Ο 10-λογος της συμφοράς που ευαγγελίζεται ο πιο επικίνδυνος οπορτουνισμός και αναθεωρητισμός.
Του Πατέλη Δημήτρη. Συλλογικότητα Αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας (Ελλάδα).
10 commandments of the most volatile opportunism and revisionism. Patelis Dimitrios | Collective of Struggle for the Revolutionary Unification of Humanity, Greece in: [July 2023 No.2] The second issue of ‘Platform’, pp 44-50. https://waporgan.org/?p=2484
Ο παρασιτικός χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού συνδέεται με την συστημική διαφθορά, με τον εκφυλισμό του επαναστατικού κινήματος απ’ το κεφάλαιο, με θεσμικές και εξωθεσμικές μορφές ενσωμάτωσής του στο κρατικό και διακρατικό μονοπωλιακό καθεστώς. Από αυτό απορρέουν οι ιστορικές μορφές και οι σύγχρονες εκφάνσεις του οπορτουνισμού.
Όπως μας δίδαξε ο Β.Ι. Λένιν, ο οπορτουνισμός είναι βασική μορφή υπονόμευσης και διάλυσης του κινήματος, που συνίσταται στην εκ των πραγμάτων πρακτόρευση των συμφερόντων του κεφαλαίου, της χρηματιστικής ολιγαρχίας στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος πρωτίστως στις ιμπεριαλιστικές χώρες πρώτης γραμμής, αλλά και σε χώρες ουραγούς τους, με μέσο ή/και κατώτερο του μέσου επίπεδο ανάπτυξης.
Οι οπορτουνιστές, για να «επενδύσουν» και να μασκαρέψουν ιδεολογικά την ενσωμάτωσή τους στο καθεστώς του κεφαλαίου, την πρακτική και οργανωτική διολίσθησή τους σε διαλυτικές θέσεις υποταγής του κινήματος στα συμφέροντα και στις στρατηγικές επιλογές της χρηματιστικής ολιγαρχίας, προβαίνουν σε αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις του μαρξισμού-λενινισμού, ενίοτε με επαναστατικοφανή έως και «αριστερίστικη» ρητορική και ορολογία. Οι αναθεωρήσεις αυτές τους χρειάζονται για την διαβρωτική χειραγώγηση που ασκούν, ως θεωρητικοφανή προκαλύμματα της κατρακύλας τους σε απύθμενα δεξιό-καθεστωτικό οπορτουνισμό.
Όσο πιο βαθιά είναι η καθεστωτική κατρακύλα των οπορτουνιστών, τόσο πιο αναντίστοιχα της πραγματικότητας, ανερμάτιστα, αντιεπιστημονικά και ανορθολογικά είναι τα ιδεολογήματα που σκαρώνουν και επικαλούνται.
Η πλέον επικίνδυνη λοιπόν «σύγχρονη» πρωτοφανής αναθεώρηση της λενινιστικής πολιτικής οικονομίας του ιμπεριαλισμού των ημερών μας, λανσάρεται συστηματικά από τον ιδεολογικό μηχανισμό της νυν ηγεσίας του ΚΚΕ, μέσω του χονδροειδούς ανορθολογικού ιδεολογήματος/δόγματος, της διαβόητης αρλούμπας περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», την οποία έχουν το θράσος να προσπαθούν να επιβάλλουν με το στανιό, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Το ιδεολόγημα αυτό, με όλο τον παραλογισμό του, συνιστά «συνεκτικό» σχήμα εξαπάτησης και χειραγώγησης ανθρώπων χωρίς μαρξιστική-λενινιστική διαλεκτική παιδεία. Η όποια «συνεκτικότητα» αυτής της άκρως μεταφυσικής αρλούμπας, δεν έχει να κάνει επ’ ουδενί λόγω με την εσωτερική της συγκρότηση (πραγματολογική, θεωρητική, λογική και μεθοδολογική). Τουναντίον, είναι άκρως εξωτερική και συνδέεται βαθύτατα με την εξαιρετικά πολύτιμη πρακτική εκδούλευση που παρέχει στην αστική τάξη, ως συστημικό/καθεστωτικό εγχείρημα εξαπάτησης, χειραγώγησης, αποπροσανατολισμού, διάσπασης, υπονόμευσης και διάλυσης του κινήματος.
Τι παραδέχονται και τι απορρίπτουν, τι ασπάζονται και από τι παραιτούνται οι σύγχρονοι «κομμουνιστές» που έχουν αναλάβει εργολαβικά την καταστροφή του αντιιμπεριαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος;
Εδώ θα περιοριστούμε στην ευσύνοπτη ανάδειξη μερικών από τις βασικές απαράδεκτες θέσεις αυτής της χυδαίας τοξικής αναθεώρησης που επιχειρούν οι πλέον επικίνδυνοι οπορτουνιστές-καιροσκόποι, ενώ κλιμακώνεται ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
1. Στη βάσει της διαβόητης αρλούμπας περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», βρίσκεται μια πρωτοφανής απάτη: η σκόπιμη σύγχυση των επιστημονικών κατηγοριών «ιμπεριαλιστικό στάδιο» και «ιμπεριαλιστικό κράτος» (αγγλ. “Imperialist stage” & “imperialist state“). Έτσι, δεν απεμπολείται μόνο κάθε δυνατότητα αναφοράς στα ιστορικά στάδια, αλλά και κάθε επιστημονική προσέγγιση όχι μόνο του ιμπεριαλισμού, αλλά και κάθε σταδίου της δομής και της ιστορίας της ανάπτυξης της κοινωνίας.
Με αυτό τον τρόπο, και ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να είναι «ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» μιας και:
α. «δεν υπάρχουν στάδια» και
β. «όποιος τολμά να μιλά για στάδια είναι οπορτουνιστής»! (θα επανέλθουμε στα στάδια).
Εξυπακούεται ότι για να στηρίξουν την φαραωνική τους αρλούμπα, οι αναθεωρητές είναι αναγκασμένοι να λογοκρίνουν και να απαγορεύσουν τους κλασικούς της επαναστατικής μας θεωρίας. Για να συγκαλύψουν τον οπορτουνισμό τους σπεύδουν να δηλώσουν -εμμέσως πλην σαφώς- ότι «οι πρώτοι οπορτουνιστές είναι οι Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν», δηλαδή, αυτοί που εισηγήθηκαν και θεμελίωσαν την διαλεκτική της νομοτέλειας της κατά στάδια ιστορικής ανάπτυξης!
Τι απομένει λοιπόν στους αναθεωρητές να δηλώσουν για τον ιμπεριαλισμό, εάν αυτός δεν είναι ποιοτικά και ουσιαστικά ιστορικά συγκεκριμένο στάδιο; Ο ιμπεριαλισμός καταντά στην φαραωνική τους αρλούμπα ανιστορική κατάσταση, αφηρημένη δομή (στο πνεύμα των αστικών στρουκτουραλιστικών αλτουσεριανών ιδεότυπων), η οποία παραμένει άγνωστο-αδιάφορο πως και από που προέκυψε νομοτελώς (από ποιο στάδιο, από ποια στάδια) και ακόμα πιο άγνωστο εάν, γιατί και πως μπορεί να ξεπεραστεί ιστορικά από το επόμενο στάδιο (στάδια επαναστατικών μετασχηματισμών προς τον κομμουνισμό).
Στην ιδεοληψία τους, ΟΛΑ τα κράτη, είναι εξ ίσου αφηρημένα δομικά στοιχεία, στρουκτουραλιστικά αυτάρκεις, αυτοτελείς και εσωστρεφείς «σχηματισμοί», ποιοτικά και ουσιαστικά αδιαφοροποίητα και ομοιογενοποιημένα (κάθε κράτος, όπου υπάρχουν ή δραστηριοποιούνται κάπως κάποια μονοπώλια, ανακηρύσσεται αυτομάτως «ιμπεριαλιστικό κράτος»). Μεταξύ αυτών των συλλήβδην «ιμπεριαλιστικών κρατών» μπορεί και να υπάρχει κάποια «ανισομετρία», δηλαδή, ΜΟΝΟ ΠΟΣΟΤΙΚΕΣ διαφορές, ανισότητα τάξης μεγέθους, (μεταφυσικά εννοούμενου μέτρου). Κατ’ αυτό τον τρόπο, αυτά μπορούν να κατέχουν στατικά κάποια θέση στην πυραμίδα (απορρίπτεται εδώ εξ υπαρχής κάθε επιστημονική εξέταση των διακρατικών σχέσεων, των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων, των παγκόσμιων σχέσεων και διαδικασιών παραγωγής, των ροών κεφαλαίων και μονοπωλιακών υπερκερδών κ.λπ.). Έτσι, όλα τα κράτη, αυτομάτως βαφτίζονται «ιμπεριαλιστικά»!
Στο βαθμό που οι κατασκευαστές του σχήματος αυτής της αρλούμπας διαισθάνονται ότι το φαραωνικό τους οικοδόμημα πάσχει, σπεύδουν να το «νοθεύσουν» με 2 επιπλέον σαθρές παραδοχές:
1) από όλους αυτούς τους «ιμπεριαλισμούς», αυτοί που -άγνωστο πως- βρέθηκαν κάποτε κοντά στην κορυφή, αρχίζουν να συγκρούονται για τα «πρωτεία στην κορυφή της πυραμίδας» και
2) σε όλους αυτούς τους «ιμπεριαλισμούς» και «ιμπεριαλισμούληδες» μη ψάχνετε άσκοπα να βρείτε επιστημονική τεκμηρίωση της ιμπεριαλιστικότητάς τους… Για τους ανεκδιήγητους αναθεωρητές της συμφοράς, ως συντριπτική επιβεβαίωση της «συλλογικής φαραωνικής τους σοφίας» ανασύρεται το φονικό «επιχείρημα»: «οι αστικές τάξεις κάθε χώρας στον ιμπεριαλισμό, ασκούν ή θέλουν να ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική»!!!
Και εδώ η …επιστήμη απογειώνεται…
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κραυγαλέα ομολογία ανεγκέφαλου υποκειμενικού ιδεαλισμού που θέλει να πλασάρεται ως «επαναστατική ταξική συνέπεια»… Με αυτή τη λογική, κάθε μικρομαγαζάτορας, κάθε μικροαστούλης μπορεί να θεωρείται αυτοδίκαια μεγαλοαστός, ιμπεριαλιστής, κορυφαίος μεγιστάνας της χρηματιστικής ολιγαρχίας και μόνο αν το θελήσει, επειδή «έτσι θα του άρεσε»! Το ίδιο και ο κάθε μισθωτός προλετάριος που θέλει να «πιάσει την καλή»!
Ο ιμπεριαλισμός ανάγεται τελικά στα «θέλω» κάποιων υποκειμένων, ενώ η μεταφυσική βουλησιαρχία πετά στα σκουπίδια κάθε ίχνος μαρξιστικής επιστήμης και ορθολογισμού!…
2. Απορρίπτουν την λενινιστική ανακάλυψη της ουσιώδους και καθοριστικής για το μονοπωλιακό στάδιο εκδήλωσης της βασικής αντίφασης του κεφαλαίου: της αντίφασης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μεταξύ νεκρής εργασίας του παρελθόντος και ζωντανής εργασίας του παρόντος (Μαρξ). Απορρίπτουν δηλαδή την αντίφαση μεταξύ ιμπεριαλιστικών χωρών (μιας χούφτας παρασίτων-ραντιέ κατά Λένιν) και ανεξάρτητων, ημιεξαρτημένων, εξαρτημένων χωρών, μέσω πολλαπλών μηχανισμών άντλησης υπεραξίας σε περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα, μέσω της απομύζησης μονοπωλιακών υπερκερδών. Χωρίς αυτή την θεμελιώδη για την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση αντίφαση, είναι ανέφικτη η διάγνωση της εποχής και της συγκυρίας, είναι ανέφικτη η χάραξη συγκεκριμένης ιστορικά νικηφόρου στρατηγικής και τακτικής. Πρόκειται για μια πρωτοφανή απολογητική, που βγάζει λάδι την κυριαρχία της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας και αφοπλίζει το επαναστατικό κίνημα.
3. Απορρίπτουν την αναντικατάστατης θεωρητικής και πρακτικής σημασίας λενινιστική κατηγορία του «ασθενούς κρίκου»: χώρας ή/και ομάδας χωρών, περιφέρειας, όπου συμπυκνώνονται σε ένα εκρηκτικό κόμβο οι εσωτερικές και παγκόσμιες αντιφάσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος, κατά τρόπο που καθιστά πιθανό και αναγκαίο το ξέσπασμα επαναστατικών καταστάσεων. Χωρίς τον επακριβή προσδιορισμό της οργανικής διαλεκτικής σχέσης μεταξύ «ασθενούς κρίκου», επαναστατικής κατάστασης και κλιμάκωσης της τελευταίας σε νικηφόρο επανάσταση, δεν μπορεί να υπάρξει συνειδητή παρέμβαση του επαναστατικού υποκειμένου εκεί που κτυπά η καρδιά της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας: ιδιαίτερα σε χώρες με μέσο ή και κατώτερο του μέσου επίπεδο ανάπτυξης (όχι όμως απόλυτα εξαθλιωμένες, μιας και σε αυτές η ίδια η ύπαρξη συλλογικού υποκειμένου ακυρώνεται πρακτικά, όπως και στις ιμπεριαλιστικές χώρες πρώτης γραμμής).
4. Απορρίπτουν εκ των πραγμάτων την κομμουνιστική στρατηγική, παραιτούνται πρακτικά από αυτήν διά της μεταφυσικής απόσπασης της στρατηγικής απ’ την τακτική και της αναγωγής της τελευταίας σε αφηρημένο «αντικαπιταλισμό». Φτάνουν στο σημείο να απορρίπτουν και να απαγορεύουν ακόμα και τη λέξη «τακτική» από τα επίσημα κείμενα και την ρητορική τους, ενώ πασχίζουν να πείσουν τον κόσμο ότι από μόνη της η λέξη αυτή δηλώνει «οπορτουνισμό»!
Στοιχειώδης γνώση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας καθιστά σαφές ότι οι κατηγορίες «στρατηγική» και «τακτική» συνιστούν ένα διαλεκτικό δίπολο. Κάθε απόσπαση του ενός πόλου από τον άλλο, από την ετερότητά του, κάθε μεταφυσική απολυτοποίηση ενός από αυτούς, οδηγεί πρακτικά στον αντίποδα του απολυτοποιούμενου πόλου: η αφηρημένη απολυτοποίηση του στρατηγικού σκοπού, η απόσπασή του από τα μέσα, τους τρόπους και την πραγματική σταδιακή κλιμάκωση της συγκεκριμένης ιστορικής διαδικασίας, από την ανάπτυξη του συνόλου των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων επίτευξής του, οδηγεί σε εγκλωβισμό του κινήματος σε τυφλό και ανούσιο ακτιβισμό, στην ουρά της αστικής τάξης, πίσω από την εκάστοτε ημερήσια διάταξη που θέτει το καθεστώς της, δηλαδή, σε έναν έρποντα τακτικισμό.
Το είδαμε και σε προηγούμενες μορφές αποστασίας, π.χ. στον καουτσκισμό της Β’ Διεθνούς: στο όνομα της «ορθοδοξίας» της προσήλωσης στην «καθαρή στρατηγική», στον «καθαρό σοσιαλισμό», οι τότε οπορτουνιστές αποστάτες κατήγγειλαν τους μπολσεβίκους και την Οκτωβριανή επανάσταση ως «ρυπαρή ασιατική αίρεση» απέναντι στη δική τους «καθαρή στρατηγική ορθοδοξία»! Κεραυνοβολούσαν και αφόριζαν τους «αιρετικούς» μπολσεβίκους και τον Λένιν, ακριβώς διότι απέρριπταν την λενινιστική συνεισφορά στην πολιτική οικονομία του ιμπεριαλισμού, την θεωρητική και πρακτική σημασία του «ασθενούς κρίκου», την λενινιστική αντίληψη για το εθνικό ζήτημα και την ανάγκη οργανικής σύνδεσης του αντιιμπεριαλισμού με την σοσιαλιστική επανάσταση, την ανάγκη αντιαποικιοκρατικού αγώνα και επαναστατικής άρσης προκεφαλαιοκρατικών καταλοίπων κ.λπ. Προσδοκώντας λοιπόν την αυτόματη και αυθόρμητη «ωρίμανση των συνθηκών» στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες και εκείνοι οι «επαναστάτες» της συμφοράς, πέρασαν απροκάλυπτα σε θέσεις ενσωμάτωσης και διαχείρισης του καπιταλισμού, σε θέσεις προάσπισης του δικού τους ιμπεριαλιστικού συνασπισμού στον πόλεμο…
Οι σημερινοί οπορτουνιστές αποστάτες νεκρανασταίνουν και συνεχίζουν με ακόμα πιο χονδροειδή και χυδαίο τρόπο τις πιο σάπιες παραδόσεις που οδήγησαν στη χρεοκοπία της Β’ Διεθνούς τις οποίες στηλίτευσε ανελέητα ο Λένιν. Αλλά και τις παραδόσεις των αιρέσεων του τροτσκισμού, των νεομαρξιστικών τάσεων, του ευρωκομμουνισμού, του στρουκτουραλισμού, του μεταστρουκτουραλισμού και του μεταμοντερνισμού, με αδέξια καινοφανή φτιασίδια. Έχουν μάλιστα το θράσος να μασκαρεύουν αυτή την αποστασία-παραίτησή τους με μεγαλοστομίες της πλάκας, περί δήθεν προσήλωσής τους στην «επαναστατική στρατηγική» την οποία ανάγουν στον «καθαρό αντικαπιταλισμό» = «καθαρή λαϊκή εξουσία-σοσιαλισμό»…
5. Αποσπούν μεταφυσικά την θεωρία από την πράξη ενώ ανάγουν την επιστημονική θεωρία σε προπαγανδιστικά ιδεολογήματα, προς συγκάλυψη των εκάστοτε οπορτουνιστικών-καθεστωτικών διολισθήσεων. «Θεωρία» και «πρακτική» συνιστούν επίσης ένα διαλεκτικό δίπολο, η μεταφυσική αντιμετώπιση του οποίου οδηγεί σε τύφλωση, σε ακύρωση και υπονόμευση του επαναστατικού κινήματος. Κατ’ αυτό τον τρόπο απορρίπτουν εκ των πραγμάτων και απεμπολούν τόσο την επαναστατική θεωρία όσο και την επαναστατική πράξη, μιας και όπως απέδειξε ο Λένιν, «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα […] το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία» ( Β. Ι. Λένιν: «Τι να κάνουμε;», Άπαντα, τ. 6, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976, σελ. 24-25).
6. Η διαλεκτική της ιστορικής διαδικασίας συνίσταται στην ανάπτυξη κατά νομοτελή στάδια, με συγκεκριμένη ιστορική κλιμάκωση ποιοτικών, ποσοτικών και ουσιωδών μετασχηματισμών, αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων, με αντίστοιχη αναβάθμιση μέσων, σκοπών, τρόπων και υποκειμένων. Μόνο στη βάση αυτής της επιστημονικής προσέγγισης τεκμηριώνεται η νομοτέλεια της επανάστασης. Χωρίς αυτήν η επανάσταση και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός είναι κενό γράμμα, ανούσια φλυαρία. Ωστόσο, οι αναθεωρητές μας απορρίπτουν και την επαναστατική θεωρία περί ιστορικής νομοτέλειας που ανακάλυψαν οι κλασικοί του μαρξισμού-λενινισμού. Έφτασαν να αρνούνται την ίδια της ύπαρξη νομοτελών σταδίων ιστορικής ανάπτυξης, γεγονός που συνιστά χονδροειδή απόρριψη της διαλεκτικής της επαναστατικής ανάπτυξης.
Δικαιολογούν αυτή την σκοταδιστικά ανορθολογική αναθεώρηση με την επίκληση μιας φαντασιακής «θεωρίας των σταδίων» η οποία δήθεν είναι ίδιον του …οπορτουνισμού! Απορρίπτοντας την ύπαρξη σταδιακής νομοτελούς ανάπτυξης στην κοινωνία, αρνούνται και την ίδια τη δυνατότητα επιστημονικής έρευνας, επιστημονικής περιγραφής και εξήγησης της δομής και της ιστορίας της ανάπτυξης της κοινωνίας, άρα απορρίπτουν κάθε δυνατότητα επιστημονικής πρόβλεψης, βάσει της οποίας και μόνο είναι εφικτή η χάραξη νικηφόρου στρατηγικής και τακτικής του επαναστατικού κινήματος.
Σκιαμαχώντας λοιπόν με κάποια αυθαίρετη ιδεολογική κατασκευή, που αποκαλείται στον νεομαρξισμό «θεωρία των σταδίων», έχουν περάσει σε απροκάλυπτα αντεπαναστατικές θέσεις: στον μεταφυσικό εξελικτισμό, δηλαδή στην εκ των πραγμάτων θεώρηση του καπιταλισμού ως αιώνιου και ανυπέρβλητου συστήματος…
7. Απορρίπτουν την αναγκαιότητα αλλά και την ίδια την πιθανότητα κάποιας πραγματικής σοσιαλιστικής επανάστασης, κάθε ιστορικό εγχείρημα πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Βάσει του δόγματός τους «όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές στην πυραμίδα», επομένως δεν υπάρχουν «ασθενείς κρίκοι», τακτικοί μεταβατικοί σκοποί, και κλιμάκωση του αγώνα, από την επαναστατική κατάσταση, την εξέγερση με μετωπικά αντιιμπεριαλιστικά (εθνικοαπελευθερωτικά, αντινεοαποικιοκρατικά, δημοκρατικά κ.λπ.) κινήματα σε εξαρτημένες χώρες με μέσο και κατώτερο του μέσου επίπεδο ανάπτυξης, προς την σοσιαλιστική επανάσταση. Άρα, απορρίπτουν και τα καθήκοντα κλιμάκωσης του αγώνα με κατεύθυνση το μεταβατικό στάδιο, προς την δικτατορία του προλεταριάτου και την σοσιαλιστική οικοδόμηση.
8. Οι οπορτουνιστές απορρίπτουν την συγκεκριμένη ιστορική διαδικασία επαναστατικών μετασχηματισμών στις υπαρκτές νικηφόρες πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις διαφόρων λαών, απευθυνόμενοι σε αυτούς με …«διδακτικό αφ’ υψηλού τόνο», που κινείται στα όρια της ρατσιστικής έπαρσης αποικιοκράτη. Λένε λοιπόν με ύφος 100 καρδιναλίων: «εσύ δεν έχεις σοσιαλισμό» και «εμείς θα σου πούμε πως θα έπρεπε να είχες κάνει την επανάστασή σου» ή «πως πρέπει να την κάνεις»!
Ποιαν επανάσταση όμως να διδάξουν οι αποστάτες που, όπως είδαμε παραπάνω, έχουν απορρίψει και απαρνηθεί κάθε θεμελιώδη έννοια και αρχή της επαναστατικής θεωρίας και πράξης; Η «διδαχή» τους αυτή γίνεται με την επίκληση ενός μεταφυσικά εξιδανικευμένου «μοντέλου καθαρού σοσιαλισμού», χωρίς αντιφάσεις, προβλήματα και συγκρούσεις με την αντεπανάσταση, ενός μοντέλου σε απόλυτη μεταφυσική αντιδιαστολή με τον καπιταλισμό, στο πνεύμα του αφηρημένου «αντικαπιταλισμού», της φαντασιακής απόλυτης άρνησης του καπιταλισμού στο μεταφυσικό επέκεινα της «ωρίμανσης των συνθηκών», που πρακτικά σημαίνει εγκλωβισμό στο ανυπέρβλητο του καπιταλισμού…
9. Απορρίπτουν συλλήβδην την ουσιώδη και καθοριστική συνιστώσα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος από τον 20ο αι.: το στρατόπεδο των χωρών των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ο νυν οπορτουνισμός/αναθεωρητισμός, εκλαμβάνει και προβάλλει την επικράτηση αστικών επαναστάσεων και την παλινόρθωση των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων στην ΕΣΣΔ και στις πρώιμες σοσιαλιστικές χώρες που προέκυψαν μετά τον Β’ Π.Π. (με την καθοριστική παρουσία του Κόκκινου Στρατού στην Ανατολική Ευρώπη) ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ: Ως δήθεν ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ «ΑΠΟΤΥΧΙΑ-ΗΤΤΑ» της ίδιας της ιδέας και της προοπτικής του σοσιαλισμού!
Η στάση αυτή τείνει να εφαρμόζεται αναδρομικά και στην ιστορία: υπό αμφισβήτηση αρχίζει να τίθεται ρητά και κατηγορηματικά ακόμα και ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της ΕΣΣΔ, ακόμα και ο ίδιος ο ρόλος του Στάλιν! Ο Β’ ΠΠ χαρακτηρίζεται σταδιακά ως «εξ υπαρχής και μέχρι τέλους ιμπεριαλιστικός» κ.λπ. Κατά τα φαινόμενα, είναι θέμα χρόνου (και σταδιακής δημογραφικής-ηλικιακής αλλαγής στη σύνθεση μελών, στελεχών και οπαδών που έχουν βιωματική σχέση με την επαναστατική ιστορία του κινήματος) η διολίσθηση σε καθεστωτικές θέσεις απροκάλυπτου αντισοβιετισμού/αντικομμουνισμού. Αυτή θέση οδηγεί σε δυνητική απόρριψη κάθε υπαρκτού σοσιαλισμού, ακόμα και στις χώρες που συνεχίζουν την σοσιαλιστική οικοδόμηση (Λ.Δ. Κίνας, Λ.Δ. Κορέας, Λ.Δ. Βιετνάμ, Λ.Δ. Λαός, Κούβα κ.λπ.), στη βάση αστικών ανιστορικών ιδεολογημάτων, που ταυτίζουν τις εμπορευματικές-χρηματικές σχέσεις με τον καπιταλισμό, άρα, αδυνατούν να διαγνώσουν την νομοτελή αναγκαιότητα ύπαρξης και ανάπτυξης υπηγμένων στην επιστημονική κεντρική σχεδιοποίηση ποικίλων μορφών και επιπέδων, ιστορικά αναγκαίων σοσιαλιστικών εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων, οι οποίες ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ, αλλά αίρονται στο βαθμό ωρίμανσης του σοσιαλισμού, στο βαθμό επίτευξης της ώριμης κομμουνιστικής κοινωνίας.
10. Απορρίπτουν την άλλη ουσιώδη και καθοριστική για την εποχή συνιστώσα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος: τον αντιιμπεριαλισμό και τις χώρες που προέκυψαν ως αποτέλεσμα νικηφόρων εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιοκρατικών κ.λπ. κινημάτων, υπό την επίδραση και με την διεθνιστική βοήθεια των νικηφόρων πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αι. Οι οπορτουνιστές βαφτίζουν το σύνολο των αντιιμπεριαλιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιοκρατικών κ.λπ. κινημάτων, κάθε μετωπικό αγώνα «οπορτουνιστικό», «διαχειριστικό του καπιταλισμού», «ιμπεριαλιστικό», κινούμενο «κάτω από ξένες σημαίες» κ.λπ.
Το σύνολο των απαράδεκτων θέσεων και δογμάτων αυτού του ιστορικά πρωτοφανούς για το θράσος και τον πρωτόγονο ανορθολογισμό του πλέγματος οπορτουνισμού -αναθεωρητισμού δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην στοιχειώδη επιστημονική μαρξιστική κριτική. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η κυρίαρχη σήμερα ηγετική ομάδα του ΚΚΕ για να διακινήσει, να υποβάλλει και τελικά να επιβάλλει στον κόσμο που ελέγχει τα άθλια ιδεολογήματα της καταφεύγει σε καταιγιστική προπαγάνδα δια της επανάληψης (που καταντά πλύση εγκεφάλων), σε ουσιαστική απαγόρευση κάθε κριτικής σκέψης, κάθε διαφοροποίησης από τα δόγματα της (με όρους ταμπού), χωρίς να διστάζει να καταφεύγει και σε πρακτικές του βαθέως κράτους, όπως είναι το μαζικό ιδεολογικό λιντσάρισμα και η κατασυκοφάντηση αντιφρονούντων.
Η προκλητική έπαρση και η προπέτειά τους λειτουργεί άραγε ως εναγώνια προσπάθεια υπεραναπλήρωσης του απύθμενου θεωρητικού και πρακτικού τους εκφυλισμού, ή μήπως ως αναγκαίο στοιχείο υπερβάλλοντος ζήλου στην αποστολή τους για υπονόμευση και διάλυση του επαναστατικού κινήματος; Άγνωστο… Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή η όλο και πιο θρασεία έπαρσή τους προσβάλλει, προκαλεί την αγανάκτηση των κομμουνιστών διαφόρων χωρών, όσων αρνούνται να συμμορφωθούν στις υποδείξεις και να δεχτούν τα «δώρα» τους.
Ωστόσο, είναι σκόπιμο να γειώσουμε την προβληματική μας στο πεδίο της πρακτικής δοκιμασίας, συμπληρωματικά ως προς την αυστηρή επιστημονική μαρξιστική κριτική.
Ας θέσουμε λοιπόν το εξής ερώτημα: Ποια ακριβώς πρακτική προοπτική επιφυλάσσει για το επαναστατικό κίνημα τυχόν υιοθέτηση αυτού του πακέτου των χονδροειδών αναθεωρήσεων;
Βάσει αυτής της φαραωνικής «θεωρίας» της συμφοράς, οι κομμουνιστές καλούνται να βρουν την θέση και τον ρόλο τους σε ένα ζοφερό σύστημα:
Και οι 237 χώρες του πλανήτη (όλα τα κράτη και κρατίδια) είναι συλλήβδην ιμπεριαλιστικές, ποιοτικά και ουσιαστικά αδιαφοροποίητες, ομοιογενείς και πακτωμένες ως στατικά και αυτοτελή δομικά στοιχεία στην «ιμπεριαλιστική πυραμίδα».
Το μόνο που ενδεχομένως θα μπορούσε να κάνει η εργατική τάξη και τα κόμματά της κάποτε είναι ο «καθαρός ταξικός αγώνας», ο «πόλεμος τάξης με τάξη» για την «λαϊκή εξουσία».
Η τελευταία γίνεται αντιληπτή ως «σοσιαλισμός» χωρίς ενδιάμεσα μεταβατικά στάδια προς αυτόν και εντός του, ως «καθαρός αντικαπιταλισμός δίχως ίχνος εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων (ΕΧΣ)» (σε αυτό το αστικής κοπής ιδεολόγημα οι ΕΧΣ ταυτίζονται με τον καπιταλισμό) = απευθείας «κομμουνισμός».
Πότε θα γίνει αυτό; «Όταν ωριμάσουν οι συνθήκες»!
Πότε, που, πως και γιατί ενδέχεται να ωριμάσουν κάπου αυτές οι συνθήκες; Για τους λόγους που προαναφέραμε, σε αυτό το σχήμα δεν προβλέπεται η παραμικρή πιθανότητα επιστημονικής πρόβλεψης βάσει της μαρξιστικής επιστήμης, την οποία έχουν συλλήβδην αναθεωρήσει και απεμπολήσει. Η όλη διαδικασία μυστικοποιείται σε βαθμό αντίστοιχο με την προσδοκία των πιστών για «το πλήρωμα του χρόνου», για την «Δευτέρα παρουσία του θεού» κ.λπ.
Οι συνθήκες θα ωριμάσουν ταυτόχρονα στο σύνολο της φαραωνικής κατασκευής ή πρώτα κάπου, σε κάποιο δομικό στοιχείο αυτής της πυραμίδας; Άγνωστο και αδύνατο να δοθεί ορθολογική απάντηση βάσει του σχήματος, μιας και δεν υπάρχουν σε αυτό περιθώρια σταδιακής ποιοτικής και ουσιαστικής διαφοροποίησης των παχτωμένων δομικών στοιχείων.
Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε βάσει του διαβόητου σχήματος τις 2 βασικές εκδοχές:
α) Ας υποθέσουμε το ενδεχόμενο ταυτόχρονης αυθόρμητης και αυτόματης ωρίμανσης κάποτε των συνθηκών και στις 237 χώρες (άγνωστο για ποιους λόγους). Πως θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης ταυτόχρονα, έτσι ώστε την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές (χωρίς συμμάχους, μέτωπα, κλιμάκωση και συντονισμό του αγώνα σε παγκόσμια βάση κ.λπ.) να κάνουν το θαύμα; Ποιο κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο ετοιμάζεται σε παγκόσμια κλίμακα για αυτό το θαύμα; Ποια παγκόσμια χρηματιστική ολιγαρχία θα το επιτρέψει αυτό; Ρητορικά τα ερωτήματα…
Νομοτελώς είναι απολύτως ανέφικτο να αλλάξουν ταυτόχρονα οι συσχετισμοί δύναμης (λόγω ανισομέρειας, παρασιτισμού των ιμπεριαλιστικών κρατών κ.λπ.), όπως είναι ανέφικτη η ταυτόχρονη προετοιμασία εξ ίσου οργανωμένου, μαχητικού και αποτελεσματικού επαναστατικού κοινωνικοπολιτικού υποκειμένου σε κάθε σημείο του πλανήτη. Επιπλέον, τέτοιο υποκείμενο είναι ανέφικτο χωρίς τον πρωτοπόρο ρόλο σε αυτό των κομμουνιστών. Ποιοι κομμουνιστές θα αποβούν ικανοί να διαδραματίσουν αυτό το ρόλο εάν -διαποτισμένοι από τον τοξικό διαλύτη της «πυραμίδας»- καταδικάζονται σε ακίνδυνο για το καθεστώς της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας αυτοαναφορικό αυτισμό, απομονωτισμό;
β) Κατά παράβαση του συνόλου των δογμάτων της φαραωνικής πυραμίδας, ας υποθέσουμε ότι οι έρημες οι συνθήκες ωριμάζουν (άγνωστο πως) σε 1 χώρα, ή σε ομάδα χωρών. Έχει κάποιο λόγο η παγκόσμια χρηματιστική ολιγαρχία, από κοινού με τις ολιγαρχίες του συνόλου των (236 πλέον; ) χωρών, να επιτρέψει να γίνει αυτό χωρίς να καταπνίξει στη γέννησή της κάθε κίνηση αμφισβήτησης της κυριαρχίας της; Τι μπορεί να κάνει τότε το δύστυχο επαναστατικό κίνημα μιας μεμονωμένης χώρας, ακόμα και εάν έχει με το μέρος του την πλειονότητα της εργατικής τάξης και του λαού; Συμμαχίες σε μετωπική βάση για τακτικούς σκοπούς, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, «απαγορεύεται» να κάνει (μιας και τακτική, συμμαχίες, μέτωπα, αντιιμπεριαλισμός, στάδια κ.λπ. = οπορτουνισμός κ.λπ.).
Κάθε ενδιάμεση των παραπάνω υποθετική εκδοχή θα είχε μονοσήμαντα αντίστοιχα αποτελέσματα. Το σχέδιο αυτό υπερβαίνει και την πιο νοσηρή παραφροσύνη.
Πρακτικά λοιπόν το επαναστατικό κίνημα με αυτούς τους διεστραμμένους όρους δεν μπορεί να κάνει τίποτε το επαναστατικό, ποτέ και πουθενά!
Τι προτείνει λοιπόν αυτό το «πρόγραμμα»; Πρακτικά τίποτε το κομμουνιστικό: προτείνει τον πρακτικό ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΚΙΡΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ! Απλώς, μέχρι την αυθόρμητη και αυτόματη «ωρίμανση των συνθηκών», δηλαδή αιώνια, ο κόσμος οφείλει να στηρίζει εκλογικά κ.λπ. και να αναπαράγει το εκάστοτε εναπομείναν οργανωτικό και θεσμικό μόρφωμα, ως φθίνον πλαίσιο υπαρξιακής αναφοράς…
Και μόνο από αυτό το μονοσήμαντο συμπέρασμα καθίσταται σαφές ότι οι φωστήρες αυτού του κομματικού ιδεολογικού μηχανισμού, εκ των πραγμάτων (ανεξαρτήτως προθέσεων) δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πραγματικό κίνημα, για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Το μόνο που θα μπορούσε να τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση και αναπαραγωγή των όρων παρασιτισμού της μικρής τους γραφειοκρατικής μηχανής, των παγιωμένων θέσεων και ρόλων τους ως οργανικό συστατικό στοιχείο του -επί 5 δεκαετίες ειρηνικής προσαρμογής στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα- κρατικού και διακρατικού εποικοδομήματος (Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ.).
Η διαχείριση της ένδοξης επαναστατικής ιστορίας ενός πάλαι ποτέ επαναστατικού κόμματος και κινήματος, οφείλει να γίνεται με όρους τελετουργικών αναφορών σε σύμβολα, τα οποία -στο βαθμό που ο εκφυλισμός του μηχανισμού και η ενσωμάτωση στο καθεστώς προωθούνται- μετατρέπονται όλο και πιο πολύ σε φορμαλιστικά συνδηλωτικά στοιχεία ταυτότητας κάποιου χειραγωγήσιμου κοινού, κάποιας ειδικής αναφοράς «ομάδας στόχου» στο φάσμα του καθεστωτικού πολιτικού marketing.
Τα πολιτικά κόμματα, όπως και κάθε στοιχείο του πολιτισμού, δεν είναι αμετάβλητα στην ιστορία. Ο σταδιακός καθεστωτικός εκφυλισμός πάλαι ποτέ επαναστατικών κομμάτων είναι ιστορική νομοτέλεια που την ανέδειξαν στην εποχή τους οι κλασικοί και ιδιαίτερα ο Λένιν.
Αυτές οι εκ των πραγμάτων εναπομείνασες λειτουργίες του γραφειοκρατικού ιδεολογικού μηχανισμού ενός ραγδαία εκφυλιζόμενου κόμματος μπορούν να συνδυαστούν οργανικά με μια διεθνών αξιώσεων ιδεολογικοπολιτική χειραγώγηση, ιδιαίτερα εν όψει του κλιμακούμενου Γ’ Π.Π.
Το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας καλείται να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του Γ’ ΠΠ. Στον πόλεμο και στην επανάσταση -την οποία αυτός ξαναφέρνει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη- ο βασικός εχθρός του κινήματος είναι ο υπό τις ΗΠΑ επιτιθέμενος ιμπεριαλιστικός άξονας. Ένας άξονας που εργαλειοποιεί και χρησιμοποιεί ως δύναμη κρούσης υποχείριά του φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα διαφόρων αποχρώσεων.
Για να νικήσει το επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε αυτή την αναμέτρηση ζωής ή θανάτου με έναν ακόμα πανίσχυρο εχθρό (παρά την ραγδαία απώλεια δυνάμεων, θέσεων και ρόλων του στον παγκόσμιο συσχετισμό), οφείλει να επιτύχει την μέγιστη συστράτευση, συσπείρωση και τον συντονισμό των δυνάμεών του, την συγκρότησή του σε αρραγές και αποτελεσματικό μέτωπο, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Αυτό είναι ανέφικτο όσο το πιο επικίνδυνο στην ιστορία δίπολο οπορτουνισμού-αναθεωρητισμού συνεχίζει την υπονόμευση και διάσπαση του κινήματος, όσο σπέρνει διχασμό και ηττοπάθεια, όσο αποπροσανατολίζει και αποστρατεύει δυνάμεις. Όσο συμβάλλει ενεργά και εκ των έσω στο χειραγωγικό έργο των μηχανισμών του εποικοδομήματος του βαθέως αστικού κράτους, σε εκ των πραγμάτων (συνειδητά ή/και ασυνείδητα) συνέργεια με τα πλοκάμια των παρακρατικών και διακρατικών οργάνων του ιμπεριαλισμού. Όσο συμβάλλει καταστροφικά στην υπονόμευση και ακύρωση της συγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου της εποχής, μέσω της εξαγοράς, της εξαπάτησης, της κατασυκοφάντησης αγωνιστών και κομμάτων/οργανώσεων, της διάσπασης (με την αρχή του «διαίρει και βασίλευε»), με θανατηφόρες για το κίνημα μεθοδεύσεις και επιπτώσεις.
Απαιτείται λοιπόν ανένδοτος αγώνας για την αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου, για το ξεμπρόστιασμα, για τη θεωρητική, ιδεολογική, ηθικοπολιτική και οργανωτική συντριβή αυτής της τοξικά διαλυτικής αποστασίας.
Ο αγώνας αυτός είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη της ανάπτυξης του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, με καταλυτικό σε αυτό τον ρόλο του θεωρητικά και πρακτικά ανασυνταγμένου και ενωμένου παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.