Μαϊντάν, πόλεμος, “αντικαπιταλισμός”, αναρχία, υποκουλτούρα.

Μετάφραση από το ρωσικό πρωτότυπο: Τριαντάφυλλος Μεϊμάρης

Διχασμός. Αιτίες.

Από την αρχή της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης [ΕΣΕ], το πιο φιλελεύθερο κομμάτι της «σκηνής» συνήθισε να «ακυρώνει» τους μέχρι χθες φίλους για μια θέση που δεν συμφωνούσε με την «κομματική γραμμή» τους στο πιο φλέγον ζήτημα της εποχής. Από την αρχή της ΕΣΕ, μόνο μια ανοιχτά φιλοουκρανική θέση αναγνωρίζεται ως αντιπολεμική από το πιο φιλελεύθερο κομμάτι της σκηνής. Όποιος δεν συμφωνεί μαζί της, είναι καιρός να καταγραφεί ως φασίστας.

Σε τακτική βάση, ολόκληρες ομάδες ατόμων, μουσικά σχήματα και ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες «ακυρώνονται» για την απροθυμία τους να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους σε φιλοουκρανούς ακτιβιστές – γι’ αυτό οι «προοδευτικοί» «σύντροφοι» στιγματίζουν όσους διαφωνούν μαζί τους με όλες τις δυνατές ταμπέλες, τις οποίες θεωρούν προσβλητικές και οι οποίες συνδέονται με την ιδεολογία του κοινού εχθρού για τους αντιφασίστες όλων των αποχρώσεων.

Αλλά για μισό λεπτό, αυτόν τον εχθρό δεν είναι που οι ίδιοι οι «όχι-στον-πόλεμο» του φιλελεύθερου πλήθους θεοποιούν; Δεν είναι σε αυτό το δεξιό ριζοσπαστικό συναίσθημα στις Ε.Δ. Ουκρανίας και σε άλλες ουκρανικές ένοπλες μονάδες στο οποίο κλείνουν τα μάτια;

Πιθανώς, πολλοί άνθρωποι έχουν κουραστεί από τα κλισέ για τους καταραμένους Μπαντερικούς στην Ουκρανία, και κανείς δεν θέλει να εξετάσει αυτό το επιχείρημα, το οποίο παρουσιάζεται τακτικά στους «όχι-στον-πόλεμο», επειδή είναι χιλιοειπωμένο, ακούγεται από παντού, και ως εκ τούτου, όπως φαίνεται, αναξιόπιστο. Αλλά δεν μπορείς να βγάλεις λόγια από ένα τραγούδι, και είναι το αποκορύφωμα της υποκρισίας να κλείνεις τα μάτια σε αυτό που πραγματικά συνέβη και συμβαίνει, ειδικά αν αυτός που κλείνει τα μάτια αυτοαποκαλείται αντιφασίστας.

Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε ποιους προσπαθούν να ηρωποιήσον οι φιλο-ουκρανοί «αντιπολεμικοί» ακτιβιστές και αν οι «ήρωές» τους μπορούν πραγματικά να χαρακτηριστούν τέτοιοι, ακόμη και με βάση τα πρότυπα των γεγονότων στα οποία συμμετείχαν.

Η Ουκρανία μετά την επανάσταση

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και το τέλος του εμφυλίου πολέμου στο έδαφος της σημερινής Ουκρανίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι περισσότεροι από τους διάφορους Ουκρανούς εθνικιστές και ομάδες πέρασαν στην παρανομία, όπου νέες εθνικιστικές οργανώσεις αναδύθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας. Οι κυριότερες από αυτές ήταν η Ουκρανική Στρατιωτική Οργάνωση (από την οποία προερχόταν ο Στέπαν Μπαντέρα και η οποία αργότερα θα γινόταν μια από τις πιο ισχυρές πτέρυγες της OUN), η Ένωση Ουκρανών Εθνικιστών (πρόδρομος της OUN), η Ομάδα Ουκρανικής Εθνικής Νεολαίας κ.ά.

Το 1929 πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη η «1η Μεγάλη Συγκέντρωση Ουκρανών Εθνικιστών» (στη συνέχεια Συνέδριο), με την οποία, στην πραγματικότητα, ξεκίνησε η ιστορία της OUN ως πολιτικής οργάνωσης. Το Συνέδριο της Βιέννης παρουσιάζει έγγραφα με τις κύριες πολιτικές, κοσμοθεωρητικές και οικονομικές θέσεις των περισσότερων από τους συμμετέχοντες στο Συνέδριο, όπως:

• Το ουκρανικό έθνος είναι η αφετηρία κάθε δύναμης και ο στόχος κάθε επιδίωξης του ουκρανικού εθνικισμού.
• Για το ουκρανικό έθνος στην κατάσταση της πολιτικής υποδούλωσής του, το αρχικό αξίωμα είναι η δημιουργία ενός πολιτικά νόμιμου οργανισμού με την ονομασία: Ουκρανικό Ανεξάρτητο Συνοδικό Κράτος.
• Ο ουκρανικός εθνικισμός αντλεί για τον εαυτό του από τις κορυφαίες αρχές της κρατικής οργάνωσης τα πρακτικά καθήκοντα που είναι προπαρασκευαστικά για την υλοποίηση του κρατικού ιδεώδους με τις συλλογικές προσπάθειες των Ουκρανών-κρατών που οργανώνονται με βάση τις αρχές του: ενεργού ιδεαλισμού, της ηθικής αυτονομίας και της ατομικής προσπάθειας.
• Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, μόνο η εθνική δικτατορία που θα δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της εθνικής επανάστασης θα μπορέσει να εξασφαλίσει την εσωτερική δύναμη του Ουκρανικού Έθνους και τη μεγαλύτερη αντοχή του προς τα έξω.
• Η οικονομική ζωή της χώρας θα οικοδομηθεί στη βάση της συνεργασίας μεταξύ του κράτους, της συνεταιριστικότητας και του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τα επιμέρους τμήματα της εθνικής οικονομίας θα μοιραστούν μεταξύ αυτών και θα υπόκεινται στην ισότιμη και ισότιμη δράση τους, ανάλογα με τη χρησιμότητα αυτής για την ακεραιότητα της εθνικής οικονομίας και τα συμφέροντα του κράτους.
• Η πλήρης εξάλειψη όλων των κατακτητών από τα ουκρανικά εδάφη, η οποία θα έρθει κατά τη διάρκεια της εθνικής επανάστασης και θα ανοίξει δυνατότητες για την ανάπτυξη του ουκρανικού έθνους εντός του δικού του κράτους, θα διασφαλιστεί μόνο με ένα σύστημα ιδίων στρατιωτικοποιημένων όπλων και μια στοχευμένη συμμαχική πολιτική.

Το 1939 και το 1941 πραγματοποιήθηκαν δύο ακόμη συνέδρια της OUN, το πρώτο από τα οποία άλλαξε τη θέση που είχε διατυπωθεί στα συνέδρια πριν από το 1939 και αφορούσε την πλήρη ανεξαρτησία και αυτοδυναμία, υπέρ της συνεργασίας με τη Γερμανία. Μετά από μια σειρά διασπάσεων που έλαβαν χώρα στην οργάνωση το 1939-1941, ηγέτης της οργάνωσης (που μέχρι τότε ήταν ήδη OUN(b)) έγινε ο Στεπάν Μπαντέρα, ο οποίος εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης σε πολωνική φυλακή και απελευθερώθηκε μετά την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία.

Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος

Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος (ΜΠΠ), ιδίως στην πιο «καυτή» και έντονη περίοδό του από τις 22 Ιουνίου 1941 έως τις 26 Μαρτίου 1944, ανέδειξε πολλές ηρωικές πλευρές της ανθρώπινης φύσης: τα κατορθώματα των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, των παρτιζάνων και των αντιστασιακών μαχητών, τη σκληρή δουλειά των αγροτών και των εργατών, τον ανένδοτο αγώνα των αντιφασιστών στα ναζιστικά μετόπισθεν, στα στρατόπεδα και στα χαρακώματα, αλλά έδειξε επίσης την ουσία πολλών αντιπάλων της σοβιετικής εξουσίας, εκείνων που δεν ικανοποιούνταν από τη συλλογική εργασία, τον διεθνισμό και την καθολική ενότητα των εργατών για έναν κοινό στόχο, αυτοί που, τελικά, περίμεναν τη στιγμή να μαχαιρώσουν πισώπλατα το σοβιετικό κράτος την πιο δύσκολη ώρα και ταυτόχρονα τους συμπατριώτες τους.

Παρακάτω θα παραθέσουμε τα κυριότερα επεισόδια συμμετοχής των ουκρανικών ναζιστικών συμμοριών, καθώς και έναν κατάλογο των πιο διάσημων δωσιλογικών μονάδων και σχηματισμών:

Μεραρχία SS «Γαλικία»

Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1941, οι ηγέτες της OUN(b) και της OUN(m) πρότειναν στις γερμανικές αρχές να δημιουργήσουν «τις ένοπλες δυνάμεις του ουκρανικού κράτους, οι οποίες μαζί με τον συμμαχικό γερμανικό στρατό και τον ηγέτη του Αδόλφο Χίτλερ θα εγκαθίδρυαν μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο». Όμως η πρόταση αγνοήθηκε από τη γερμανική πλευρά και το προσωπικό των ουκρανικών σχηματισμών συμμετείχε εν μέρει στη δημιουργία βοηθητικών αποσπασμάτων της ουκρανικής πολιτοφυλακής, σχηματισμών ασφαλείας της αστυνομίας και της SD και επιχειρησιακών ομάδων των SS στο έδαφος του Γενικού Κυβερνείου και του Reichskommissariat της Ουκρανίας. Από τον Οκτώβριο του 1941 έως τον Ιανουάριο του 1942, έως και 2000 Ουκρανοί της Γαλικίας βρέθηκαν στις επίλεκτες γερμανικές μεραρχίες SS «Leibstandarte», «Reich», «Dead Head», «Viking», καθώς και στην 1η μηχανοκίνητη ταξιαρχία SS.

Την άνοιξη του 1942, το σοβιετικό αντάρτικο κίνημα άρχισε να δημιουργεί όλο και περισσότερα προβλήματα στη γερμανική διοίκηση κατοχής. Η προσπάθεια να σχηματιστεί ο Ουκρανικός Απελευθερωτικός Στρατός από Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού και διοικητές του Κόκκινου Στρατού ήταν ανεπιτυχής – με την πρώτη ευκαιρία οι ίδιοι γίνονταν αντάρτες. Η οδηγία αριθ. 40 από 18 Αυγούστου 1942 της Ανώτατης Διοίκησης της Βέρμαχτ, περισσότερο γνωστή ως «οδηγία κατά των ανταρτών», επέτρεπε με μεγαλύτερη σαφήνεια την ύπαρξη μικρών ένοπλων σχηματισμών για δράσεις κατά των ανταρτών. Οι αποτυχίες στη χειμερινή εκστρατεία του 1942-1943, η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού και ο πόλεμος των παρτιζάνων που αναπτύχθηκε σε όλη την Ευρώπη αναζωπύρωσαν τις ιδέες του 1939-αρχές του 1941 σχετικά με τη χρήση του εσωτερικού «αντιμπολσεβίκικου» δυναμικού των κατεχόμενων εδαφών.

Τα 4ο, 5ο, 6ο, 7ο και 8ο Συντάγματα Εθελοντών SS της Γαλικίας (die Galizische SS-Freiwillige Regimenter) δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία του Χίμλερ από ορισμένους από τους εθελοντές που δεν συμπεριλήφθηκαν στην πρώτη στρατολόγηση για τη Μεραρχία «Γαλικία». Οπλίστηκαν και εφοδιάστηκαν από το Κεντρικό Γραφείο της Μεραρχίας SS σε συνεργασία με το HSSPf της Ουκρανίας και την Ordnungspolizei (Orpo) [31]. Τα εν λόγω συντάγματα υπάγονταν όχι στη στρατιωτική αλλά στην αστυνομική διοίκηση των Γερμανών, ιδίως στην ανώτατη ηγεσία των SS και στην αστυνομία του Γενικού Κυβερνείου [55]. Τον Φεβρουάριο του 1944, τα 4ο και 5ο Συντάγματα Εθελοντών της Γαλικίας, σύμφωνα με διαταγή του Χίμλερ, στάλθηκαν για να πολεμήσουν Σοβιετικούς και Πολωνούς αντάρτες. Η ενσωμάτωσή τους στη Μεραρχία «Γαλικία» πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1944. Σύμφωνα με πολωνικές και ουκρανικές ιστορικές επιτροπές, τον Φεβρουάριο του 1944, το 4ο Εθελοντικό Σύνταγμα Γαλικίας με τη βοήθεια της UPA συμμετείχε στην καταστροφή του πολωνικού χωριού Guta Penyacka, όπου κάηκαν 172 σπίτια και περισσότεροι από 500 Πολωνοί, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, δολοφονήθηκαν βάναυσα. Τον Μάρτιο, με τη βοήθεια ενός αποσπάσματος της UPA, περισσότεροι από 250 Πολωνοί εξοντώθηκαν στο μοναστήρι των Δομινικανών στο χωριό Podkameni. Τον Φεβρουάριο του 1944, δημιουργήθηκαν δύο ομάδες μάχης από μέλη της μεραρχίας, οι οποίες έδρασαν μαζί με το 4ο και 5ο Σύνταγμα SS εναντίον Σοβιετικών και Πολωνών ανταρτών. Κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων, οι μονάδες αυτές κατέστρεψαν σειρά οικισμών και σκότωσαν πολλούς αμάχους. Μεταξύ αυτών των οικισμών ήταν οι εξής: Ganachev και Ganachevka, Barysh κοντά στο Buchach, Korostyatin, Lozovaya, Malaya Berezovitsa κοντά στο Zbarazh, Igrovitsa, Ploticha (περιοχή Ternopil) και άλλοι. Η μονάδα συμμετείχε επίσης στην «ειρήνευση» των πολωνικών χωριών: Vitsin, Palikrowy, Malinska, Chernitsy, Jasenica Polska, Kamianka Strumilowa, Budki Neznanowskie, Pavlowe και Chatky. Μαζικές δολοφονίες πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες τοποθεσίες, ιδίως στο χωριό Zabutse.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχει επίσης μεγάλη πιθανότητα ουκρανοί στρατιώτες της Μεραρχίας SS «Γαλικία» να συμμετείχαν στα μπλόκα κατά των Εβραίων στο Brody τον Φεβρουάριο του 1944.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Σλοβακία, η μεραρχία υπαγόταν για κάποιο χρονικό διάστημα στη λεγόμενη ταξιαρχία SS Dirlewanger, γνωστή για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε. Μαζί με την «Dirlewanger», οι στρατιώτες της μεραρχίας «Γαλικία» συμμετείχαν σε διάφορες επιχειρήσεις εναντίον Σλοβάκων παρτιζάνων και του τοπικού πληθυσμού που ήταν πιστός σε αυτούς. Μόνο αποσπασματική τεκμηρίωση για τη συμπεριφορά των ίδιων των στρατιωτών της μεραρχίας κατά την καταστολή της εξέγερσης έχει διασωθεί- ο Σλοβάκος ιστορικός Jan Korchek δίνει λεπτομερή στοιχεία για εννέα περιπτώσεις εγκλημάτων πολέμου, είναι γνωστό ότι κατά την επιδρομή στο χωριό Smercany κάηκαν 80 από τα 120 σπίτια και δολοφονήθηκαν τέσσερις άμαχοι, στο χωριό Nižna Boca – πέντε. Ο αρχηγός του επιτελείου της μεραρχίας, Wolf-Dietrich Geike, έγραψε στα απομνημονεύματά του για μεμονωμένα «ατυχή περιστατικά» κατά του άμαχου πληθυσμού, συνδέοντάς τα με τις δραστηριότητες της ταξιαρχίας Dirlewanger καθώς και της Ανατολικοτουρκικής Μονάδας Μάχης.

UPA – Polesskaya Sich

Μέχρι την έναρξη της συγκρότησης του Μπαντερικού UPA (άνοιξη 1943), μια στρατιωτική οργάνωση με παρόμοιο όνομα υπό τη διοίκηση του Taras Bulba-Borovets είχε ήδη δραστηριοποιηθεί σε ορισμένες περιοχές των περιφερειών Volyn, Rivne, Kamyanets-Podolsk, καθώς και στις δυτικές περιοχές της περιφέρειας Zhitomir από τις αρχές του 1942. Είχε δημιουργηθεί ήδη από τις 28 Ιουνίου 1941 και ονομαζόταν «Polesskaya Sich». Οι ηγέτες της υποστήριζαν την ιδέα της ουκρανικής ανεξαρτησίας (ο Taras Borovets (Bulba) ήταν κοντά στην ηγεσία του Κρατικού Κέντρου της UNR στην εξορία με επικεφαλής τον Andriy Levitsky), οπότε το κύριο καθήκον της Polesskaya Sich ήταν να πολεμήσει εναντίον των υποχωρούντων μονάδων του Κόκκινου Στρατού, της σοβιετικής αντίστασης και των αντάρτικων ομάδων. Μετά την κατοχή μεγάλου μέρους της ΕΣΣΔ, οι Ναζί σταμάτησαν να κρύβουν τη ρατσιστική και ξενοφοβική τους στάση απέναντι στους κατεχόμενους λαούς, συμπεριλαμβανομένων των Ουκρανών. Στις 15 Νοεμβρίου διατάχθηκε η εκκαθάριση της Polesie Sich. Ο λόγος ήταν η άρνηση των γερόντων της να συμμετάσχουν στις εκτελέσεις του εβραϊκού πληθυσμού στο Ολέβσκ στις 12 Νοεμβρίου 1941. Μετά την επίσημη διάλυση της ομάδας, ο Μποροβέτς και οι υποστηρικτές του κρύφτηκαν στα δάση του Μπερεζνο και αργότερα στις περιοχές Κοστοπόλ και Λουντβιπόλσκι (περιοχή Ρόβνο).

Τον Δεκέμβριο του 1941 τα αποσπάσματα του Μποροβέτς μετονομάστηκαν σε Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός. Με την έναρξη της άνοιξης του 1942 οι Ναζί άσκησαν πίεση στο έδαφος που ελεγχόταν από το Μποροβέτς: πήραν τρόφιμα και έστειλαν εργατικό δυναμικό στη Γερμανία. Η δυσαρέσκεια άρχισε να αυξάνεται στις τάξεις της ομάδας. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, υπό την πίεση των απλών στρατιωτών, ο Μποροβέτς διέταξε τις μονάδες του να προχωρήσουν σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Όμως οι επιθέσεις εναντίον γερμανικών στόχων έγιναν κυρίως για να εξασφαλίσουν τρόφιμα και στολές και για να επιβληθούν ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων του ουκρανικού λαού. Ένας τέτοιος περιορισμένος αγώνας με τους Ναζί διήρκεσε μόνο έξι μήνες – από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του 1942. Η πιο σοβαρή και διάσημη επιχείρηση κατά των Γερμανών ήταν η επιδρομή στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shepetovka τον Αύγουστο του 1942. Τέτοιες αντιγερμανικές ενέργειες δεν προκάλεσαν σημαντική ζημιά στον εχθρό και έδωσαν ελπίδες για συμβιβασμό μαζί του στο μέλλον. Κατά καιρούς ο Taras Borovets (Bulba) και οι υποστηρικτές του έρχονταν σε επαφή με τον Reichskommissar της Ουκρανίας Erich Koch και διαπραγματεύονταν.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1942, ο Taras Borovets έστειλε επιστολή στον επικεφαλής της αστυνομίας ασφαλείας της Volhynia και της Podolia, Dr Pitz, στην οποία έγραφε ότι θεωρούσε τη Γερμανία «ως προσωρινό κατακτητή, όχι ως εχθρό» και ότι η πολιτική του απέναντι στους Γερμανούς ήταν «να μην βοηθήσει, αλλά ούτε και να βλάψει».

Οι μαχητές του UPA επιδίδονταν σε λεηλασίες και σποραδικές σφαγές εθνοτικών Εβραίων, Πολωνών, Ρώσων, Ρομά, εκπροσώπων της σοβιετικής διοίκησης και οποιουδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι συμπαθούσε το σοβιετικό καθεστώς. Η πλειονότητα του πληθυσμού ανήκε σε αυτή την κατηγορία, συχνά ένοχη μόνο για το γεγονός ότι συμμετείχε σε μια κολεκτίβα, εργαζόταν σε πρώην τσιφλίκια, υπηρετούσε στον Κόκκινο Στρατό, συμμετείχε στις τοπικές εκλογές και είχε συγγενείς μεταξύ του κομματικού μηχανισμού και των αγροτικών σοβιετικών στελεχών. Επίσης, όσοι είχαν πολύτιμη περιουσία, χρώσταγαν ή, αντιθέτως, απαιτούσαν την πληρωμή των χρεών τους με υπερβολικό ζήλο, υπέστησαν αντίποινα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στόχος των αντιποίνων ήταν οι δράστες παλαιών αδικημάτων: οι μπουλμποβίτες δεν έβαζαν το χέρι στην τσέπη για να βρουν πρόσχημα για ληστείες και δολοφονίες. Από το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1941 το παρατσούκλι «τσεκουράδες» αντικατέστησε το συνηθισμένο «μπουλμποβίτης»: οι εθνικιστές χρησιμοποιούσαν συχνά τσεκουράδες για να πραγματοποιήσουν σφαγές, εξοικονομώντας πυρομαχικά.

Η σφαγή στο Χατίν

Το 118ο τάγμα της Αστυνομίας Ασφαλείας συγκροτήθηκε το 1942 στο Κίεβο, κυρίως από Ουκρανούς εθνικιστές, κατοίκους των δυτικών περιοχών της κατεχόμενης δημοκρατίας. Συμφώνησαν να συνεργαστούν με τους κατακτητές και υποβλήθηκαν σε ειδική εκπαίδευση στη Γερμανία. Διοικητής της μονάδας ήταν ο πρώην ταγματάρχης του πολωνικού στρατού και συμμετέχων στο ουκρανικό εθνικό κίνημα Konstantin Smovsky, ενώ επικεφαλής του επιτελείου ήταν ο πρώην υπολοχαγός Β τάξεως του Κόκκινου Στρατού Γκριγκόρι Βασιούρα. Ο Γερμανός επικεφαλής της μονάδας ήταν ο Sturmbannführer SS Erich Kerner. Το τάγμα συμμετείχε στην εξόντωση των Εβραίων στο Babi Yar και στα τέλη του 1942 οι εκτελεστές μεταφέρθηκαν στη Λευκορωσία για να πολεμήσουν τους αντάρτες.

Το μεγαλύτερο μέρος του τάγματος, με την υποστήριξη του SS Sonderkommando «Dirlewanger», κινήθηκε προς το Χατίν – ακολουθώντας τα ίχνη στο χιόνι του Μαρτίου, όπου πίστευαν ότι οι αντάρτες είχαν υποχωρήσει. Στο δρόμο τους εντόπισαν ξυλοκόπους που προσπαθούσαν να κρυφτούν στο δάσος. Οι δολοφόνοι τους έσφαξαν. 26 άτομα εκτελέστηκαν επί τόπου, οι υπόλοιποι παραδόθηκαν στη γερμανική χωροφυλακή. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη του δράματος του Χατίν. Ήταν η αρχή μιας βραδιάς του Μαρτίου, όταν το Χατίν περικυκλώθηκε από διπλό κλοιό. Στον εξωτερικό – κυρίως Γερμανοί. Στον εσωτερικό, η αποτελούμενη από δωσίλογους αστυνομία. Όλος ο πληθυσμός του χωριού, από τους μικρούς μέχρι τους μεγάλους, οδηγήθηκε στον αχυρώνα του κολχόζ. Στο δρόμο οι άνθρωποι χτυπήθηκαν με τα κοντάκια των τουφεκιών και τις μπότες. Τους αρρώστους τους σήκωναν από τα κρεβάτια τους, ενώ δεν γλίτωσαν ούτε τα βρέφη. Όσοι προσπάθησαν να ξεφύγουν πυροβολήθηκαν επί τόπου. Ο αχυρώνας πυρπολήθηκε.

Στις φλόγες του Χατίν έχασαν τη ζωή τους 149 άνθρωποι, εκ των οποίων 75 παιδιά. Στις μονάδες που διεξήγαγαν την επιχείρηση εξόντωσης, δεν υπήρξε ούτε ένα άτομο που να αρνήθηκε να πυροβολήσει γυναίκες και παιδιά. Κανένα από τα χέρια των δολοφόνων δεν έτρεμε. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνώριζαν καν το όνομα του χωριού που είχαν κάψει ολοσχερώς. Γι’ αυτούς ήταν ένα συνηθισμένο επεισόδιο πολέμου. Είναι απίθανο ότι ακόμη και στα εφιαλτικά τους όνειρα τους επισκέπτονταν τα βασανισμένα παιδιά.

Συνοψίζοντας την ιστορική αναδρομή, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το αυτονόητο – απορρίπτουμε ολόκληρη την ουκρανική εθνικιστική αφήγηση, όλες τις «ηρωικές» προσωπικότητες που υψώνονται ως ασπίδα, ως λάβαρο του ουκρανικού εθνικισμού. Όλες αυτές οι προσωπικότητες για τις οποίες οι σύγχρονοι Ουκρανοί εθνικιστές είναι τόσο υπερήφανοι είναι συνεργοί των φασιστών, είναι δολοφόνοι και βιαστές.

Η μεταπολεμική περίοδος

«Αν δεν αναλάβουμε τώρα να διορθώσουμε την κατάσταση στην Ουκρανία, μπορεί να χάσουμε την Ουκρανία. Έχετε κατά νου ότι ο Πιλσούντσκι δεν κοιμάται….

Έχετε επίσης κατά νου ότι στο Ουκρανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (500 χιλιάδες μέλη) δεν είναι λίγα τα σάπια στοιχεία, συνειδητοί και ασυνείδητοι οπαδοί του Πετλιούρα, τελικά – άμεσοι πράκτορες του Πιλσούντσκι. Μόλις τα πράγματα χειροτερέψουν, τα στοιχεία αυτά δεν θα διστάσουν να ανοίξουν μέτωπο εντός και εναντίον του κόμματος. Το χειρότερο είναι ότι η ουκρανική κορυφή δεν βλέπει αυτούς τους κινδύνους…..

Πρέπει να θέσουμε ως στόχο να μετατρέψουμε την Ουκρανία στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα σε ένα πραγματικό φρούριο της ΕΣΣΔ, σε μια πραγματικά υποδειγματική δημοκρατία».

Από την επιστολή του Στάλιν προς τον Καγκανόβιτς, 11 Αυγούστου 1932.

Η επιχείρηση AERODYNAMIC ήταν μία από τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA κατά της ΕΣΣΔ, που διεξήχθησαν σε συνεργασία με τις υπηρεσίες πληροφοριών της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας. Στην επιχείρηση συμμετείχαν Ουκρανοί εθνικιστές. Ξεκίνησε το 1948 με την κωδική ονομασία CARTEL, με κύριο εταίρο την OUN(b). Ο Mykola Lebed, στενός συνεργάτης του Στεπάν Μπαντέρα, επιλέχθηκε ως κύριος σύνδεσμος στην OUN, αλλά μέχρι τότε, ωστόσο, είχε έρθει σε ρήξη με τον προστάτη του και πέρασε στην αντιπολίτευση. Ο Lebed κατάφερε να εργαστεί ως επικεφαλής του «εξωτερικού γραφείου» της OUN, δηλαδή ήταν υπεύθυνος για τις διεθνείς σχέσεις του κόμματος και μάλιστα ήταν ο γενικός γραμματέας εξωτερικών υποθέσεων στη λεγόμενη Ουκρανική Εθελοντική Κεντρική Ράντα (UHVR) – τη μη αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας που δημιούργησαν οι εθνικιστές το 1944. Στον Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό, ο Λέμπεντ ήταν καταχωρημένος ως επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών στο πλαίσιο της υπηρεσίας ασφαλείας. Τα υπομνήματα της CIA σημειώνουν την «εξαιρετική σημασία» του Lebed ως πράκτορα.

Το 1977, η δομή «Πρόλογος» που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της επιχείρησης του 1956, με προσωπική βοήθεια από τον Zbigniew Brzezinski, επέκτεινε τις δραστηριότητές της σε ένα ευρύτερο κοινό στην ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένων των αντιφρονούντων Σοβιετικών Εβραίων. Ξεχωριστά, σημειώνεται ότι το χρηματοδοτούμενο από τη CIA μηνιαίο περιοδικό Suchasnost («Σύγχρονη Εποχή») «απέκτησε την ιδιότητα του πιο ευρέως διαβασμένου και με επιρροή περιοδικού στην ουκρανική γλώσσα εκτός Σοβιετικής Ένωσης». Επιπλέον, αντίτυπα του περιοδικού εισήχθησαν λαθραία στην Ουκρανία. Οι δημοσιεύσεις στο περιοδικό «είχαν απήχηση στην ουκρανική διασπορά και στη σοβιετική ουκρανική διανόηση».

Το περιοδικό όντως διαμόρφωσε την κοινή γνώμη και για τους εθνικιστικά σκεπτόμενους Ουκρανούς διανοούμενους, και όχι μόνο γι’ αυτούς, έγινε μόδα. Αρκεί να πούμε ότι ένας από τους εκδότες του περιοδικού τη δεκαετία 1970-80 ήταν ο Γιούρι Σεβέλεφ, ένας διακεκριμένος Ουκρανός γλωσσολόγος και λογοτέχνης, ο οποίος μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ έγινε ακαδημαϊκός της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανίας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η κωδική ονομασία άλλαξε σε QRDYNAMIC, στη συνέχεια σε PDDYNAMIC και λίγο πριν από το τέλος της επιχείρησης σε QRPLUMB. Η επιχείρηση τερματίστηκε επίσημα το 1990. Οι δομές που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της επιχείρησης συνέχισαν να υφίστανται.

ΜΑΪΝΤΑΝ

«Ισχυρίζεται (ο συνομιλητής) ότι στο λεγόμενο Euromaidan συμμετείχαν αναρχικοί που είχαν ως στόχο να αποκτήσουν εμπειρία από τη διαμαρτυρία στο δρόμο και μάλιστα έβλεπαν την προοπτική νομιμοποίησης του σχηματισμού. Ωστόσο, συμμετείχαν σε συγκρούσεις με ναζιστές, άλλωστε εναντίον άλλων προσπάθησαν να οργανωθούν στο πλαίσιο της «Αυτοάμυνας του Μαϊντάν» υπό την ηγεσία του Andriy Parubiy. Τη στιγμή της απόφασης για την οργάνωση, η μικρή ομάδα αναρχικών, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Συνομιλητής, αριθμούσε καμιά δεκαριά άτομα και περίπου ο ίδιος αριθμός κατοίκων της περιοχής που τους έβλεπαν ως δύναμη και στήριγμα. Σε αυτό το στάδιο, δημιουργήθηκε επαφή με τους υπερήλικες της Αρσενάλ του Κιέβου, οι οποίοι παρείχαν υποστήριξη στους αναρχικούς, αλλά δεν συμμετείχαν σε άμεση δράση. Δεδομένου ότι η νομιμοποίηση του σχηματισμού συνεπαγόταν τη δημιουργία μιας εκατοντάδας, οι αναρχικοί προσπάθησαν να προσφέρουν στους Αρσεναλιστές ενεργό συνεργασία, παρασύροντάς τους στις τάξεις τους, κάτι στο οποίο οι τελευταίοι συμφώνησαν απρόθυμα: την ημέρα που είχε οριστεί για την εγγραφή της εκατονταρχίας, απλώς δεν εμφανίστηκαν στο Μαϊντάν.

«Αποφάσισαν ότι το να μην παραιτηθούν είναι πιο σημαντικό από τη συμμετοχή στη συγκρότηση του αναρχικού κινήματος στην πρωτοπορία της επανάστασης της Αξιοπρέπειας. Αλλά ήρθε ο Γιεβγένι Καράς, ο οποίος μέσα σε 20 λεπτά συγκέντρωσε έναν όχλο κουρελήδων με πυροβόλα όπλα και τσεκούρια για να «χτυπήσει τα κομμούνια», – εκφράζει την απογοήτευσή του για τις ενέργειες των Αρσεναλιστών ο Συνομιλητής μας, – «Η εκατονταρχία δεν συγκροτήθηκε – το 95% της σύνθεσής μας διασκορπίστηκε, στην πραγματικότητα, έμειναν 2-3 άτομα» ακτιβιστές και συμμορίτες που αυτομόλησαν στο πλευρό του «Δεξιού Τομέα».

Στην ανατολική Ουκρανία αυτή τη στιγμή αρχίζουν να αυξάνονται τα φιλορωσικά αισθήματα, γεγονός που αντιμετωπίζεται με οργή μεταξύ των Ουκρανών υποπολιτισμικών αντιφασιστών.

«Συνειδητοποίησα μπροστά σε εκείνο το λεωφορείο ότι οι δρόμοι μας απέκλιναν», γράφει ο Συνομιλητής μας».

Σε όλα τα στάδια των περιγραφόμενων γεγονότων, οι φανατικοί οπαδοί της Άρσεναλ Κιέβου δεν ήταν μέσα στα πράγματα, καθορίζοντας την έκβασή τους. Επιπλέον, βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση απέναντι στις ολιγάριθμες νεανικές ομάδες νεοναζί στο Μαϊντάν, οι οποίες αργότερα μετατράπηκαν στο Azov*. Περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους μόνοι τους ή σε κοινές υποπολιτισμικές εκδηλώσεις με οπαδούς ενός άλλου συλλόγου του Κιέβου, της «Ντιναμό».

Ωστόσο, οι Αρσεναλιστές ξεχώρισαν και με έναν άλλο τρόπο – συμμετείχαν στο πογκρόμ των γραφείων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το οποίο επιλέχθηκε ως κοινός εχθρός, γεγονός που αργότερα αποτέλεσε τη δικαιολογία για τη σύνδεσή τους με την ακροδεξιά».

(Από συνέντευξη με φανατικό οπαδό της Άρσεναλ Κιέβου)

Όπως βλέπουμε παραπάνω, κάποιοι από τους υποπολιτισμικούς «αντιφασίστες» ήρθαν στην Πλατεία Ανεξαρτησίας για να αποκτήσουν εμπειρία στον ακτιβισμό του δρόμου ή για να νομιμοποιήσουν τις ομάδες τους. Αλλά για διάφορους λόγους, ή απλά λόγω της υποπολιτισμικής χαλαρότητας, δεν κατέστη δυνατό να συγκροτήσουν εκατονταρχία. Κατάφεραν όμως να κάνουν κάτι άλλο – να συνεργαστούν με το δεξιό μπλοκ του Μαϊντάν (το μελλοντικό Azov* και τον Δεξιό Τομέα*) σε μια ρωσοφοβική παρόρμηση.

Όσοι ήρθαν σχεδόν αμέσως μετά το Euromaidan άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα για τους Ρώσους: «Τους Μοσχοβίτες [Ρώσους] στην κρεμάλα», « Ο Δνείπερος θα γίνει κόκκινος από το ρωσικό αίμα», κ.λπ. και για κάποιο λόγο ούτε οι αναρχικοί, ούτε η τοπική antifa, ούτε οι χθεσινοί διεθνιστές που αγωνίζονταν «για όλα τα καλά ενάντια σε όλα τα κακά» στην πλατεία Ανεξαρτησίας, ντράπηκαν από τέτοιες ξενοφοβικές και σοβινιστικές εκκλήσεις. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι αυτοί (ειδικά οι ultras της Arsenal) διακρίθηκαν αρκετά όταν εισέβαλαν στα γραφεία του ΚΚ Ουκρανίας, επιλέγοντας τους κομμουνιστές ως κύριο εχθρό τους.

Το 2014-2015, το ουκρανικό συγκρότημα S.H.A.R.P.-Oi Rude Riot τάχθηκε επίσημα υπέρ της Ατνιτρομοκρατικής Επιχείρησης (ΑΤΟ) (μετέπειτα γνωστή ως Επιχείρηση Ενωμένων Δυνάμεων (OOS)) στο έδαφος των νεοσύστατων DNR και LNR, και στο Ukraine United Fest αφιέρωσαν ένα τραγούδι στους Ουκρανούς στρατιώτες που βρίσκονταν στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ, από το οποίο οι ΕΔ Ουκρανίας και οι εθελοντικές μονάδες βομβάρδιζαν το Ντονιέτσκ, με αποτέλεσμα τον μαζικό θάνατο αμάχων. Αφιέρωσαν επίσης το τραγούδι « Το ατσάλι σφυρηλατείται» στον δεξιό οπαδό της Dynamo Ορέστη Κβατς (τάγμα Aidar*), ο οποίος έχασε τη ζωή του στο Ντονμπάς, και αργότερα συγκέντρωσαν χρήματα για την 24η μηχανοκίνητη ταξιαρχία των ΕΔ Ουκρανίας, η οποία ήταν αντιπαθής σε ορισμένους εκπροσώπους της ρωσικής punk/hardcore σκηνής. Το 2015, λίγο πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία του φεστιβάλ «Mayak», εμφανίστηκε στον υποπολιτισμικό χώρο του διαδικτύου ένα κάλεσμα για μποϊκοτάζ της εκδήλωσης, το οποίο, φυσικά, είχε εχθρική αντιμετώπιση από εκπροσώπους της ουκρανικής σκηνής και συμπαθούντες.

Ιδιαίτερα δεν άρεσε σε όλους το γεγονός ότι στο φεστιβάλ προσκλήθηκαν συγκροτήματα από τη Ρωσία, παρά τη ρωσοφοβική στάση των διοργανωτών και των τοπικών συμμετεχόντων, δηλαδή:

TRANSILVANIAN (Μόσχα)

REKA (Μόσχα/Παρίσι/Πετρούπολη)

ON THE BURNED EARTH (Μόσχα)

THE OCCULT (Μόσχα)

THE RITE (Σμολένσκ)

HELLWEED (Μόσχα)

I.WITNESS (Barnaul)

NOWAY (Καλίνινγκραντ)

Προφανώς, αυτά τα συγκροτήματα δεν νοιάζονταν και πολύ για το ποιον και ποιους υποστηρίζουν, και το σημαντικότερο, εναντίον ποιου και τίνος και για ποιόν λόγο αγωνίζονται.

Και αυτό χωρίς να αναφερθούμε σε τέτοιες «ασήμαντες λεπτομέρειες» όπως μια φωτογραφία με φόντο το μνημείο του συνεργάτη των Ναζί Ρομάν Σουχέβιτς, η υποστήριξη της «νεο-μπαντερικής» οργάνωσης « Autonomous Opir*» (εκπρόσωποι της οποίας συμμετείχαν επίσης στην ATO και την OOS), αναρτήσεις προς τιμήν Τσετσένων μαχητών (όπως ο Isa Munayev) και, γενικά, η αποδοχή και η ανοχή της ιδεολογίας της OUN-UPA. Η ομάδα «Mosh Beatdown Hardcore» παρείχε επίσης πληροφοριακή υποστήριξη στο φεστιβάλ, η οποία παρείχε επίσης πληροφοριακή υποστήριξη στο «United Ukraine Fest», και στη συνέχεια δημοσίευσε βίντεο από εκεί χωρίς επικριτικά σχόλια.

Σύνοψη

Η απόφαση για τη δημιουργία του εθελοντικού ένοπλου σχηματισμού «Azov» ελήφθη στις 4 Μαΐου 2014 στη Μαριούπολη, αργότερα το τάγμα μεταφέρθηκε στο Μπερντιάνσκ. Το τάγμα περιλαμβάνει τον ομώνυμο λόχο ειδικών αστυνομικών υπηρεσιών περιπολίας. Το τάγμα συγκροτήθηκε κυρίως από ακτιβιστές του Euromaidan και του ακροδεξιού κινήματος «Πατριώτης της Ουκρανίας» (ουσιαστικά εθνικιστές) από όλη την Ουκρανία.

Στο Azov* συμμετείχαν επίσης ultras της Ντινάμο, τέσσερις Σουηδοί πολίτες, ένας Ιταλός πολίτης και Ρώσοι πολίτες. Όλοι τους έχουν εξαιρετικά αντιδραστικές και νεοφασιστικές απόψεις. Ο συνολικός αριθμός του τάγματος είναι περίπου 300 άτομα. Διοικητής του τάγματος είναι ο Andrei Biletsky. Οι μαχητές του τάγματος είναι επίσης γνωστοί ως « μαύρα ανθρωπάκια». Στη δημιουργία του τάγματος συμμετέχουν επίσης ο ακτιβιστής του Euromaidan και αναπληρωτής διοικητής του τάγματος Yaroslav Honchar, ο Ουκρανός βουλευτής Oleh Lyashko και ο εκπρόσωπος της Σοσιαλ-Εθνικιστικής Συνέλευσης Ihor Mosiychuk.

ΕΣΕ

Από τις 24 Φεβρουαρίου, δηλαδή από την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης στο έδαφος της Ουκρανίας, το μεγαλύτερο μέρος της προοδευτικής και φιλελεύθερης «συνάθροισης» της ρωσικής punk/hardcore σκηνής έχει υιοθετήσει μια αντιπολεμική και ταυτόχρονα άκρως αντιδραστική θέση. Κάποιοι από τους προαναφερθέντες πήραν θέση με συνθήματα όπως «όχι στον πόλεμο», «η Ρωσία εισέβαλε σε ένα κυρίαρχο κράτος» κ.λπ. καλύπτοντας τα πάντα με ιδέες αναρχισμού, αντικαθεστωτισμού, διεθνισμού και άλλες ιδεολογικές ταμπέλες, ενώ χαρακτήριζαν τους Ρώσους στρατιώτες ως βάρβαρους, «ορκ» και εγκληματίες πολέμου. Όλα αυτά δεν θα ήταν τίποτα, αν οι ίδιοι άνθρωποι που διέφυγαν από τις εχθροπραξίες σε άλλες χώρες ή που αρχικά αναμετέδιδαν γι’ αυτές από το εξωτερικό, δεν συνδύαζαν αθόρυβα την «αντιπολεμική» τους στάση με τη χορηγία των ΕΔ Ουκρανίας, των «εθελοντικών ταγμάτων» και των εθνικιστικών ταγμάτων, ενώ κάποιοι από τους παραπάνω δεν θα εντάσσονταν καν σε αυτά, αλλάζοντας τα «προοδευτικά» συνθήματα σε ρωσοφοβικά και εθνικιστικά.

Εδώ, για παράδειγμα, η Ira Volk, γνωστή, όπως λέγεται «σε στενούς κύκλους», υπό την αιγίδα της αναρχικής ιδεολογίας, συγκεντρώνει στο Instagram* της χρήματα για τον σύζυγό της και τη μάχιμη μονάδα του, για εξοπλισμό, αυτοκίνητα και, μεταξύ άλλων, για πυροβόλα όπλα. Επίσης, από την πλευρά της Ira και των φίλων της, υπήρξαν δηλώσεις σχετικά με τις πρόσφατες (την εποχή του Αυγούστου 2024) φιλανθρωπικές συναυλίες που διοργανώθηκαν από τη σκηνή της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης, οι «προοδευτικοί σύντροφοι» καταδίκασαν έντονα αρνητικά τις εκδηλώσεις και τις συλλογές υλικής βοήθειας προς τους κατοίκους της LDNR, αποκαλώντας τους διοργανωτές και τους παρευρισκόμενους «φασίστες», «ζέτνικι [οπαδούς του Ζ]» και εκφράζοντας έναν αξιοπρεπή αριθμό ύβρεων προς την κατεύθυνση των παραπάνω ανθρώπων. Αναρωτιέμαι πώς ταιριάζει αυτό με την υποστήριξή τους σε ορισμένες μονάδες που δεν διστάζουν να φορούν τα σύμβολα της OUN-UPA, του Δεξιού Τομέα*, του Azov* και άλλων; Νομίζουμε ότι το ερώτημα θα παραμείνει ανοιχτό….

Ένα άλλο παράδειγμα «προοδευτικών απόψεων» των συμμετεχόντων σε διάφορες τοπικές σκηνές της πρώην ΕΣΣΔ είναι οι Kayfariki Group. Στο instagram* τους δημοσιεύουν συνεντεύξεις, φωτογραφίες με μέλη και φίλους, καθώς και ιστορίες για το πώς πολεμούν ενάντια στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Να σημειωθεί ότι πολλοί από αυτούς ή φίλοι τους κυκλοφορούν με διάφορα υποπολιτισμικά μερεμέτια [αξεσουάρ] διαφόρων punk/hardcore ομάδων, συμπεριλαμβανομένων αντιφασιστικών ή αντιρατσιστικών ομάδων, ενώ συνδυάζουν άψογα τον «αγώνα τους» με ρωσοφοβικές απόψεις, δεξιά παρελκόμενα και τις ίδιες, δεξιές γνωριμίες. Αν και δεν προκαλεί έκπληξη, γιατί στο στιγμιότυπο ενός βίντεο ενός από τους «καϊφαρίκους» μπορείτε να δείτε πώς βεβηλώνει το λάβαρο της νίκης, ή πώς ο αρχηγός τους δηλώνει ότι «ο Μπαντέρα είναι καλύτερος από τον Κόκκινο Στρατό Εργατών και Αγροτών».

Ή εδώ, ένας συγκεκριμένος Κουάκερος, σκίνχεντ, πρώην «αντιφασίστας» της Μόσχας, μαζεύει χρήματα για REB (μέσο ηλεκτρονικού πολέμου) για τις ΕΔ Οκρανίας, έχοντας μετακομίσει στο Ισραήλ (το οποίο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πολεμά εναντίον της Παλαιστίνης, παραβιάζοντας τις διεθνείς συμβάσεις).

Ένας αναρχικός από τη Ρωσία, ο Svyatoslav Rechkalov, ο οποίος μετακόμισε στο Παρίσι και δημιούργησε ένα κανάλι Telegram με την ονομασία «Bums in Paris», επίσης διακρίθηκε. Στις αναμνηστικές αναρτήσεις του, ειρωνεύεται τα θύματα της πυρπόλησης του Μεγάρου των Συνδικάτων στην Οδησσό το 2014, κάνοντας απροκάλυπτα προσβλητικές δηλώσεις προς το πρόσωπό τους από όλες τις πλευρές.

Μια φίλη της προαναφερθείσας Ira, η Katya Sinichkina, λέει ότι ακολουθεί τις αναρχικές ιδέες και δηλώνει ότι δεν υπάρχουν κακά έθνη, αλλά ταυτόχρονα αποκαλεί τους Ρώσους «καθάρματα», « αυτοκρατορικούς» και «ορκ». Νομίζω ότι είναι αρκετά «ταιριαστό» με τις αναρχικές ιδέες.

Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 δεν ξεκίνησε μόνο η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση στο έδαφος της Ουκρανίας, αλλά επίσης κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή “Punks against war”, με βάση ένα νεανικό web-zine και την ετικέτα “Black Square”, στη συλλογή συγκεντρώθηκαν τραγούδια διαφόρων συγκροτημάτων από διαφορετικές τοπικές σκηνές κατά του πολέμου. Η πρωτοβουλία είναι ξεκάθαρη και κατανοητή, να κυκλοφορήσουν ενωτικές εκδόσεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στις πολεμικές επιχειρήσεις. Όμως, με μια πιο προσεκτική εξέταση, αποδεικνύεται ότι τα τραγούδια και όλες οι δραστηριότητες δεν στρέφονται κατά του πολέμου αυτού καθαυτού, αλλά κατά της Ρωσίας, της ρωσικής κρατικής υπόστασης και των Ρώσων πολιτών, καθώς και ότι παίρνουν αρκετά φιλοουκρανικές (ή εντελώς φιλοουκρανικές) θέσεις. Στην πραγματικότητα, όλα τα συνθήματα της «Μαύρης Πλατείας» έχουν ως εξής: «είμαστε κατά του πολέμου, αλλά μόνο από τη Ρωσία, και εσείς, Ουκρανοί στρατιωτικοί, συνεχίστε τον πόλεμο, σκοτώστε στρατιώτες και πολίτες, θα μαζέψουμε χρήματα και για εσάς». Διαφορετικά είναι αδύνατο να καταλάβει κανείς γιατί οι διοργανωτές του zine και της ετικέτας είναι εναντίον κάποιων στρατιωτών, αλλά μιλάνε ήρεμα για το τι καλά παιδιά πάνε στο μέτωπο στο πλευρό των ΕΔ Ουκρανίας, πώς καίνε τους Ρώσους στρατιώτες στα χαρακώματα με τη βοήθεια των copters (που προφανώς συλλέγονται με τα χρήματα του «συντρόφου» Κουάκερ), ή πώς το χτυπημένο τανκ των καταραμένων «ορκ» εκτίθεται στο Κίεβο, και πάλι καρυκεύοντας τα όλα με αναρχικά συνθήματα και σύμβολα.

Απ’ όσο γνωρίζουμε, η υπόθεση αυτή διευθύνεται από κάποιον Shustrik, γνωστό για το συγκρότημα «Το εργοστάσιο» και την ιδιοκτησία του distro-shop «Kirpich [Τούβλο]», το τελευταίο βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη, η «δικτατορία» και ο «φασισμός» είναι ένα πράγμα, αλλά το χρήμα δεν μυρίζει, όπως δεν μυρίζει και η διαφήμιση του Azov*.

Κάποιοι ultras της λευκορωσικής Partizan (πρώην MTZ-Ripo) διακρίθηκαν επίσης ζωγραφίζοντας γκράφιτι υπέρ της Ουκρανίας στα χρώματα του συμβόλου των λευκορωσικών διαδηλώσεων του 2020, με τη λεζάντα «Ρώσοι κατακτητές».

Προφανώς, οι ενωμένοι αντιρατσιστές και αντιφασίστες οπαδοί του συλλόγου του Μινσκ, κάτοικοι της πόλης και της χώρας, η οποία υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον από τη δράση των Γερμανών ναζί και των Ουκρανών συνοδοιπόρων τους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποστηρίζουν απόλυτα τις ενέργειες των Ουκρανών μαχητών στο έδαφος της περιοχής του Κουρσκ τον Αύγουστο του 2024, καθώς και τις απροκάλυπτες πολιτικές τους απόψεις.

Συμπέρασμα

Κάποιοι άνθρωποι που στο παρελθόν διεκδικούσαν να είναι σύντροφοι, που κάποτε δήλωναν ότι είναι αντιφασίστες, αντιρατσιστές, διεθνιστές ή απλά αγωνιστές για την καθολική ισότητα, από την αρχή της ΕΣΕ (και κάποιοι – μετά το Μαϊντάν), έχουν αλλάξει τη θέση τους όσο πιο ριζικά και κατάπτυστα γίνεται. Δεν μιλάμε μόνο για την αντιπολεμική θέση, αλλά και για τις ιδεολογικές θέσεις, γιατί είναι τόσο γενναίο πρώτα να συμμετέχεις (ή όχι) σε οδομαχίες με τους ναζί, και μετά να υποστηρίζεις την πλευρά που μιμείται τους στρατιώτες των SS, ή απροκάλυπτα τιμάς τον Στεπάν Μπαντέρα, τον Σουχέβιτς, που συνεργάστηκαν με τη χιτλερική Γερμανία, διαπράττοντας θηριωδίες και γενοκτονία στα πολωνικά, λευκορωσικά και ουκρανικά εδάφη. Είναι πολύ συνεπές, να διακηρύσσει κανείς την παγκόσμια ισότητα και ελευθερία, αλλά ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί ρωσοφοβικές δηλώσεις εναντίον των κατοίκων της Ρωσίας, αποκαλώντας τους «ορκ», «φασίστες», «αυτοκρατορικούς» και άλλα δυσάρεστα και προσβλητικά επίθετα, παρόλο που οι ίδιοι οι «αγωνιστές της ελευθερίας και της ισότητας» μόλις πριν από ένα ή δύο χρόνια, ζούσαν ανάμεσα σε αυτά τα ίδια τα «ορκ» και τους χαμογελούσαν καταπρόσωπο.

Το φιλελεύθερο κομμάτι των υποκουλτουριάρηδων ξεχνά ότι αργά ή γρήγορα οι εχθροπραξίες θα τελειώσουν και θα πρέπει να σκεφτούν πώς θα αποκαταστήσουν και θα οικοδομήσουν σχέσεις με πρώην φίλους, συντρόφους, συναδέλφους στη σκηνή και στις ιδέες. Ή μήπως, όπως κάποια ρωσικά συγκροτήματα, θα ρίξουν πρώτα σκατά στη χώρα τους και θα εισπράξουν χρήματα από τις ΕΔ Ουκρανίας και μετά, όταν τελειώσουν τα χρήματα, θα κάνουν περιοδεία σε μεγάλες πόλεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας; Δεν νομίζουμε.

*Απαγορευμένη ή αναγνωρισμένη ως τρομοκρατική και εξτρεμιστική οργάνωση στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Πηγή:

https://telegra.ph/Raskol-Prichiny-08-29

https://telegra.ph/Raskol-Prichiny-CHast-2-08-29