Η συντριβή του φασισμού το 1945 παρακαταθήκη για την ήττα του τωρινού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ!
Του Δημητρίου Πατέλη / Επαναστατική Ενοποίηση
The destruction of fascism in 1945 as a legacy for the defeat of the present axis of the USA–NATO-EU! Dimitrios Patelis | Revolutionary Unification (Greece). Platform № 12, May 2024, pp. 38-46
Περιεχόμενα
Για τον χαρακτήρα, τις δρώσες δυνάμεις και τα κληροδοτήματα του Β΄ΠΠ. 1
Ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και διαστρέβλωση της ιστορίας. 4
Ιμπεριαλισμός και φασισμός στον Β΄& στον Γ΄ΠΠ. 6
Για τον χαρακτήρα του μετωπικού αγώνα στον Γ΄ΠΠ. Ιδιοτυπία της άρχουσας τάξης της Ρωσίας. 7
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (Β΄ΠΠ) ήταν η φρικτότερη εμπόλεμη σύρραξη που γνώριζε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Προέκυψε ως αποτέλεσμα της διαπλοκής των αντιφάσεων των κληροδοτημάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως μέσο εδραίωσης και αναδιαμόρφωσης των συσχετισμών δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, ως μέσο διανομής και αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου και της ισχύος, ως τρόπος επίλυσης των αντιφάσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, σε ένα πεδίο που διεμβολίζεται από τη δυναμική που δρομολογεί η πρώτη πρώιμη νικηφόρος σοσιαλιστική επανάσταση. Μετά την ήττα των αντεπαναστατικών δυνάμεων της εσωτερικής αντίδρασης και της εξωτερικής πολυεθνικής επέμβασης, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ποτέ δεν έκρυψαν και δεν εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους για την κατάπνιξη της ΕΣΣΔ.
Για τον χαρακτήρα, τις δρώσες δυνάμεις και τα κληροδοτήματα του Β΄ΠΠ.
Η επιθετικότητα των φασιστικών και μιλιταριστικών καθεστώτων, τα οποία είχαν εγκαθιδρυθεί σε μια σειρά χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ιαπωνία κ.ά.), οδήγησε στο Β΄ΠΠ. Συγκροτήθηκε ο φασιστικός (αντισοβιετικός-αντικομμουνιστικός) επιθετικός άξονας της «Αντικομιντέρν» υπό την ναζιστική Γερμανία, την φασιστική Ιταλία, την μιλιταριστική μοναρχοφασιστική Ιαπωνία και τους συμμάχους τους. Ο άξονας αυτός, που ενισχύθηκε με την ανοχή και την βοήθεια των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών χωρών, με τον πόλεμο που εξαπέλυσε, έγινε θανατηφόρος εχθρός όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας, και προπαντός του διεθνούς επαναστατικού εργατικού κινήματος.
Είναι πλέον γνωστή η οικονομική και πολιτική στήριξη της ανόδου του φασισμού από το μονοπωλιακό κεφάλαιο της εποχής (Φόρντ, Στάνταρ όιλ, Ντιπόν, κ.ά), αλλά και η συνέχεια των οικονομικών συναλλαγών με τη Γερμανία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εξαιρετικά συμβολική είναι π.χ. η «επένδυση» της τράπεζας στέλεχος της οποίας υπήρξε ο Prescott Sheldon Bush (πατήρ του προέδρου των ΗΠΑ George H. W. Bush και παππού του προέδρου George Walker Bush) στην άνοδο του ναζισμού, και η άντληση μονοπωλιακού υπερκέρδους από τη δουλική εργασία αιχμαλώτων των ναζί μέσω της Brown Brothers & Harriman και της τράπεζας του Τίσσεν UBC.[1]
Έτσι, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έδειξαν εκπληκτική κατανόηση και ανεκτικότητα στην επαναστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας από τους ναζί και «ουδετερότητα» κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, με την μετατροπή της Ισπανίας σε πεδίο δοκιμών οπλικών συστημάτων και τακτικών των ναζί και των Ιταλών φασιστών. «Προσφέρουν» με κατανόηση στο Χίτλερ την Αυστρία (με τον σιδηροδρομικό κόμβο της Βιέννης), και μέσω της Συμφωνίας του Μονάχου, προδίδουν ασύστολα την Τσεχοσλοβακία, παραδίδοντας αρχικά τη Σουδητία (1938), ανοίγοντας τον δρόμο για την κατάκτηση ολόκληρης της χώρας, αποτρέποντας την κυβέρνησή της από την αποδοχή σοβιετικής βοήθειας (σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Πολωνίας, η οποία δεν επέτρεψε την διέλευση σοβιετικών στρατευμάτων προς βοήθεια της). Μαζί με τους ναζί, ενισχύουν αφειδώς με στρατεύματα και πολεμικό υλικό τη Φινλανδία κατά την σύγκρουσή της με την ΕΣΣΔ.
Οι αγγλογάλλοι επιδίδονται σε παρωδία διπλωματικών κινήσεων, κατά τις οποίες επιχειρούν να αποσπάσουν την σοβιετική στήριξη σε περίπτωση πολέμου, χωρίς οι ίδιοι να αναλαμβάνουν την παραμικρή δέσμευση, έχοντας παράλληλα μυστικές επαφές με τους χιτλερικούς. Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο να βρεθεί απομονωμένη σε πόλεμο με την Γερμανία και τους συμμάχους της, χωρίς να έχει επιτύχει την ολοκλήρωση του (προγραμματισμένου κατά την ολοκλήρωση του 3ου πενταετούς προγράμματος) επανεξοπλισμού του Κόκκινου Στρατού, η ΕΣΣΔ με το Σύμφωνο μη επίθεσης (23-8-1939) επιτυγχάνει την προσωρινή μετάθεση του πολέμου με την έναρξή του στους κόλπους του κεφαλαιοκρατικού κόσμου. Οι αγγλογάλλοι θυσιάζουν και την αντισοβιετική σύμμαχό τους Πολωνία, για να δημιουργηθεί επιτέλους γερμανοσοβιετική μεθόριος, ώστε να εξαπολυθεί η πολυπόθητη επίθεση στην ΕΣΣΔ, ενώ κηρύσσουν θεατρικά τον πόλεμο στην Γερμανία (3-9-1939), χωρίς να ανταλλάξουν μαζί της ούτε μία τουφεκιά επί εννέα ολόκληρους μήνες…
Στις 22 Ιουνίου του 1941, η Γερμανία, έχοντας ουσιαστικά διαθέσιμο το οικονομικό και πολεμικό δυναμικό του συνόλου της ενωμένης υπό την κατοχή ή/και την επιρροή της ηπειρωτικής Ευρώπης, επιτίθεται στην ΕΣΣΔ. Αυτή υπήρξε ιστορικά η 1η Ευρωπαϊκή Ένωση! Η νεαρή Σοβιετική Ένωση γίνεται ο βασικός στόχος του Άξονα, αναλαμβάνοντας το κύριο βάρος του αντιφασιστικού αγώνα, γεγονός που αλλάζει άρδην το χαρακτήρα του πολέμου: γίνεται πλέον ένας αγώνας ζωής και θανάτου της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας εναντίον της τότε επιθετικότερης δύναμης κρούσης του κόσμου του κεφαλαίου. Οι λαοί της, με τις τεράστιες θυσίες τους, απετέλεσαν τον αποφασιστικό παράγοντα για την ήττα του φασισμού στην Ευρώπη και στον κόσμο, συντρίβοντας την Γερμανία. Πραγματικός άθλος είναι η εκκένωση της ευρωπαϊκής ΕΣΣΔ από παραγωγικές μονάδες και πληθυσμό και η μεταφορά όλων των υποδομών πέραν των Ουραλίων, με τους επιτιθέμενους ναζί προ των πυλών.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Πενταγώνου των ΗΠΑ για την επέτειο της Νίκης (7.5.2020): «Η σύρραξη ξεκίνησε το 1939, όταν η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση εισέβαλαν στην Πολωνία… Ο πόλεμος μαινόταν επί πέντε χρόνια, όταν οι αμερικανικές και συμμαχικές δυνάμεις πραγματοποίησαν απόβαση στις παραλίες της Νορμανδίας στις 6 Ιουνίου 1944. Η ανάμιξή τους σηματοδότησε την αρχή του τέλους του Αδόλφου Χίτλερ και της ναζιστικής Γερμανίας. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, η Γερμανία θα παραδοθεί και ο Χίτλερ θα πεθάνει… Οι περιοχές της Δυτικής Ευρώπης που απελευθερώθηκαν από τις Συμμαχικές δυνάμεις θα γίνονταν ακμάζουσες δημοκρατίες, ενώ εκείνες που απελευθερώθηκαν στην Ανατολή θα παρέμεναν επί δεκαετίες υπό την κατοχή των σοβιετικών δυνάμεων… Αμερικανικά στρατεύματα συμμετείχαν στους εορτασμούς στη Γαλλία – τη χώρα που ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου των πολεμικών επιχειρήσεων»[2]! Το θράσος των επικεφαλής του νυν ευρωατλαντικού άξονα δεν έχει όρια. Ανενδοίαστα διαδίδουν επισήμως τα πλέον εξωφρενικά ψεύδη, προκειμένου να ξαναγράψουν την ιστορία βάσει των αντικομμουνιστικών προπαγανδιστικών τους σκοπιμοτήτων, προκειμένου να προωθήσουν το άθλιο ψεύδος περί «συνυπευθυνότητας» ναζισμού και σοσιαλισμού («σταλινισμού») για τον πόλεμο, προκειμένου να διαγράψουν από τη μνήμη των ανθρώπων την ιστορική αλήθεια για τον χαρακτήρα του πολέμου και για την καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ στην αντιφασιστική νίκη.
Τελικά ποιος έφερε το κύριο βάρος της συντριβής του τότε αντικομμουνιστικού, φασιστικού «Αντικομιντέρν» άξονα; Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ενεπλάκησαν 61 χώρες σε επιχειρήσεις που διεξήχθησαν στο έδαφος 40 χωρών. Η ΕΣΣΔ προκάλεσε το 77% των συνολικών απωλειών της Γερμανίας στον πόλεμο. Το τίμημα βαρύ: πάνω από 55 εκατομμύρια (σε κάποιες εκτιμήσεις ξεπερνούν τα 80 εκατομμύρια), εκ των οποίων τα 27-σοβιετικοί άμαχοι και στρατιωτικοί. Περί τα 35 εκατομμύρια ήταν η θυσία του Κινεζικού λαού. Αδιευκρίνιστος παραμένει ο αριθμός των θυμάτων της θηριωδίας του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στην Κορέα, στον Ειρηνικό ωκεανό και στην Ινδοκίνα. Οι απώλειες είναι ενδεικτικές της συνεισφοράς ενός εκάστου στον πόλεμο. Π.χ. το 7% του τότε πληθυσμού της Ελλάδας θυσιάστηκε γράφοντας λαμπρές σελίδες στον Εθνικό Απελευθερωτικό αγώνα, με επικεφαλής τους κομμουνιστές. Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε 450.900 νεκρούς (στρατιωτικούς και αμάχους), οι ΗΠΑ καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου είχαν 419.400 νεκρούς (λιγότερους από τα θύματα της ίδιας περιόδου σε τροχαία ενός έτους)[3].
Η επαναστατική σκέψη οφείλει να αναδείξει την ιστορική δυναμική της αλληλεπίδρασης εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης κεφαλαιοκρατίας και πρώιμου σοσιαλισμού, σε συνάρτηση με την κλιμάκωση και αποκλιμάκωση της πόλωσης των δύο παγκόσμιων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων υπό το πρίσμα της συσχέτισης παγκόσμιας επανάστασης και αντεπανάστασης. Μπορεί η συνδεόμενη με τον πόλεμο σχεδιοποιημένη επιστράτευση και η βεβιασμένη επίσπευση των γεγονότων να επέτεινε την βασική αντίφαση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, να επέβαλλε μορφές τυπικής κοινωνικοποίησης έναντι της ουσιαστικής, εκτατικής ανάπτυξης, έναντι της εντατικής, κ.ο.κ. που εκδηλώθηκαν μεταπολεμικά και με την γραφειοκρατικοποίηση. Ωστόσο, η ιστορική αναγκαιότητα ήταν αδυσώπητη. Θα μπορούσε άραγε να επιβιώσει και να νικήσει η ΕΣΣΔ χωρίς την πρωτοφανή σε ρυθμούς εκβιομηχάνιση που επέτυχε, χωρίς τον ασύλληπτης κλίμακας άθλο της μεταφοράς του συνόλου της βιομηχανικής παραγωγής Ανατολικά των Ουραλίων, σε συνθήκες ολοκληρωτικού πολέμου, χωρίς την μαζική αυταπάρνηση των λαών της, που πίστευαν στη νίκη του σοσιαλισμού και ρίχτηκαν σε αγώνα ζωής και θανάτου με την τεχνολογικά και οικονομικά υπέρτερη (στα πρώτα χρόνια του πολέμου) πολεμική μηχανή του Ράιχ;
Είναι μεγαλειώδης η μεταπολεμική ανοικοδόμηση από τα ερείπια μιας κυριολεκτικά ισοπεδωμένης χώρας και η μετατροπή της στη δεύτερη παγκόσμια βιομηχανική και στρατιωτική υπερδύναμη, με ταυτόχρονη δρομολόγηση του «Ψυχρού Πολέμου». Στο πλαίσιο αυτό επήλθε η συγκρότηση –με όρους εν πολλοίς γαιοστρατηγικών συσχετισμών και παρουσίας του Κόκκινου Στρατού– του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και η άνοδος του αγώνα των λαών κατά της αποικιοκρατικής και νεοαποικιοκρατικής εξάρτησης.
Με την αντιφασιστική νίκη εμφανίζεται το πρώιμο παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα, και τα ενισχυόμενα και προσανατολιζόμενα ποικιλοτρόπως από αυτό αντιαποικιοκρατικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Οι ΗΠΑ βγαίνουν σχεδόν αλώβητες και σφόδρα ενισχυμένες από τον Β΄ΠΠ, ωστόσο, το όριο εκτατικής ανάπτυξης της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας συρρικνώνεται ουσιαστικά. Η αμιγής και αδιαμφισβήτητη παγκόσμια κυριαρχία του πόλου των ισχυρών του κεφαλαίου επί του εξαρτημένου κόσμου, διεμβολίζεται δυναμικά από την εναλλακτική ιστορική προοπτική, που δεν είναι πλέον αφηρημένη δυνατότητα, αλλά δρομολογείται η πορεία της ως ενεργού πραγματικότητας. Υπάρχουν πλέον τρεις κόσμοι: ο «Πρώτος», ο «Δεύτερος» και ο «Τρίτος». Η πορεία του τελευταίου γίνεται μείζον ιστορικό διακύβευμα. Περίπλοκα συστήματα αλληλεπιδράσεων προκύπτουν στο εσωτερικό του καθ’ ενός τους και μεταξύ τους.
Εδώ δεν πρόκειται για μια μηχανική, ποσοτική, εκτατική-γεωγραφική συρρίκνωση της κατά τα λοιπά αμετάβλητης κεφαλαιοκρατίας. Είναι μια αλλαγή που συνεπιφέρει ποιοτικές και ουσιαστικές επιπτώσεις και στους δύο πόλους αυτής της νέας έκφρασης της αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας, και στα δύο αλληλεπιδρώντα και ανταγωνιστικά στρατόπεδα, αλλά και στον ενδιάμεσο διαφιλονικούμενο χώρο. Είναι μια αλλαγή του πεδίου εκτατικής ανάπτυξης που οδηγεί αναπόδραστα σε εντατικές αναδιαρθρώσεις του μηχανισμού εκμετάλλευσης σε εθνική και διεθνή κλίμακα («ψυχρός πόλεμος», μετάβαση από την αποικιοκρατία στις νεοαποικιοκρατικές μορφές οικονομικής εκμετάλλευσης, κρατικομονοπωλιακή ρύθμιση, «κοινωνικό κράτος», κ.ο.κ.).
Ακολούθησε πληθώρα τοπικών θερμών (φανερών και κρυφών) συρράξεων, για την αντιμετώπιση των οποίων η οικονομία εν πολλοίς στρατιωτικοποιείται, ασκούνται και γεωπολιτικές τακτικές για βεβιασμένη απόσπαση και προάσπιση του μέγιστου «ζωτικού χώρου» και κάποιας «ζώνης ασφαλείας» [buffer zone] για τον σοσιαλισμό κ.ο.κ. Είναι ασύλληπτοι οι πόροι που διέθετε η ΕΣΣΔ για τους εξοπλισμούς που διασφάλισαν την «ισορροπία του τρόμου»[4].
Ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και διαστρέβλωση της ιστορίας.
Σήμερα που οι αμαχητί νικητές του ψυχρού πολέμου και νυν εκφραστές του άξονα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, οι ναζί της εποχής μας, που κλιμακώνουν μεθοδικά τον Γ΄ θερμό Παγκόσμιο Πόλεμο (Γ΄ΠΠ), κάνουν τα πάντα για να ξαναγράψουν την ιστορία, για να σβήσουν απ’ την μνήμη των λαών την αποφασιστική συμβολή της ΕΣΣΔ, των κομμουνιστών και των αριστερών-προοδευτικών ανθρώπων, που έδωσαν τα πάντα για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τη φασιστική κτηνωδία. Είναι εκπληκτικό το θράσος με το οποίο εξαπολύθηκε καταιγισμός παραπληροφόρησης, με στόχο την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, την καπηλεία της νίκης και τη βεβήλωση εκείνων ακριβώς των δυνάμεων που συνέβαλαν αποφασιστικά στην έκβαση αυτού του πολέμου. Οι μίσθαρνοι ή «εθελοντές» κονδυλοφόροι, «ιστορικοί», δημοσιογράφοι, πολιτικάντηδες κ.ά. νεόκοποι αναθεωρητές της ιστορίας, κάνοντας χρήση των γκεμπελικών μεθόδων πλύσης εγκεφάλων, με απείρως αποτελεσματικότερα μέσα μαζικής χειραγώγησης από αυτά των ναζί, κόπτονται να ετοιμάσουν το έδαφος για την ολοκληρωτική επίτευξη των στόχων της σημερινής δύναμης κρούσης του παγκόσμιου κεφαλαίου, στόχων αντίστοιχων με αυτούς που επεδίωκε ο Χίτλερ… Αυτό το παλιρροϊκό κύμα ψεύδους, επενδυμένο με την αχλή του χολιγουντιανού μύθου, πασχίζει να επιβάλλει την παράσταση του Αμερικανού, πού «σπεύδει να απελευθερώσει την Ευρώπη και να σώσει την ανθρωπότητα»…Τα φαντάσματα του παρελθόντος περιπλέκονται με τους εφιάλτες του παρόντος και του μέλλοντος…
Σαν να μην ήταν οι ιμπεριαλιστές «σύμμαχοι» αυτοί που εξέθρεψαν και κανάκευαν το τέρας του γερμανικού φασισμού και του άξονα, βασικός στόχος του οποίου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, του «εβραιομπολσεβικισμού», και η απόκτηση αποικιακής «ενδοχώρας» προς Ανατολάς για το «ριγμένο» στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική μοιρασιά γερμανικό κεφάλαιο. Σαν να μην ήταν αυτοί που εξάντλησαν όλα τα διπλωματικά και συνωμοτικά μέσα για να στρέψουν αυτό το τέρας (την τότε δύναμη κρούσης του παγκόσμιου κεφαλαίου, τον φασιστικό συνασπισμό με επικεφαλής τη ναζιστική Γερμανία) εναντίον της πρώτης νικηφόρας πρώιμης επανάστασης του 20ου αιώνα, της νεαρής ΕΣΣΔ, για να ακυρώσουν κάθε επόμενο εγχείρημα επαναστατικής χειραφέτησης της ανθρωπότητας. Σαν να μην ήταν αυτοί που μέχρι τέλους ήλπιζαν στην επίτευξη αυτού του στόχου, και γι’ αυτό ανέβαλλαν διαρκώς το άνοιγμα του δευτέρου μετώπου, στο οποίο προέβησαν τον Ιούνιο του 1944 εκ του ασφαλούς, όταν ήδη προήλαυνε ακάθεκτος ο Κόκκινος Στρατός, και φοβήθηκαν μη χάσουν όλη την Ευρώπη… Μήπως δεν έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο όταν τον Αύγουστο του 1945, δίχως την παραμικρή επιχειρησιακή ανάγκη και με δεδομένη την συντριβή της Ιαπωνίας (ιδιαίτερα με την είσοδο της ΕΣΣΔ στον εναντίον της πόλεμο), ως στυγνοί εγκληματίες πολέμου, έκαναν χρήση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι; Μήπως εάν διέθεταν οι ιμπεριαλιστές (φασίστες ή «σύμμαχοι») την ατομική βόμβα νωρίτερα, θα δίσταζαν να τη χρησιμοποιήσουν για να αναχαιτίσουν τον Κόκκινο Στρατό, που τότε δεν διέθετε αυτό το όπλο μαζικής καταστροφής;
Να γιατί πασχίζουν να εμπεδώσουν με πλύση εγκεφάλων στους λαούς το ύπουλο ιδεολόγημα, με την μορφή της εξίσωσης: Ναζισμός = σοσιαλισμός-κομμουνισμός = ΕΣΣΔ = «Ολοκληρωτισμός»[5]… Για να ακυρώσουν την ελπίδα που τροφοδότησε η Οκτωβριανή Επανάσταση, η Αντιφασιστική Νίκη, συνολικά οι Πρώιμες Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα του 20ου αιώνα, και κυρίως: για να αποτρέψουν τις επικείμενες μεγαλειώδεις Επαναστάσεις του 21ου αι. που θα σημάνουν το τέλος τους… Πασχίζουν να μας πείσουν να ξεχάσουμε κάθε ιδέα αγώνα για αξιοπρέπεια, για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, διότι δήθεν αυτή οδηγεί σε «δικτατορίες» και «ολοκληρωτισμούς» ίδιους με του Χίτλερ… Πασχίζουν να μας πείσουν ότι η κτηνωδία του «παγκοσμιοποιημένου» ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών είναι μονόδρομος για την ανθρωπότητα… Πασχίζουν να μας πείσουν ότι ο μόνος «ρεαλιστικός» τρόπος ζωής είναι η εθελοδουλία…
Ιμπεριαλισμός και φασισμός στον Β΄& στον Γ΄ΠΠ.
Μεταξύ Β΄& Γ΄ΠΠ υπάρχει μια σχέση συνέχειας – ασυνέχειας. Όπως άλλωστε παρατηρείται και μεταξύ Α΄& Β΄ΠΠ. Όπως έχω δείξει και σε προηγούμενα κείμενα, οι παγκόσμιες συρράξεις είναι εγγενές στοιχείο του ιμπεριαλιστικού σταδίου της κεφαλαιοκρατίας που εκδηλώνεται με περιοδικότητα αντίστοιχη με αυτή των μείζονος κλίμακας δομικών/διαρθρωτικών συστημικών κρίσεων. Η περιοδικότητα αυτή συνεπιφέρει και κύματα επαναστάσεων – αντεπαναστάσεων.
Η συντριβή της φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της από τις δυνάμεις του αντιφασιστικού συνασπισμού το 1945 ήταν μια σημαντική ήττα του φασισμού. Μετά τον Β΄ΠΠ ο φασισμός αποδυναμώθηκε μεν προσωρινά, ωστόσο, δεν ξεριζώθηκε ολοκληρωτικά, άπαξ και διά παντός.
Ο χαρακτήρας του νυν Γ΄ΠΠ παρουσιάζει μεν κάποιες ομοιότητες, αλλά διαφέρει ποιοτικά και ουσιαστικά από τους δύο προηγούμενους, λόγω εποχής, συγκυρίας και χαρακτήρα των εκ των πραγμάτων εμπλεκόμενων σε αυτόν δυνάμεων. Επομένως, η στάση των προοδευτικών, αντιιμπεριαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων δεν μπορεί να καθορίζεται μηχανιστικά, μέσω μεταφυσικών κατ’ αναλογία κρίσεων, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε από το 1914 είτε από το 1940 μέχρι σήμερα…
Στο σημερινό στάδιο του ιμπεριαλισμού, στο στάδιο της διακρατικομονοπωλιακής επιβολής, της προσπάθειας πλήρους υποταγής της ανθρωπότητας στους πλέον ισχυρούς Διεθνικούς Πολυκλαδικούς Μονοπωλιακούς Ομίλους, στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές χώρες και στα διακρατικά τους όργανα, άγοντα ρόλο στην δομή των σχέσεων παραγωγής του ιμπεριαλισμού δεν διαδραματίζει πλέον η σφαίρα της κυκλοφορίας (εξαγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίων), αλλά κυρίως η σφαίρα της κατανεμημένης σε πλανητική κλίμακα καθαυτό παραγωγής, στη βάση των διατάξεων της τεχνολογίας και της οργάνωσης αυτής της παραγωγής. Σε αυτό το στάδιο έχει ολοκληρωθεί η κατανομή του κόσμου ανάμεσα στους πλέον ισχυρούς Διεθνικούς Πολυκλαδικούς Μονοπωλιακούς Ομίλους και ανάμεσα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές χώρες (που είναι οι κυρίως έδρες αυτών των Ομίλων) στη βάση της ανισομέρειας και της άντλησης μονοπωλιακών υπερκερδών σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ επέρχεται ραγδαία μετατόπιση ισχύος, με την αλματώδη πρόοδο της Λ.Δ. Κίνας και την ανάδειξη ενός νέου πόλου υπό την ηγεσία της τελευταίας και της Ρωσίας (BRICS κ.ο.κ.): του πόλου των δυνάμεων του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού.
Ο Γ΄ΠΠ οδηγεί σε άρδην συρρίκνωση των δυνατοτήτων παρασιτισμού του πόλου των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών κέντρων. Ο ιμπεριαλισμός υπό τις ΗΠΑ, δεν έχει πλέον την ανάγκη εγκαθίδρυσης ευθέως φασιστικών καθεστώτων σε ιμπεριαλιστικές χώρες πρώτης γραμμής (όπως στη Γερμανία του μεσοπολέμου), με αξιώσεις για την ανάπτυξη ανταγωνιστικού των ΗΠΑ Στρατιωτικού-Βιομηχανικού Συμπλέγματος και Ενόπλων Δυνάμεων με αυτοτέλεια και αυτάρκεια. Κάτι τέτοιο αντιβαίνει στην de facto ηγεμονία των ΗΠΑ σε αυτόν τον άξονα. Σήμερα, στις ιμπεριαλιστικές χώρες και στις χώρες-δορυφόρους της εγγύς περιφέρειάς τους, το καθεστώς καταφέρνει αποτελεσματική χειραγώγηση της εργατικής τάξης και ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων με συναινετικούς τρόπους και μέσα.
Ο φασισμός σήμερα συνδέεται όλο και πιο βαθιά με την ιδεολογία και τις πρακτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, με τον κοινωνικό δαρβινισμό και με τον «μεταμοντέρνο» ανορθολογισμό. Ο ιμπεριαλιστικός άξονας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ εργαλειοποιεί και «εξάγει» τον φασισμό και τον ναζισμό για να εγκαταστήσει καθεστώτα υποχείριά του σε χώρες που μέχρι και την δεκαετία του 1980 ανήκαν στην ΕΣΣΔ, στη Γιουγκοσλαβία ή σε άλλες χώρες που πέρασαν από φάσεις του πρώιμου σοσιαλισμού στην Ευρώπη, στη Νότιο Κορέα κ.λπ.
Ο φασισμός λειτουργεί πλέον ως εργαλειακά χρήσιμη και αναλώσιμη «δύναμη κρούσης» σε πολέμους δι’ αντιπροσώπων εναντίων όσων ανθίστανται στην συνέχεια της κυριαρχίας του, εναντίων των δυνάμεων του αντιιμπεριαλισμού και του σοσιαλισμού στον Γ΄ΠΠ. Έτσι, οι ιμπεριαλιστές χειρίζονται τον λαό της Ουκρανίας (σαν «κρέας για τα κανόνια»), κατά του λαού του εξεγερμένου Ντονμπάς από το 2014 και κατά της Ρωσίας και των συμμάχων της απ’ το 2022. Η ίδια τύχη περιμένει αύριο και τους λαούς της Πολωνίας, της Βαλτικής, της Ν. Κορέας, της Ταϊβάν, της Ελλάδας και άλλων βαλκανικών χωρών κ.λπ. Τέτοιος είναι και ο ρόλος του σιωνιστικού ρατσιστικού μορφώματος του Ισραήλ, πολεμικού βραχίονα του άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ, που εδώ και 7 δεκαετίες είναι η βάναυση δύναμη κατοχής στην Παλαιστίνη, που εξαπολύει αλλεπάλληλες επιχειρήσεις γενοκτονίας κατά του Παλαιστινιακού λαού, ενώ λειτουργεί ως επιθετικό ιμπεριαλιστικό προπύργιο και βραχίονας του άξονα στην εν λόγω στρατηγικής σημασίας περιοχή.
Κατά τον Β΄ΠΠ, ήταν στρατηγικής σημασίας καθήκον η σύμπηξη αντιφασιστικού μετώπου σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο για την συντριβή του φασιστικού αντικομμουνιστικού άξονα Αντι-Κομιντέρν. Στο καθήκον αυτό επικέντρωσαν τις δυνάμεις τους η ΕΣΣΔ, η Γ΄ Διεθνής και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Με εξαιρετικά εύστοχους χειρισμούς, η σοβιετική εξωτερική πολιτική και διπλωματία αξιοποίησε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ώστε να διχάσει τον τότε κόσμο του ιμπεριαλισμού, αρχικά να αδρανοποιήσει εν πολλοίς και τελικά να εντάξει στην αντιφασιστική συμμαχία κατά του άξονα σημαντική μερίδα των τότε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Μ, Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία κ.λπ.). Τότε η στρατηγικής σημασίας μετωπική πολιτική, η νικηφόρος πολιτική συμμαχιών, όφειλε να προτάσσει τον αντιφασισμό-αντιναζισμό και μόνο μέσω αυτού να επιδιώκει τους αντιιμπεριαλιστικούς και σοσιαλιστικούς σκοπούς των κομμουνιστών.
Κατά τον Γ΄ΠΠ, λόγω τεκτονικών αναδιατάξεων στους παγκόσμιους συσχετισμούς οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών-πολεμικών δυνάμεων, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν μπορούν να διαδραματίζουν άγοντα ρόλο. Η όποια συνέχεια της παρασιτικής ιμπεριαλιστικής λειτουργίας του ευρωατλαντικού άξονα, η όποια παράταση της φθίνουσας πορείας του, επιτάσσει για υπαρξιακούς λόγους την αναφανδόν συσπείρωση και υποταγή των πρώην αποικιοκρατικών και νυν νεοαποικιοκρατικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε αρραγή ενιαίο επιθετικό άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Αυτό είναι καταφανές με την επιβολή τετελεσμένων, ενεργειακής κ.λπ. υποβάθμισης της ΕΕ και της Γερμανίας με νέες μορφές κανιβαλισμού, οικονομικού και στρατιωτικού στραγγαλισμού-πειθαναγκασμού εκ μέρους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (ανατίναξη υποθαλάσσιων αγωγών φυσικού αερίου, αποβιομηχάνιση, υποταγή του Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συμπλέγματος στους σκοπούς των ΗΠΑ, όλο και πιο άμεση εμπλοκή και μεταφορά του κόστους της στήριξης του ναζιστικού καθεστώτος της Ουκρανίας στις χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κ.λπ.).
Αυτές οι συνθήκες αλλάζουν άρδην και τον χαρακτήρα του σημερινού φασισμού-ναζισμού, μετατρέποντάς τον σε εργαλείο πολέμου, επεμβάσεων και πραξικοπημάτων, σε «εξαγώγιμο» υπόδειγμα διακρατικομονοπωλιακής επιβολής καθεστώτων που λειτουργούν ως υποχείρια, ως προκεχωρημένα φυλάκια και δυνάμεις κρούσης του μοναδικού και θανατηφόρα επιθετικού ενιαίου άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Για τον χαρακτήρα του μετωπικού αγώνα στον Γ΄ΠΠ. Ιδιοτυπία της άρχουσας τάξης της Ρωσίας.
Άρα, εν αντιθέσει με τον Β΄ΠΠ, σήμερα, κατά τον Γ΄ΠΠ, η στρατηγικής σημασίας μετωπική πολιτική, η νικηφόρος πολιτική συμμαχιών, οφείλει να προτάσσει τον συνεπή και μαχητικό αντιιμπεριαλισμό, την ιεράρχηση του επιτιθέμενου ενιαίου άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ως №1 εχθρού της ανθρωπότητας, εργαλείο του οποίου είναι οι νυν εκδοχές φασισμού. Επομένως, μόνο μέσω του συνεπούς μετωπικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα αποκτά νόημα σήμερα ο αντιφασισμός-αντιναζισμός και συνδέεται οργανικά με τους σοσιαλιστικούς σκοπούς των κομμουνιστών. Όσοι δεν προτάσσουν τον συνεπή αντιιμπεριαλισμό στον σημερινό αγώνα, αντικειμενικά, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και υπονομευτικά.
Αυτό είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτό με το ανορθολογικό μεταφυσικό δόγμα-ιδεολόγημα περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» που λανσάρει με θράσος η νυν ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, που παρουσιάζει όλα τα σημερινά κράτη του πλανήτη ως «ιμπεριαλιστικά»! Έτσι, αρνείται την ίδια την ύπαρξη δυνάμενων του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού στον σύγχρονο κόσμο. Η ομάδα αυτή σήμερα σπεύδει να κατακεραυνώσει κάθε αναφορά σε μέτωπο με αυτές τις δυνάμεις ως «οπορτουνισμό»!
Άνθρωποι και οργανώσεις που θεωρούσαν κατά τον Β΄ΠΠ καθ’ όλα τακτικά σωστή την εμπλοκή στην αντιφασιστική συμμαχία ιμπεριαλιστικών χωρών 1ης γραμμής, όπως η Μ. Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία κ.λπ. (ως αποτέλεσμα της αριστοτεχνικής πολιτικής και διπλωματίας της ΕΣΣΔ), σήμερα που κλιμακώνεται ο Γ΄ΠΠ, απορρίπτουν ακόμα και την ιδέα εμπλοκής στον πόλο των δυνάμεων του αντιιμπεριαλισμού και του σοσιαλισμού χωρών, τις οποίες οι ιμπεριαλιστές σκοπεύουν απροκάλυπτα και μεθοδικά να διαλύσουν, να κατακτήσουν και να αποικιοποιήσουν πλήρως (π.χ. της Ρωσίας, της Συρίας, του Ιράν, της Υεμένης, της Βενεζουέλας, της Βραζιλίας κ.λπ.) και χωρών-λαών, στους οποίους τα στερεότυπά τους δεν επιτρέπουν να χορηγηθούν «πιστοποιητικά σοσιαλιστικής καθαρότητας»…
Ειδικής μνείας χρήζει η στάση του νυν αστικού καθεστώτος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στον πόλεμο. Τα κεκτημένα καμίας επανάστασης δεν απαλείφονται πλήρως στην ιστορία. Ωστόσο, μετά την αντεπανάσταση και την παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατίας, λίγα απέμειναν από τα κεκτημένα του πρώιμου σοσιαλισμού στη σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία και στις άλλες χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η Ρωσική Ομοσπονδία δεν είναι η Ενωσιακή Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία και η «Ευρασιατική Οικονομική Ένωση» (Ρ.Ο., Λευκορωσία, Καζακστάν, Αρμενία, η ηγεσία της οποίας -μετά την ήττα από το Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ- έχει βάλει πλώρη ολοταχώς για πλήρη ενσωμάτωση στις Ευρωατλαντικές δομές) -παρά την περί του αντιθέτου προπαγανδιστική υστερία του άξονα- δεν συνιστά αναγέννηση της ΕΣΣΔ.
Από την ίδια της τη θέση και το ρόλο που διαδραματίζει στην κοινωνία, αυτή η αστική τάξη, για την επίτευξη και διασφάλιση συγκριτικών πλεονεκτημάτων στις επόμενες διαπραγματεύσεις-παζάρια, μπορεί ανερυθρίαστα να σκαρώνει τερατώδη στον εκλεκτικισμό τους «ιδεολογικά μίγματα», με στοιχεία νεοφιλελευθερισμού, αντικομμουνισμού και καπηλείας της νοσταλγίας του λαού για την ΕΣΣΔ, πατριωτισμού και αυτοκρατορικού μοναρχισμού, νοσταλγίας για την τσαρική λευκή φρουρά με ολίγον βλασοφισμό[6], ανάμικτο ακόμα και με στοιχεία κανονικού φασισμού[7]. Όλα αυτά εγγράφονται πλήρως στη «λογική» της αστικής πρακτικής και των ιδεολογημάτων του -κατά τον Β. Πούτιν- «συντηρητικού πραγματισμού»…
Η αντιφασιστική εξέγερση στο Ντονμπάς, ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο συνακόλουθος οικονομικός πόλεμος (με τις κυρώσεις, τις χειραγωγήσεις στις τιμές των υδρογονανθράκων κ.ο.κ.), λειτούργησαν ως βήματα ευρείας κλίμακας επιχειρήσεων, με τρόπους και μέσα αγώνα, που επέτρεψαν στον ευρωατλαντικό άξονα την όλο και πιο στενή περικύκλωση της Ρωσίας με απώτερο σκοπό την ελαχιστοποίηση είτε και εξουδετέρωση/ακύρωση της αποτρεπτικής ισχύος του κληροδοτημένου από την ΕΣΣΔ στρατηγικού πυρηνικού οπλοστασίου. Ο μηχανισμός αυτός οδήγησε στην κλιμάκωση του πολέμου με την «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» στην Ουκρανία από 24 Φεβρουαρίου του 2022, ως υπαρξιακού χαρακτήρα αντίδραση στην επιθετικότητα του υπό τις ΗΠΑ άξονα.
Πως θα αντεπεξέλθει το καθεστώς της νυν κεφαλαιοκρατικής Ρωσίας και των λοιπών δυνάμεων που βρίσκονται στο στόχαστρο; Πως θα συσπειρωθεί ο λαός και τι θα αντιπαρατεθεί στην επίθεση; Σε τι ιδεολογική βάση θα στηριχτεί το εγχείρημα; Το προτεινόμενο από την ηγεσία συνονθύλευμα νεοφιλελευθερισμού, μοναρχισμού λευκοφρουράς, βλασοφισμού εθνικιστικού-φασίζοντος τύπου και ευρασιατικού μυστικισμού από το σκοταδισμό του 19ου αι.; Ακόμα και ο στοιχειώδης αντιφασισμός (σε συνθήκες παγκόσμιας δομικής κρίσης και Γ’ Π.Π.) είναι γλίσχρος χωρίς συνεπή αγώνα κατά της χρηματιστικής ολιγαρχίας, κατά του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που γεννά νομοτελώς το φασισμό και τον πόλεμο.
Η άρχουσα τάξη της νυν Ρωσίας, προσπαθεί να καπηλευτεί την δόξα της αντιφασιστικής νίκης, επιχειρώντας να επιβάλλει την άποψη ότι η νίκη αυτή επετεύχθη δήθεν «παρά το σοσιαλιστικό καθεστώς» και όχι χάριν ακριβώς της ύπαρξης του σοσιαλισμού! Το επιδιώκει αυτό ξαναγράφοντας την ιστορία, ώστε αυτή, παραμορφωμένη από τα αστικά-αντιδραστικά ιδεολογήματα, να εγγράφεται στο επίσημο αφήγημα της «υπερχιλιετούς ένδοξης ιστορίας της Ρωσίας»… Εάν δεν είχαν επικρατήσει και κυριαρχήσει φιλοναζιστικές, φασίζουσες ή/και φασιστικές δυνάμεις στην πολιτική και την ιδεολογία γειτονικών χωρών με την πλήρη στήριξη Ε.Ε. και ΝΑΤΟ (Λιθουανία, Λεττονία, Εσθονία που ως μέλη της ΕΕ έχουν αναγορεύσει σε «εθνικούς ήρωες» τους ναζί δωσίλογους, και Ουκρανία, όπου από τον Φεβρουάριο του 2014 έχει επιβληθεί μια απροκάλυπτα φιλοναζιστική χούντα), η αναθεώρηση της ιστορίας από τη νυν αστική ηγεσία της Ρωσίας θα είχε προχωρήσει πολύ περισσότερο.
Αναθεώρηση όχι μόνο στο πνεύμα της αμαύρωσης της επανάστασης, των μπολσεβίκων, του Λένιν, του Στάλιν κ.λπ. και της αγιοποίησης του τσαρικού καθεστώτος και της αντεπαναστατικής Λευκής Φρουράς (των συνεργατών των ιμπεριαλιστών εισβολέων για την κατάπνιξη της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης), αλλά και στο πνεύμα της όλο και πιο αγιογραφικής ανάδειξης των ρώσων αντεπαναστατών που συμπαρατάχθηκαν πλήρως με τους ναζί εισβολείς και πολέμησαν κατά των λαών της ΕΣΣΔ. Αυτό φάνηκε με την σχετικά πρόσφατη τοποθέτηση από τις αρχές με στρατιωτικές τιμές αναμνηστικής πλάκας στην Πετρούπολη προς τιμήν του Φιλανδού φασίστα Έ. Μάνερχαϊμ[8] (που ξηλώθηκε μετά από λαϊκές αντιδράσεις), με τις ανοιχτές προτροπές από κεντρικούς συστημικούς προπαγανδιστές των ρωσικών ΜΜΕ για ανέγερση μνημείου προς τιμήν του επίσης συνεργάτη των ναζί Π.Ν. Κρασνόφ[9] κ.ά.
Ο κλιμακούμενος πόλεμος στην Ουκρανία αλλά και ο πόλεμος στη Συρία (με τα αντίστοιχα παζάρια και τις αμφιταλαντεύσεις της ρωσικής ηγεσίας έναντι του ευρωατλαντικού άξονα, του σιωνιστικού Ισραήλ και της Τουρκίας) κατέδειξαν ότι η αστική τάξη της Ρωσίας και το πολιτικό προσωπικό της είναι δέσμιοι παγκόσμιων και εσωτερικών οικονομικών, κοινωνικών, πολεμικών, διοικητικών, ιδεολογικών κ.λπ. αντιφάσεων, η επίλυση των οποίων είναι κατ’ αρχήν ανέφικτη από αστικές θέσεις. Ο πόλεμος αυτός καταδεικνύει με ταχείς ρυθμούς και ανάγλυφα τους ιστορικούς περιορισμούς της αστικής τάξης, την καθιστά επικίνδυνο αναχρονισμό. Η ίδια η επιβίωση της Ρωσίας και των χωρών που προέκυψαν στο μετασοβιετικό χώρο, η σωτηρία αυτών των λαών και άλλων που δοκιμάζονται από τον ευρωατλαντικό άξονα, είναι ανέφικτη από τις θέσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Είναι ανέφικτη από αυτές τις θέσεις η στοιχειώδης επανεκβιομηχάνιση, μια τομή στην επιστήμη και την τεχνολογία, η μετάβαση της οικονομίας σε πολεμική τροχιά.
Όπως έχουμε δείξει, η αστική τάξη της Ρωσίας φυσικά και θα ήθελε να καταστεί οργανικό κομμάτι ή ανταγωνιστής του παγιωμένου ιμπεριαλισμού του άξονα. Ωστόσο, ο άξονας δεν της άφησε κανένα περιθώριο ανάπτυξης σε αυτή την κατεύθυνση, μιας και ήθελε και θέλει διακαώς να διαιωνίσει την θέση και το ρόλο της Ρωσίας ως εξαγωγέα ενέργειας και πρώτων υλών στον ιμπεριαλισμό, επεδίωκε και επιδιώκει απροκάλυπτα την αποδυνάμωση, τον αφοπλισμό, τον κατακερματισμό και την πλήρη υποδούλωση-αποικιοποίηση της επικράτειας της τ. ΕΣΣΔ. Άρα, η ρωσική αστική τάξη δεν κήρυξε πόλεμο γιατί αίφνης μεταλλάχθηκε σε αντιιμπεριαλιστική και φιλοσοσιαλιστική. Τουναντίον, σύρθηκε αναγκαστικά στον πόλεμο για υπαρξιακούς λόγους, με τις γνωστές εγκληματικές αμφιταλαντεύσεις και τα παζάρια που ξέρει από την κομπραδόρικη θητεία της. Επομένως, συμπαράταξη με τον πόλο των αντιιμπεριαλιστικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων στον πόλεμο, δεν σημαίνει άνευ όρων σύμπραξη με την ρωσική ή κάποια άλλη αστική τάξη που έλαχε να σύρεται στη σύρραξη.
Οι ασφυκτικές κυρώσεις εκ μέρους του επιτιθέμενου άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και η κλιμάκωση της εμπλοκής του στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας, οδήγησαν την άρχουσα τάξη της Ρωσίας σε σημαντική αναθεώρηση της εσωτερικής και εξωτερικής της πολιτικής. Έχει επιτύχει σημαντικό επίπεδο επανενεργοποίησης του κληροδοτημένου από την ΕΣΣΔ δυναμικού του στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος και έχει προχωρήσει σε αναπροσανατολισμό των διπλωματικών, πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών-τεχνικών της σχέσεων και συμμαχιών, σε συμμαχίες και συνεργασίες με τις δυνάμεις του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού.
Ωστόσο, η άρχουσα τάξη της Ρωσίας δεν διαθέτει κανένα εχέγγυο συνέπειας στον αγώνα κατά του άξονα. Με κάθε αφορμή, αλλά και χωρίς αφορμή, σπεύδει να δηλώσει «ετοιμότητα για διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης» μέσα στον πόλεμο, σαν να είναι έτοιμη για ολική επαναφορά στον γνώριμο ρόλο του κομπραδόρου μεταπράτη, μεσολαβητή στη ληστρική εκποίηση φυσικών πόρων στον ιμπεριαλισμό! Μόνο στρυμωγμένη σε ένα πλαίσιο ισχυρών αμοιβαίων δεσμεύσεων και υποχρεώσεων με τις δυνάμεις του πρώιμου σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού, κάτω από την πίεση ενός ρωμαλέου και συνεπούς παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος θα μπορέσει να κινηθεί με μεγαλύτερη συνέπεια στον αγώνα κατά του άξονα.
Συμπέρασμα.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν ποια θα ήταν η σημερινή εικόνα του κόσμου, εάν οι αντιφασιστικές δυνάμεις με επικεφαλής την ΕΣΣΔ και τον Κόκκινο Στρατό δεν είχαν συντρίψει τη λαίλαπα του φασισμού το 1945… Το βασικό δίδαγμα αυτής της νίκης είναι ένα: ο εχθρός, οι πλέον επιθετικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, δεν είναι αήττητος όταν οι λαοί αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
Στον Γ΄ΠΠ, στερείται προοπτικής ο επιφανειακός και ανιστορικά εννοούμενος αντιφασισμός, αποκομμένος από τον συνεπή αντιιμπεριαλισμό. Σήμερα είναι απαραίτητος ο συντονισμένος αντιφασιστικός αγώνας στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου μαχητικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, με πρωτοπόρο σε αυτόν τον ρόλο των κομμουνιστών. Εξ ίσου απαραίτητος είναι ο ανειρήνευτος θεωρητικός, ιδεολογικός και πρακτικός αγώνας κατά των δυνάμεων του οπορτουνισμού και του αναθεωρητισμού, που σπέρνουν σύγχυση και διχόνοια, που αρνούνται την αναγκαιότητα μετωπικού αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού αγώνα, που αποσυνδέουν τον φασισμό από τον ιμπεριαλισμό.
Καταλυτικός, συντονιστικός και καθοδηγητικός σε αυτό τον αγώνα είναι ο ρόλος της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας.
Η αντιφασιστική νίκη με την αποφασιστική και καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ είναι παρακαταθήκη για τις επόμενες νίκες των λαών.
Και ο σημερινός άξονας θα συντριβεί! Νίκη στις δυνάμεις του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού!
[1] Βλ. John Loftus, John Loftus – “The Dutch connection” & The Guardian: “How Bush’s grandfather helped Hitler’s rise to power”
[2] Victory in Europe Day: On Victory in Europe Day, or V-E Day, Germany unconditionally surrendered its military forces to the Allies, including the United States. https://www.defense.gov/Experience/VE-Day/#timeline (ανάκτ. 2024.4.19).
[3] Βλ. Human losses of World War II by country στο World War II casualties της Wikipedia.
[4] Για την ηρωική και αντιφατική πορεία του σοσιαλισμού, βλ. τον ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΟ του ελληνικού τμήματος της διεθνούς σχολής Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας. Ζητήματα επαναστατικής θεωρίας, μεθοδολογίας και πρακτικής. Αθήνα, ΚΨΜ, 2017.
[5] Βλ. σχετικά Δ. Πατέλης. Αντικομμουνισμός και περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα… Εφημερίδα των συντακτών, 30/08/2017 http://www.ilhs.tuc.gr/gr/patelis_30082017.htm .
[6] Ο Βλάσοφ Αντρέι Αντρέγιεβιτς (1901-1946), ήταν ένας σοβιετικός στρατηγός που έγινε συνεργάτης των ναζί κατακτητών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι τον έχρισαν Διοικητή του «Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού» υπό την διοίκηση της Βέρμαχτ.
[7] Χαρακτηριστική είναι αξίωση για την ίδρυση στην πάλαι ποτέ Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών παρά την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ και νυν “Κρατικό Πανεπιστήμιο Ανθρωπιστικών Σπουδών” (РГГУ) της Μόσχας, τμήματος Φιλοσοφίας, το οποίο θα φέρει το όνομα του φασίστα «φιλοσόφου» (υπηρέτη των ναζί και αγαπημένου «στοχαστή» του Β. Πούτιν) Ιβάν Ιλίν, υπό τη διεύθυνση του προβεβλημένου ανερμάτιστου ανορθολογιστή, μυστικιστή φασίστα, Αλεξάντερ Ντούγκιν! Για την αντίδραση των φοιτητών, βλ. «Против учебно-научного центра имени Ивана Ильина в РГГУ».
[8] Ο βαρόνος Καρλ Γκούσταφ Έμιλ Μάνερχαϊμ ήταν Φινλανδός στρατάρχης και πολιτικός. Υπήρξε τσαρικός αξιωματικός όταν η Φινλανδία ανήκε στη Ρωσία. Πρωτοστάτησε στην κατάπνιξη της επανάστασης στη χώρα και στη σφαγή-εξόντωση των κομμουνιστών. Έγινε αντιβασιλέας της Φινλανδίας το 1918, συμμετείχε στον σοβιετο-φινλανδικό πόλεμο και στην πολιορκία του Λένινγκραντ στο πλευρό των ναζί ως ανώτατος στρατιωτικός διοικητής των φινλανδικών δυνάμεων και προσωπικός φίλος/συνεργάτης του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
[9] Ο Πιότρ Νικολάγιεβιτς Κρασνόφ (1869–1947), ήταν αξιωματικός Κοζάκος του Ντον, που προήχθη σε Αντιστράτηγο όταν ξέσπασε η επανάσταση το 1917, και υπήρξε ένας από τους πλέον αιμοσταγείς ηγέτες του αντεπαναστατικού Λευκού κινήματος κατά της Σοβιετικής εξουσίας. Το 1919, μετά την ήττα των αντεπαναστατών, ο Κρασνόφ διέφυγε στην Δυτική Ευρώπη, όπου συνέχισε την αντισοβιετική/αντικομμουνιστική του δράση και ως ένας από τους ιδρυτές της Αδελφότητας της Ρωσικής Αλήθειας, μιας απροκάλυπτα φασιστικής αντικομμουνιστικής οργάνωσης με μυστικό δίκτυο στην Ρωσία. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κρασνόφ ανέλαβε να οργανώσει και να διευθύνει Κοζάκικες Μονάδες από Λευκούς εμιγκρέδες και Σοβιετικούς (κυρίως Κοζάκους) αιχμαλώτους πολέμου, οπλισμένους από τους Ναζί. Στο τέλος του πολέμου, ο Κρασνόφ και οι άνδρες του παραδόθηκαν εθελοντικά στις Βρετανικές δυνάμεις στην Αυστρία. Στις 28 Μαΐου 1945, ο Πιότρ Κρασνόφ παραδόθηκε στους Σοβιετικούς από τις Βρετανικές αρχές κατά την Επιχείρηση Κίλχουλ (Keelhaul). Καταδικάστηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της ΕΣΣΔ, μαζί με τον Στρατηγό Αντρέι Σκούρο, τον Τιμοφέι Ντομανόφ και τον Χέλμουτ φον Πάνβιτς. Στις 17 Ιανουαρίου 1947, εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού.