Ιμπεριαλιστική ήταν και η ΕΣΣΔ!… Του Δ. Πατέλη.

Ιμπεριαλιστές δεν είναι μόνο η Ρωσία, η Κίνα, το Βιετνάμ, η Λ.Δ. Κορέας κ.λπ. σήμερα. Ιμπεριαλιστική ήταν και η ίδια η ΕΣΣΔ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Είναι να μη πάρει φόρα ο οπορτουνιστής, ο κάθε βάναυσος αναθεωρητής του μαρξισμού-λενινισμού!

«Η ΕΣΣΔ είχε πλέον μετατραπεί σε ένα πανίσχυρο, φαινομενικά προοδευτικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα, που επιδίωκε την επέκτασή του και ανταγωνιζόταν επί ίσοις όροις και με την ίδια ουσιαστικά λογική τον δυτικό ιμπεριαλισμό, αφού, ιδιόμορφα, είχε ενσωματώσει τα βασικά στοιχεία του» (Γρηγορόπουλος Δ. «Γιατί ό,τι έγινε στην κρίση του 1962 δεν γίνεται σήμερα στην Ουκρανία;», ΠΡΙΝ 2022.11.5_6).

Αναμενόμενο!

Νομοτελής είναι η κατρακύλα από τον δογματισμό στον αναθεωρητισμό (βλ. και Δ. Πατέλης – Μ. Δαφέρμος – Π. Παυλίδης.Ποια κληρονομιά απαρνούμαστε. ΟΥΤΟΠΙΑ Νο 13, 1994).

Από την μαρξιστική-λενινιστική δογματική «ορθοδοξία» της εσαεί σωστής γραμμής της όποιας ηγεσίας, με χαρακτηριστική αρχικά την μεταφυσικά άκριτη σοβιετολαγνεία, στον ανερμάτιστο οπορτουνισμό/αναθεωρητισμό, με βασικό στοιχείο τον αντισοβιετισμό/αντικομμουνισμό και την ψυχοσωματική δυσανεξία σε κάθε υπαρκτή ιστορική επαναστατική διαδικασία πρώιμου σοσιαλισμού και μαχόμενου αντιιμπεριαλισμού…

Ο εκφυλισμός, η κατάπτωση από την δογματική μουμιοποιημένη μετάλλαξη της επιστημονικής επαναστατικής θεωρίας του μαρξισμού και την αναγωγή του σε αποθεματικό κατακερματισμένων χωρίων (αποκομμένων από το ιστορικό θεωρητικό και πρακτικό τους συγκείμενο) για κάθε απολογητική χρήση, στην ουτοπική ανορθολογική και μεταμοντέρνα ακατάσχετη καθεστωτική φλυαρία…

Το εξωκοινοβουλευτικό εκκολαπτήριο (ΣΕΚ, ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.), αναδεικνύεται σε ιστορική μήτρα/πηγή πολλών ευρωατλαντικών καθεστωτικών διολισθήσεων και των συνακόλουθων ανορθολογικών/μεταφυσικών αναθεωρητικών ιδεολογημάτων/δογμάτων, στα οποία συστηματικά καταφεύγουν μέχρι σήμερα οι θεριακλήδες του είδους και στην πιο μεγάλη κοινοβουλευτική συσκευασία τους…

Έχουμε λοιπόν τη σύγχρονη νεκρανάσταση του καουτσκικού «υπεριμπεριαλισμού»: από τις αρλούμπες περί «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» – λογοπαίγνιο με τις έννοιες «ολοκλήρωση» και «ολοκληρωτισμός»- (δεκαετία του 1990) στις αρλούμπες περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» (από τέλη της δεκαετίας του 2000).

Από την διαβόητη «θεωρία των σταδίων» και την ταύτιση των εμπορευματικών-χρηματικών σχέσεων συλλήβδην με τον καπιταλισμό (δεκαετία του 1990), στην απόρριψη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της ΕΣΣΔ και συνολικά όλων των πραγματικών ιστορικών εγχειρημάτων του πρώιμου σοσιαλισμού («ανέκδοτα εκμεταλλευτικά καθεστώτα», «κρατικός καπιταλισμός», «ιμπεριαλισμός» κ.λπ.) με κοινό παρονομαστή την κατρακύλα στον καθεστωτισμό/τακτικισμό ορισμένου τύπου τελετουργικής διαχείρισης της διαμαρτυρίας, πάντα στο πλαίσιο του συστήματος, με φερετζέ την πλειοδοσία σε επαναστατική φρασεολογία και όρκους πίστης στον «καθαρό ταξικό επαναστατικό πόλεμο» και στην «καθαρή στρατηγική σοσιαλισμού/κομμουνισμού» (χάριν της οποίας ακόμα και η λέξη «τακτική» οφείλει να εξοβελιστεί/απαγορευτεί από το κομματικό λεξιλόγιο ως «οπορτουνιστική»), σε απόρριψη του επαναστατικού αντιιμπεριαλισμού με τη στάση των «ίσων αποστάσεων έναντι ιμπεριαλιστών/ληστών» κ.λπ.

Το εν λόγω αρθρίδιο συνέγραψε ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος, μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ. Ένα στέλεχος με λαμπρή σταδιοδρομία, αρχής γενομένης από την ιδεολογική επιτροπή του ΚΚΕ, διδακτορικό στη φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Σόφιας, διορισμένο από το ΚΚΕ διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού «Επιστημονική Σκέψη», αργότερα και μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Ουτοπίας», των «Τετραδίων Μαρξισμού» και της εφημερίδας «Πριν».