Αλήθεια, ποιος είναι «πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»;
Του Δ. Πατέλη.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης έσπευσε να στηρίξει τον επιτιθέμενο ιμπεριαλιστικό άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην ουκρανική φάση του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου με την δήλωση: «Ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας» (Υπουργικό Συμβούλιο 1.3.2022).
Αυτή ήταν η ιδεολογική επένδυση της αναφανδόν και άνευ όρων συστράτευσής του με τις ΗΠΑ κ.λπ. και της εσπευσμένης πολεμικής συνδρομής στο ναζιστικό καθεστώς της χούντας του Κιέβου, που εξέθεσε ανεπανόρθωτα και στοχοποίησε τον λαό και τη χώρα.
Επιστέγασμα αυτής της θρασύτατης δήλωσης/συστράτευσης ήταν η θριαμβευτική υποδοχή της διαδικτυακής ομιλίας του ναζί κλόουν-προέδρου της χούντας του Κιέβου Β. Ζελένσκι, από κοινού με την εμφάνιση στη Βουλή του «ομογενούς μαχητή» από την παραστρατιωτική ναζιστική οργάνωση «Τάγμα Αζόφ», με όλο το καθεστωτικό φάσμα του πολιτικού προσωπικού να επευφημεί όρθιο τον εγκληματικό ναζιστικό θίασο…
Αποκορύφωμα δε αυτής της θέσης των γιουσουφακίων του άξονα -«πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»- ήταν η ανεκδιήγητη εθνική ταπείνωση που σηματοδότησε η ομιλία του Πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη στην Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ (17.5.2022), όπου -πιστός στις ιστορικές παραδόσεις του δωσιλογισμού και του μοναρχοφασιμού της παράταξής του- αποκάλεσε «εσωτερικούς δαίμονες» τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού.
Εκεί καταδίκασε κατηγορηματικά την «ρωσική εισβολή» δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Στεκόμαστε στο πλευρό της [ναζιστικής ηγεσίας της -Δ.Π.] Ουκρανίας απέναντι στην επιθετικότητα του Πούτιν. Στείλαμε ανθρωπιστική βοήθεια. Στηρίξαμε τους Ουκρανούς με όπλα για να τους βοηθήσουμε να υπερασπιστούν την πατρίδα τους»!
Εδώ το όνειδος της σπουδής για άνευ όρων συστράτευση με τον υπό τις ΗΠΑ επιτιθέμενο άξονα εκφράστηκε μεταξύ άλλων με τέτοια εξιδανίκευση των εγκληματιών θρασύδειλων ναζί του «Τάγματος Αζόφ» (οργανικής συνιστώσας των ενόπλων δυνάμεων της ναζιστικής Ουκρανίας, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν μαζικά αμάχους ομήρους ως «ζωντανή ασπίδα» στις εγκαταστάσεις του βιομηχανικού συγκροτήματος χαλυβουργίας «Αζοφ σταλ» και παντού στον πόλεμο).
Σε ένα κρεσέντο ασύστολου βιασμού της ιστορίας ο Κυρ. Μητσοτάκης ταύτισε τους άθλιους εγκληματίες Ουκρανούς ναζί του «Αζόφ» και τους Δυτικούς μισθοφόρους συμμαχητές τους με τους ήρωες αγωνιστές της εξόδου του Μεσολογγίου του 1826!
Δήλωσε λοιπόν ψοφοδεώς ως επαίτης της επευφημίας των αφεντικών: «Όπως στη Μαριούπολη σήμερα έτσι και τότε, οι αριθμητικά λιγότεροι και αποστεωμένοι από την πείνα υπερασπιστές του Μεσολογγίου, απέκρουαν ένα μετά το άλλο τα κύματα των εχθρικών επιθέσεων πριν από την τελική, απέλπιδα Έξοδό τους. Μια πράξη εξαιρετικής τόλμης. Αλλά μια πράξη που τελικά θα κόστιζε εκατοντάδες ζωές, μεταξύ των οποίων πολλών γυναικών και παιδιών.
Όταν βλέπουμε να υφίστανται τα ίδια δεινά οι λίγοι υπερασπιστές της Μαριούπολης, μιας πόλης με ελληνικό όνομα και βαθιές ελληνικές ρίζες, θυμόμαστε το Μεσολόγγι και το τίμημα του δικού μας αγώνα»!
Από μόνος του αυτός ο ανιστορικός και ανίερος παραλληλισμός -ο οποίος επισύρει ευθύνες για σπίλωση της μνήμης των ηρώων της Μεγάλης κοινωνικής και εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821- καθιστά ανάγλυφο το τι ακριβώς σηματοδοτεί για την αδίστακτη άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της αυτού του τύπου η συστράτευση «πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»…
Αναμενόμενο από ένα γόνο αστικής πολιτικής δυναστείας με διαγενεακές περγαμηνές αδίστακτων στον κυνισμό τους προθύμων, πάντα στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των εκάστοτε ξένων επικυρίαρχων της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, τέτοια δήλωση δεν μαρτυρά και ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση εκ μέρους του ομιλούντος.
Μάλλον το αντίθετο σηματοδοτεί: προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, με στόχο τον εντυπωσιασμό του πλέον καθυστερημένου και αγελαίου κοινού της πολιτικής του πελατείας, το οποίο αδυνατεί να αντιληφθεί τον εγκληματικά καταστροφικό ρόλο της τάξης του στις πιο κρίσιμες ιστορικές καμπές της ιστορίας.
Από αυτή την άποψη, η ρήση αυτή συνιστά ομολογία αντιδραστικής ιδεολογικοπολιτικής και ηθικής χρεοκοπίας της εγχώριας και παγκόσμιας αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού.
Το εάν και κατά πόσο είναι κάποιος «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», δεν έχει να κάνει με το εάν το διακηρύσσει και το διαλαλεί για πάρτη του με όρους μάρκετινγκ.
Αυτό συνδέεται με την μαρξιστική επιστημονική διάγνωση των νόμων και των νομοτελειών που διέπουν την δομή και την ανάπτυξη της κοινωνίας, με τη θεωρία και μεθοδολογία της Λογικής της Ιστορίας.
Αυτό καταδεικνύεται από την καταξίωσή του στην βάσανο της ιστορικής πρακτικής, μέσα απ’ την θέση και τον ρόλο του, μέσα απ’ την πραγματική πρωτοπόρο συνεισφορά του στην αναβάθμιση των όρων διαβίωσης του λαού, στην προοδευτική ανάπτυξη της κοινωνίας.
Είναι δηλαδή συνυφασμένη με τον αγώνα για τον πραγματικό επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για την Σοσιαλιστική Επανάσταση και την Ενοποίηση της Ανθρωπότητας, τον Κομμουνισμό.
Εάν λοιπόν κάποιος, στη σημερινή συγκυρία του εν εξελίξει Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, επαναλαμβάνει το σλόγκαν του κ. Κυρ. Μητσοτάκη διαβεβαιώνοντας ότι είναι «πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», σε μια πρώτη πρόσληψη, αυτό θα εκληφθεί μονοσήμαντα απ’ το ευρύ κοινό ως τοποθέτηση αντίστοιχη αυτής του ως άνω ανεκδιήγητου πολιτικού του κεφαλαίου, δηλαδή ως ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στον πόλεμο, κατά της Λ.Δ. Κίνας, της Ρωσίας, των χωρών του πρώιμου σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού.
Με θλίψη διαπιστώνουμε ιδιότυπη υιοθέτηση ή/και εν μέρει επανάληψη αυτού του συνθήματος σε φετινές εκδηλώσεις της ΚΝΕ.
Θα αντέτεινε κανείς ότι το εν λόγω βασικό σύνθημα της ιστορικής σημασίας ετήσιας σειράς εκδηλώσεων του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή -ενός ιστορικού αντιιμπεριαλιστικού νεανικού κομμουνιστικού πολιτικού και πολιτισμικού θεσμού- έχει διαφορετική πλαισίωση:
«Με το ΚΚΕ – στη σωστή πλευρά της Ιστορίας – για το σοσιαλισμό».
Έστω.
Κατ’ αρχήν, το κύριο συστατικό στοιχείο αναφοράς εδώ παραμένει το πάντα «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», το οποίο έχει πολιτογραφηθεί μονοσήμαντα στη συγκυρία με την γνωστή μητσοτάκειο πατρότητα από 1.3.2022.
Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η επανάληψη αυτού του αστικού αντιδραστικού συνθήματος -ακόμα και «αναπλαισιωμένου» με αναφορές στο ΚΚΕ και στο σοσιαλισμό- είναι καταφανώς ατυχής.
Δεν μπορούν να εμπνεύσουν την νεολαία με προοπτική δάνεια από το αστικό οπλοστάσιο συνθήματα, όσο και αν προσπαθεί κανείς να τους αλλάξει πρόσημο με εκ των υστέρων πρόσθετα συγκείμενα.
Συνεπώς, είναι μάλλον αναντίστοιχο της θέση και του ρόλου των κομμουνιστών να διακηρύσσουν σήμερα για τον εαυτό τους το σύνθημα που έχει λανσάρει ο ως άνω διακεκριμένος εκπρόσωπος της σάπιας αστικής τάξης, ότι δηλ. οι ίδιοι και όσοι/-ες τους ακολουθούν αυτοπροβάλλονται ως εξ ορισμού ταγμένοι «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας».
Για την πληρότητα της πραγμάτευσης του θέματος ας κάνουμε μία επιπλέον παραδοχή: ας υποθέσουμε ότι ούτε οι εμπνευστές του συνθήματος, αλλά ούτε και το κοινό στο οποίο απευθύνονται δεν έχουν ακούσει ποτέ το παραπάνω σλόγκαν του Κυρ. Μητσοτάκη. Έστω.
Το κύρος των κομμουνιστών, ο ιστορικός καθοδηγητικός τους ρόλος, δεν επιτυγχάνονται με όρους αυτόκλητης πρωτοπορίας ή και άνευ όρων πληρεξούσιων διαχείρισης κληροδοτημάτων συμβόλων και ιστορίας.
Γνωρίζουμε άλλωστε από την ιστορία πληθώρα πάλαι ποτέ επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων με ηρωικές παραδόσεις, τα οποία έχουν εκφυλιστεί σε ποικίλων βαθμών ενσωματωμένα στα καθεστώτα του κεφαλαίου μορφώματα, με κομβικό ρόλο στη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και του λαού προς όφελος της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Επιπλέον, δεν είναι ίδιο των κομμουνιστών η αυτοπροβολή, η αυτοδιαφήμισή τους στο ρόλο αυτών που είναι πάντα και αυταπόδεικτα «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας».
Οι κομμουνιστές ποτέ δεν κομπάζουν για τον «εσαεί πρωτοπόρο ρόλο τους στην ιστορία».
Τέτοια έπαρση δεν αρμόζει στην φιλοσοφία και την ηθικοπολιτική στάση ζωής των κομμουνιστών, ούτε και στην ανιδιοτελή σεμνότητα που χαρακτηρίζει την ιστορική τους αποστολή.
Η πρωτοπορία των κομμουνιστών δεν ήταν, δεν είναι, ούτε και θα είναι ποτέ εξ ορισμού και ex officio (δυνάμει ενός αξιώματος, λόγω θέσεως, θεσμού, οργάνωσης, εν λευκώ διαχείρισης κληροδοτημάτων κ.λπ.) δεδομένη.
Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αυταπόδεικτο θέσφατο απόλυτης ισχύος, εκπορευόμενο από κάποια ομάδα/ηγεσία, χωρίς ορθολογική επιστημονική δημόσια διαλογικότητα, έλεγχο, εποπτεία και λογοδοσία, λειτουργίες που επ’ ουδενί λόγω δεν υποκαθίστανται με τη επίκληση κάποιας μεταφυσικής ανιστορικής a priori «συλλογικής [γραφειοκρατικής] σοφίας».
Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αυταπόδεικτο θέσφατο απόλυτης ισχύος χωρίς διαρκή ώσμωση με όλες τις στρατιές και συνιστώσες της εγχώριας και διεθνούς σύγχρονης εργατικής τάξης, την οποία οι ίδιοι ούτε μπορούν ούτε και οφείλουν να υποκαθιστούν και να καπελώνουν, ούτε και να ομιλούν πριν από αυτήν για αυτήν ερήμην της, εξ ονόματός της.
Είναι διαρκώς ένα ανοικτό διακύβευμα στην εκάστοτε ιστορική εποχή, στάδιο και συγκυρία, στην εκάστοτε χώρα και περιφέρεια, στον πλανήτη Γη.
Είναι ένα διακύβευμα που συναρτάται πρωτίστως με την βέλτιστα διασφαλιζόμενη (και οργανωτικά) ικανότητά τους να αναπτύσσουν δημιουργικά την επιστήμη, την Επαναστατική Θεωρία και Μεθοδολογία, στη βάση των επιτακτικών αναγκών του επαναστατικού κινήματος και της κοινωνίας.
Με την ικανότητά τους να περιγράφουν, να εξηγούν, να προβλέπουν βάσει της μαρξιστικής επιστήμης και να χαράσσουν αντίστοιχη της εποχής και της συγκυρίας στρατηγική και τακτικές.
Με την ικανότητά τους να οργανώνουν αποτελεσματικά την πρακτική επαναστατική τους δράση μετά λόγου γνώσεως.
Σε κάθε αντίθετη περίπτωση, ο προσεταιρισμός θέσεων και ρόλων με όρους αυτοανακήρυξης και «αυτόκλητης πρωτοπορίας» -αγνοώντας τους παραπάνω αναγκαίους όρους- συνιστά εκ των πραγμάτων παραίτηση απ’ τον κομμουνισμό και διολίσθηση σε αντικατοπτρική απομίμηση του πολιτικού μάρκετινγκ της χρεοκοπημένης τάξης του κεφαλαίου, με όρους ουραγού στον ετεροπροσδιορισμό.
Άρα, συνιστά έμμεση πλην σαφή παραδοχή του ανυπέρβλητου της κυριαρχίας και της ιδεολογικοπολιτικής ηγεμονίας της άρχουσας τάξης…
Υ.Γ. Καταθέτω αυτόν τον προβληματισμό με εκείνη την ειλικρινή συντροφική αγωνία και ανησυχία που οφείλει να χαρακτηρίζει την ευθύνη του κομμουνιστή. Ευθύνη που συνδέεται με το γεγονός ότι σπούδασα την επαναστατική θεωρία στην ΕΣΣΔ. Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει την συνειδητή συμπόρευση με το ΚΚΕ και τον κόσμο του, διότι πιστεύω ότι δεν υπάρχει στη χώρα άλλη υπολογίσιμη πολιτική δύναμη που σέβεται την ΕΣΣΔ και τον πρώιμο σοσιαλισμό, την ιστορία και τις παραδόσεις του επαναστατικού, διεθνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Η συνειδητή συμπόρευση με ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να γίνεται με όρους άκριτης αποδοχής των πάντων και αγελαίας ευθυγράμμισης. Κάτι τέτοιο δεν εναρμονίζεται με την επιστημονική έννοια της κομματικότητας, ως ανώτερης μορφής συνειδητής επαναστατικής στάσης ζωής και δράσης, δεν τιμά ούτε τον φορέα, ούτε και τους συμπορευόμενους. Επομένως, η κριτική μου τοποθέτηση έναντι επιλογών αυτού του κόμματος, γίνεται στο πνεύμα του συντροφικού διαλόγου, καλοπροαίρετα, αλλά και με όρους αυτοκριτικής.
