χώρας και στην ανέγερση προκλητικών φαραωνικών μνημειακών συγκροτημάτων προς τιμήν …του εαυτού του…

Βιογραφικά στοιχεία.

«Γεννήθηκε στο Τσεμόλγκαν στις 6 Ιουλίου του 1940. To 1984 έγινε πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών και εργάστηκε στο πλευρό του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν, Ντινμουχάμετ Κονάγεφ.

Ανέλαβε το 1989 πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν και διατηρήθηκε στο αξίωμα ως το 1991. Ο Ναζαρμπάγεφ άσκησε κριτική εναντίον του επικεφαλής της Ακαδημίας Επιστημών, Ασκάρ Κουνάγιεφ στην 16η σύνοδο του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν τον Ιανουάριο του 1986.

Ο αδερφός του Κουνάγεφ, που ήταν αφεντικό του Ναζαρμπάγεφ, οργίστηκε και ένιωσε προδομένος και ζήτησε την αποπομπή του σημερινού Προέδρου. Την ίδια στιγμή οι υποστηρικτές του Ναζαρμπάγεφ πέτυχαν την απόλυση του Κουνάγεφ. Ο τελευταίος αντικαταστάθηκε από έναν Ρώσο, τον Γκενάντι Κολμπίν, διορισμός που πυροδότησε ταραχές που διήρκεσαν 3 ημέρες.

Ο Κολμπίν αντικαταστάθηκε από τον Ναζαρμπάγεφ, στις 22 Ιουνίου του 1989. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1990 έγινε πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ από τις 22 Φεβρουαρίου ως τις 24 Απριλίου του 1990, οπότε και εξελέγη πρόεδρος του Καζακστάν από το Ανώτατο Σοβιέτ.

Υποστήριξε τον Μπόρις Γιέλτσιν στο πραξικόπημα που έγινε τον Αύγουστο του 1991. Ακόμη, ο πρόεδρος της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ήθελε να τον διορίσει αντιπρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ο Ναζαρμπάγιεφ αρνήθηκε.

Την 1η Δεκεμβρίου 1991 αναδείχθηκε νικητής των προεδρικών εκλογών, κερδίζοντας 91,5% των ψήφων σε εκλογές στις οποίες δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος για να τον αντιμετωπίσει. Τον Μάιο του 1992 μετονόμασε την Κρατική Επιτροπή Άμυνας σε υπουργείο άμυνας και διόρισε υπουργό τον Σαγκαντάτ Νουρμαγκαμπέτοφ.

Την ίδια περίοδο ξεκίνησε ο σχεδιασμός ενός νέου Συντάγματος. Καθώς το νέο Σύνταγμα ενίσχυσε τις προεδρικές εξουσίες, δυνάμεις τις αντιπολίτευσης πραγματοποίησαν διαδηλώσεις (10-17 Ιουνίου) με αίτημα τον σχηματισμό συνασπισμένης κυβέρνησης και την παραίτηση του Ανωτάτου Συμβουλίου και της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Σεργκέι Τερεστσένκο.

Στις 18 Ιουνίου του 1992 οι διαδηλώσεις κατεστάλησαν με βίαια μέσα. Το δε κοινοβούλιο, που αποτελείτο από βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενέκρινε το σύνταγμα στις 28 Ιανουαρίου του 1993. Τον Απρίλιο του 1995 με δημοψήφισμα επεκτάθηκε η θητεία του Ναζαρμπάγεφ στο ύπατο αξίωμα ως το 2000.

Το 1997 μετέφερε την πρωτεύουσα από την Αλμάτι στην Αστανά. Στις προεδρικές εκλογές του 1999, του 2005 και του 2011 επανεξελέγη με πολύ μεγάλη διαφορά. Στις εκλογές του 2005 έλαβε το συντριπτικό ποσοστό του 91,15%. Ορκίστηκε στις 11 Ιανουαρίου 2006, για μία ακόμα επταετή θητεία.

Στις 18 Μαΐου 2007 το Κοινοβούλιο ψήφισε να επιτρέψει στον πρόεδρο Ναζαρμπάγεφ να διεκδικήσει απεριόριστο αριθμό από θητείες. Το κυβερνών κόμμα κέρδισε σχεδόν το 90% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές, τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Στις 2 Απριλίου του 2008 ο Ναζαρμπάγεφ έγινε ο πρώτος λαμπαδηδρόμος της χώρας του, κατά το πέρασμα της Ολυμπιακής Φλόγας από το Αλμάτι. Το 2011 ο Ναζαρμπάγεφ προκήρυξε πρόωρες προεδρικές εκλογές για τις 3 Απριλίου, μετά την απόρριψη από το Συνταγματικό Συμβούλιο ενός σχεδίου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με σκοπό την παραμονή του προέδρου στο αξίωμά του ως το 2020.

Κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στις 3 Απριλίου 2011, με ποσοστό 95,5% των ψήφων. Ωστόσο, οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ επεσήμαναν ατασθαλίες και νοθεία κατά την εκλογική διαδικασία. Τον Απρίλιο του 2015 ο Ναζαρμπάγεφ επανεξελέγη με ένα αυτοκρατορικό ποσοστό, 97,7% των ψήφων και με ρεκόρ προσέλευσης στις κάλπες (95%).

Επικαλούμενος την οικονομική κρίση, διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο του 2016, στις οποίες το κυβερνών κόμμα αναδείχθηκε πρώτο με ποσοστό 82%. […]

Ο Ναζαρμπάγεφ ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά στην κρατική τηλεόραση την παραίτησή του έπειτα από μαζικές λαϊκές διαμαρτυρίες, στις 19 Μαρτίου 2019. Ο ίδιος επικαλέστηκε “την ανάγκη για μια νέα γενιά ηγετών”. Παρά την παραίτησή του από πρόεδρος, παρέμεινε ισόβιος πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας και πρόεδρος του κόμματος Νουρ Οτάν.

Την ημέρα της παραίτησής του έλαβε τον τιμητικό τίτλο elbasy (από το 2010 το Κοινοβούλιο του είχε απονείμει τον εν λόγω τίτλο) (=επικεφαλής του έθνους, επικεφαλής του λαού) και για διάδοχό του (αντικαταστάτη) όρισε τον Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ.

Το 2022, κατά τη διάρκεια των ταραχών στη χώρα, απομακρύνθηκε από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου Ασφάλειας του Καζακστάν»…(παράθεμα από wikipedia).

Κοινωνικές εντάσεις και μια εξέγερση χωρίς υποκείμενο, με ασαφές περιεχόμενο και απροσδιόριστη έκβαση.

Ο βίος και η πολιτεία του Ναζαρμπάγιεφ συνδέονται με τον προκλητικό ληστρικό πλουτισμό της ελίτ των ημετέρων στο φόντο της ακραίας εξαθλίωσης των μισθωτών της χώρας και της λουμπενοποίησης μεγάλου μέρους του πληθυσμού των πόλεων και της υπαίθρου.

Ακολουθώντας παρόμοιες πρακτικές της κομπραδόρικης αστικής τάξης της Λατινικής Αμερικής, το καθεστώς Ναζαρμπάγιεφ πρακτικά έχει εξοντώσει και καταδιώξει απηνώς κάθε σοβαρό στοιχείο συνδικαλιστικού και κοινωνικοπολιτικού κινήματος, φροντίζοντας να έχει για τα προσχήματα και ένα μεταλλαγμένο ΚΚ τσέπης, με εκπροσώπηση στην παρωδία κοινοβουλίου της χώρας…

Οι ακραίες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες αποτέλεσαν το εκρηκτικό μείγμα για την εξέγερση των αρχών του 2022, η οποία -χωρίς οργανωμένο κοινωνικο-πολιτικό υποκείμενο- μετατρέπεται εύκολα σε χειραγωγούμενο παράγοντα τεταμένων γαιοστρατηγικών αντιπαραθέσεων στην στρατηγικής σημασίας περιοχή του κέντρου της Ευρασίας, στο πλαίσιο του εν εξελίξει Γ’ θερμού παγκοσμίου πολέμου… 

Η εσπευσμένη πρόσκληση και είσοδος αερομεταφερόμενων δυνάμεων του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (CSTO), στον οποίο συμμετέχουν η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Αρμενία, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Καζακστάν, δημιουργεί κάποια τετελεσμένα, τα οποία συρρικνώνουν τα περιθώρια χειραγωγήσεων για την μετεξέλιξη της εξέγερσης σε κατευθύνσεις ανάλογες της διαβόητης “Αραβικής άνοιξης”.

Μένει να δούμε και το κατά πόσον η επέμβαση αυτή του CSTO θα επιδράσει θετικά ή αρνητικά στις σχέσεις Ρωσίας – Λ.Δ. Κίνας και των λοιπών χωρών της Ασίας, σε συνάρτηση με την αύξουσα πόλωση με τον Ευρωατλαντικό άξονα.

Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, πληθαίνουν οι αυθαίρετες “ερμηνείες” των εξελίξεων στο Καζακστάν, όπως συνέβη π.χ. και με την “Αραβική άνοιξη”… Πολύ συχνά, ο καθ’ ένας βλέπει ότι θα ήθελε να δει στα γεγονότα, κρίνει κατ’ αναλογία με ότι του φανεί κατά το δοκούν, χωρίς να τα εξετάζει σφαιρικά στο διεθνές πλαίσιό τους… Δεν είναι κάθε εξέγερση και αναταραχή εξ ορισμού και άνευ όρων προοδευτική.

Ακόμα και ένοπλες εξεγέρσεις, όσο και αν εκφράζουν αυθόρμητα την λαϊκή αγανάκτηση, εάν εκτυλίσσονται ως “διαδικασία χωρίς υποκείμενο”, χωρίς θετικό συγκροτημένο πρόγραμμα και οργάνωση, χωρίς τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών, είναι βούτυρο στο ψωμί των πιο άθλιων χειραγωγήσεων του κεφαλαίου και των οργάνων του σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Τι διακυβεύεται για την ολιγαρχία του κεφαλαίου στο Καζακστάν; Κατά τον Ντμίτρι Κοβάλεβιτς διακυβεύεται ο έλεγχος μιας χώρας η οποία, εκτός από την στρατηγική γεωγραφική της θέση, είναι στην παγκόσμια κατάταξη:

1. Η 1η στην εξαγωγή ουρανίου.
2. Η 12η στην εξαγωγή πετρελαίου;
3. Η 8η στην εξαγωγή άνθρακα
4. Η 2η στην εξαγωγή χρωμίου,
5. Η 10η στην εξαγωγή χρυσού·
6. Η 40η στην εξαγωγή τιτανίου. (thepressproject).

Θα ήταν ευχής έργο η δημιουργία και ανάπτυξη οργανωμένου λαϊκού, εργατικού επαναστατικού κινήματος κομμουνιστικής αναφοράς και των δικών του οργάνων, σε συνδικαλιστικό και ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, ικανού να αντισταθεί στην καταστολή, να υπερβεί τις ποικίλες χειραγωγήσεις από μερίδες της αστικής τάξης και των διεθνών τους ερεισμάτων και να μπολιάσει το κίνημα με αυθεντική επαναστατική προοπτική.

Βλ. και: