Για τον σύντροφο Πατέλη, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και τις διαφωνίες μας.
Του Αλεξάντρ Στεπάνοφ, υπεύθυνου του Γραφείου Τύπου του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ)
28 ноября 2025,
Μετάφραση από το ρωσικό πρωτότυπο: Π. Ματέρη, Δ. Πατέλης
Η επιλογή και διάταξη των εικόνων/φωτογραφιών προέρχονται από το ρωσικό πρωτότυπο.
Στον ιστότοπο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Στο κενό ακόμη μια φορά οι προβοκάτσιες και οι αντιΚΚΕ συκοφαντίες» (Ριζοσπάστης 6.11.2025).
Το άρθρο αναφέρεται στο γεγονός ότι εκπρόσωποι της «Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας» (ΠΑΠ), με εκπρόσωπο τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Δημήτρη Πατέλη, επέκριναν το ΚΚΕ και τα κόμματα που συνεργάζονται με αυτό [ακριβέστερα: «προεξέχοντος του γνωστού για τις αντιΚΚΕ εμμονές, θεωρητικού ινστρούχτορα της ΠΑΠ, Πατέλη […] βρήκαν ευκαιρία για να επιτεθούν ξανά με χυδαιότητες ενάντια στο ΚΚΕ και τα κόμματα με τα οποία συνεργάζεται»]. Και παρατίθενται τα παρακάτω:
«Η αποκαλούμενη «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα» (ΠΑΠ), οι απολογητές της ρωσικής και της κινεζικής αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ και το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, βρίσκονται για μια φορά ακόμα εκτεθειμένοι.
Την ώρα που φαντασιώνονται «αντιιμπεριαλιστικούς άξονες», «αντιφασιστικά μέτωπα» κ.ά., δεν βγάζουν τσιμουδιά για τη φασιστομάζωξη των «Παλαδίνων» προ λίγων βδομάδων στην Αγία Πετρούπολη, όπου με την επίσημη αιγίδα του ρωσικού κράτους και του κυβερνητικού κόμματος «Ενωμένη Ρωσία», μαζεύτηκαν τα φασιστικά κατακάθια από όλο τον κόσμο, μεταξύ αυτών και της ναζιστικής Χρυσής Αυγής (βλ. «Ριζοσπάστης» 18/10/2025)». (Σχόλια στην εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» της 6/11/25 https://www.rizospastis.gr/story.do?id=13075767 ).
Αναμφίβολα, ο Δημήτρης Πατέλης μπορεί να απαντήσει μόνος του σε αυτό το άρθρο. Όμως, δεδομένου ότι προφανώς δεν αφορά μόνο εκείνον, αλλά γενικότερα την κατάσταση στο κομμουνιστικό κίνημα σε σχέση με τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, δεν μπορεί παρά να εκπλαγεί κανείς με το γεγονός ότι οι σύντροφοι από την ηγεσία του ΚΚΕ δεν βλέπουν το δάσος πίσω από τα δέντρα. Δεν θέλουν να ακούσουν όχι μόνο τον Πατέλη, αλλά και τις φωνές των εκπροσώπων άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ΚΕΚΡ. Και για μια ακόμη φορά δεν δέχονται την κριτική στη μάλλον αμφίβολη θεωρία τους για την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», μάλιστα, απορρίπτουν τις θεωρητικές επεξεργασίας της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, μεταξύ άλλων και τον ορισμό του φασισμού του Δημητρόφ…
Ισχυρίζονται λοιπόν ότι «δεν βγάζουν τσιμουδιά για τη φασιστομάζωξη των «Παλαδίνων» προ λίγων βδομάδων στην Αγία Πετρούπολη». Ας θυμηθούμε ότι το ΚΕΚΡ (Κομμουνιστική Εργατική Κόμμα Ρωσίας) δημοσίευσε σχετικά μια δήλωση με τίτλο: «ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ – ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ!» Σε αυτήν, μεταξύ άλλων, αναφέρεται:
«Δυστυχώς, ζώντας υπό καπιταλιστικό καθεστώς, οι σπόροι του φασισμού δίνουν εδώ κι εκεί δηλητηριώδεις βλαστούς. Αυτή τη φορά, οι βλαστοί εμφανίστηκαν «εδώ». Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, αφού ζούμε στον καπιταλισμό. Ωστόσο, εφ’ όσον υπό τις δεδομένες ιστορικές συνθήκες είναι αδύνατο να εξαλειφθούν οι σπόροι του φασισμού, έπεται ότι οι βλαστοί του πρέπει να ξεριζώνονται με το χέρι. Τι συμβαίνει όταν αυτό το ξερίζωμα δεν γίνεται, μπορεί κανείς να δει βλέποντας τους μπαντεριστές, εναντίον των οποίων η Ρωσία διεξάγει την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση». Δηλαδή, αυτό το θέμα δεν αποσιωπάται καθόλου από εμάς. Αλλά για ποιο πράγμα μίλησε ο Δημήτριος Πατέλης; Ας παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα από τα λεγόμενά του [στο Καράκας]:
«Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό είναι μια διαχρονική και αυταπόδεικτη αρχή, όχι μόνο για τους κομμουνιστές επαναστάτες, αλλά και για κάθε προοδευτικό άνθρωπο.
Ωστόσο, ούτε ο ιμπεριαλισμός ούτε ο συνδεόμενος με αυτόν φασισμός δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου, αλλά αποτελούν ιστορικά συγκεκριμένα φαινόμενα, που αλλάζουν στις μορφές και το περιεχόμενό τους σε διαφορετικές ιστορικές εποχές και καταστάσεις.
Καθώς μεταβάλλονται ιστορικά, ο αγώνας εναντίον τους δεν μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτος. Επιπλέον, τέτοιες ιστορικές μεταβολές του ιμπεριαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού, του φασισμού και του αντιφασισμού μπορούν να διερευνηθούν επιστημονικά μόνο με βάση τη διαλεκτική ανάπτυξη των επιτευγμάτων της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας.
Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος το επαναστατικό κίνημα να παγιδευτεί σε θέσεις εκ των υστέρων αντίδρασης σε κάθε πράξη των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, σε ένα στείρο ετεροπροσδιορισμό θέσεων, σε μια πρωτόγονη και εντελώς προβλέψιμη αντίθεση στον εχθρό. Στην περίπτωση αυτή, οι άνθρωποι δεν μετατρέπουν μόνο τον εχθρό και την δράση του στο βασικό τους σύστημα αναφοράς, αλλά χάνουν οριστικά οποιαδήποτε πρωτοβουλία των κινήσεών τους, πρωτοβουλία που είναι τόσο σημαντική για το αποτέλεσμα του αγώνα, καταδικάζοντας το κίνημα να γίνεται ουραγός του εχθρού».
Και πράγματι, μήπως δεν συνέβη ακριβώς έτσι με το κίνημα «όχι στον πόλεμο» στη Ρωσία; Αυτοί οι άνθρωποι, επικεφαλής των οποίων ήταν οι πρώην σύντροφοί μας Μπάτοφ, Σιόμιν και μια σειρά άλλοι, αυτοαναγορεύτηκαν ξαφνικά «διεθνιστές». Και ακριβώς αυτούς έσπευσε να αναλάβει υπό την σκέπη του το KKE.
Παρά το γεγονός ότι [από εκείνη την διάσπαση] έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια, και αν η θέση τους ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, τότε λαμβάνοντας υπόψη τον σημαντικό ακροατήριο αυτών των αριστερών blogger, θα έπρεπε να ήμασταν σήμερα μάρτυρες μιας νέας, ισχυρής πολιτικής δύναμης στη Ρωσία. Ωστόσο, τίποτα τέτοιο δεν είδαμε! Και προφανώς δεν πρόκειται πλέον να δούμε τέτοια δύναμη.
Αυτοί οι άνθρωποι υποσχέθηκαν μεν σε όλους να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα, αλλά το μόνο που προέκυψε είναι μερικές ακόμη μικροσκοπικές σέκτες. Βλέπουμε σε αυτό το περιβάλλον συνεχείς διαπληκτισμούς και αμοιβαίες κατηγορίες, όχι αναζήτηση της αλήθειας, αλλά αναζήτηση υπαιτίων. Τα σύμβολα και τα συνθήματά τους δεν κινητοποιούν κανέναν, είναι απολύτως αβλαβή για την εξουσία.
Ένα ζωντανό παράδειγμα της ιδεολογικής και ηθικής υποβάθμισης των Ρώσων αριστερών του κινήματος «όχι στον πόλεμο» αποτέλεσε ο μπλόγκερ Αντρέι Ρουντόι που καταδείχθηκε ως ξένος πράκτορας, ο οποίος κυκλοφόρησε ένα βίντεο με τον απλό τίτλο «Γιατί μισώ την Σοβιετική Ένωση». Και ο Κονσταντίν Σιόμιν, ο οποίος ήταν κάποτε καλός προπαγανδιστής του μαρξισμού, μετατράπηκε σε έναν απλό μπλόγκερ που απέρριψε κάθε πρακτική δράση. Και μαζεύει δωρεές, δηλαδή παρασιτεί απλώς καπηλευόμενος τον μαρξισμό.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με τους λεγόμενους «διεθνιστές» του «Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Διεθνιστών)» [(ΡΚΚ-Δ)ρωσικά РКП(и)], την υπεράσπιση των οποίων έχει αναλάβει το ΚΚΕ. Ένας από τους αρχηγούς του, ο Ελμάρ Ρουστάνοφ, πέρυσι υπέγραψε μια δήλωση υποστήριξης για την παροχή όπλων στην Ουκρανία του Μπαντέρα. Ωστόσο, αυτό το άτομο εμφανίζεται τακτικά στα ΜΜΕ του ΡΚΚ-Δ. Αυτό και μόνο το γεγονός συνιστά μια μαρτυρία για την πραγματική αξία της «μαρξιστικής προσήλωσης στις αρχές» και της ασυμβίβαστής στάσης αυτών των υποκειμένων.
Δηλαδή, εκείνη η τάση στη Ρωσία την οποία ανέλαβε υπό την προστασία της ηγεσία του ΚΚΕ οδηγήθηκε σε πλήρες φιάσκο: οργανωτικά, ιδεολογικά και ηθικά. Το βλέπουν άραγε αυτό οι σύντροφοι από την Ελλάδα;
Γιατί συνέβη αυτό; Θα θυμίσουμε ότι ο σύντροφος Στάλιν έγραψε πριν πολλά χρόνια: «Θα ήταν γελοίο να απαιτούμε από τους κλασικούς του μαρξισμού να εκπονήσουν για εμάς έτοιμες λύσεις για όλα τα θεωρητικά ζητήματα που μπορεί να προκύψουν σε κάθε επιμέρους χώρα σε 50-100 χρόνια, έτσι ώστε εμείς, οι απόγονοι των κλασικών του μαρξισμού, να έχουμε τη δυνατότητα να ξαπλώνουμε ήσυχα δίπλα στη σόμπα και να αναμασάμε έτοιμες λύσεις» [Στάλιν στο XVIII συνέδριο του Πανρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων)].
Έχουν άραγε χάσει αυτές οι λέξεις την αξία τους; Έχουμε επισημάνει επανειλημμένα ότι οι πραγματικοί μαρξιστές δεν πρέπει να παίζουν με ιστορικές αναπαραστάσεις, πιστεύοντας αφελώς ότι τέτοιες «μαγικές» ενέργειες θα τους οδηγήσουν σίγουρα στην επιτυχία [βλ. ΟΙ ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥ «1914» ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Αλ. Στεπάνοφ, ΚΕΚΡ- Καρέλια]. Πρέπει να κατανοήσουμε την σημερινή πραγματικότητα, συνειδητοποιώντας επιπλέον ότι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δεν έμεινε στάσιμος τα τελευταία εκατό χρόνια, και να βρούμε μια αποτελεσματική απάντηση στις σημερινές προκλήσεις.
Μήπως δεν έχει δίκιο εν πολλοίς ο Δημήτρης Πατέλης όταν γράφει:
«Ο χαρακτήρας του τρέχοντος πολέμου μπορεί να έχει κάποιες ομοιότητες, αλλά είναι ποιοτικά και ουσιαστικά διαφορετικός από τους δύο προηγούμενους, λόγω της εποχής, του πλαισίου και του χαρακτήρα των δυνάμεων που είναι de facto εμπλεκόμενες σε αυτόν. Ως εκ τούτου, η στάση των προοδευτικών, αντιιμπεριαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων δεν μπορεί να καθορίζεται σήμερα μηχανιστικά, μέσω μεταφυσικών αναλογιών, λες και τίποτα δεν είχε αλλάξει από το 1914 ή το 1940 μέχρι σήμερα… Ο Γ’ΠΠ έχει πολλά κοινά στοιχεία, αλλά ακόμη περισσότερες και ουσιωδέστερες διαφορές από τον Β’ΠΠ. Προέκυψε από τις άλυτες αντιφάσεις του νέου σταδίου του ιμπεριαλισμού.
Το τρέχον στάδιο του ιμπεριαλισμού είναι το στάδιο της υπερεθνικής διακρατικομονοπωλιακής επιβολής, της προσπάθειας πλήρους υποταγής της ανθρωπότητας στους ισχυρότερους διεθνείς πολυκλαδικούς μονοπωλιακούς ομίλους, τις Πολυεθνικές Εταιρείες, στα ισχυρότερα σε κεφάλαιο ιμπεριαλιστικά κράτη και στα υπερεθνικά τους όργανα. Η σφαίρα της κυκλοφορίας (εξαγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίου) δεν παίζει πλέον τον κυρίαρχο ρόλο στη δομή των σχέσεων παραγωγής του τρέχοντος σταδίου του ιμπεριαλισμού. Αυτός ο ρόλος παίζεται πλέον από την ίδια τη σφαίρα της παραγωγής, η οποία είναι κατανεμημένη σε πλανητική κλίμακα και έχει τις ρίζες της στις τεχνολογίες και την οργάνωση αυτής της παραγωγής…
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά καθιστούν σαφές ότι το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα σήμερα δεν βρίσκεται στο στάδιο του ιμπεριαλισμού του 20ού αιώνα, καθοριστικό στοιχείο του οποίου ήταν η κρατικο-μονοπωλιακή ρύθμιση σε επίπεδο εθνικού κράτους, ιδιαίτερη μορφή βίαιης στρατιωτικοποίησης της οποίας ήταν ο «κλασικός» φασισμός του μεσοπολέμου.
Επιπλέον, σε αντιδιαστολή με την αναγκαιότητα φασιστικής/αντεπαναστατικής καταστολής και διώξεων κατά του τότε ισχυρού επαναστατικού κινήματος, το καθεστώς στις ιμπεριαλιστικές χώρες και στις δορυφορικές χώρες της κοντινής περιφέρειάς του σήμερα – κατά τα φαινόμενα και στο εγγύς μέλλον- καταφέρνει να χειραγωγεί αποτελεσματικά την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα με την βοήθεια συναινετικών μέσων και τρόπων. Αυτή η χειραγώγηση έχει πλέον εδραιωθεί μέσω εξαγοράς, διαφθοράς, απάτης, δημαγωγίας και υπονόμευσης του εργατικού κινήματος από τους οπορτουνιστές πράκτορές του, αλλά κυρίως μέσω της κυριαρχίας της ιδιώτευσης, του ατομισμού και των προτύπων καταναλωτισμού.
Το αστικό καθεστώς το πετυχαίνει αυτό διανέμοντας ψίχουλα από τον παρασιτισμό του, χρησιμοποιώντας τους πόρους που απομυζά με την μορφή των μονοπωλιακών υπερκερδών από όλο τον κόσμο. Το πετυχαίνει επίσης μέσω της ακραίας αλλοτρίωσης, του ατομισμού και του ανταγωνισμού, μέσω της υπονόμευσης ακόμη και του βιολογικού πυρήνα της προσωπικότητας και της οικογένειας, σε συνδυασμό με όλα τα μέσα και τρόπους υπονόμευσης και ακύρωσης της διαμόρφωσης του επαναστατικού υποκειμένου και του υποκειμένου γενικά.
Ωστόσο, στο βαθμό που οι ιμπεριαλιστικές χώρες θα αποκόπτονται δραστικά από τις πηγές του παρασιτισμού τους σε όλο τον κόσμο, θα συρρικνώνεται και η ικανότητα της οικονομικής ολιγαρχίας να εξαγοράζει, να διαφθείρει κ.λπ. την εγχώρια εργατική τάξη σε συνδικαλιστικό, ιδεολογικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Αυτό θα οδηγήσει σε μαζική οργανική επανένταξη της εργατικής τάξης των ιμπεριαλιστικών χωρών στο παγκόσμιο επαναστατικό εργατικό κίνημα -σε συνθήκες εξασθένησης του ιμπεριαλισμού και ενίσχυσης των δυνάμεων του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού στον πλανήτη- γεγονός που θα θέσει τις ώριμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις στην ημερήσια διάταξη.
Στο στάδιο της διακρατικής-μονοπωλιακής ιμπεριαλιστικής επιβολής, η ίδια η οργανωμένη χρήση του φασισμού υπόκειται στη διακρατική σχεδίαση του άξονα του επιτιθέμενου με επικεφαλής τις ΗΠΑ.
Ολόκληρες χώρες και λαοί τίθενται υπό βάναυση και ανοιχτή ξένη διοίκηση, μετατρέπονται σε αναλώσιμες “ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες” του επιτιθέμενου ευρωατλαντικού άξονα.[…]
Επομένως, σε αντίθεση με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμερα, κατά τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η στρατηγικά σημαντική μετωπική πολιτική, η νικηφόρος πολιτική συμμαχιών, οφείλει να δώσει προτεραιότητα στον συνεπή και μαχητικό αντιιμπεριαλισμό, στη διάκριση του επιτιθέμενου ενιαίου άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Σιωνισμού ως εχθρού №1 της ανθρωπότητας, του οποίου εργαλείο είναι οι τρέχουσες εκδοχές του φασισμού».
***
Είναι γεγονός εξ αφορμής της εισήγησης του Δημήτρη Πατέλη θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε εκτενή διάλογο επί μακρόν. Εμείς, για παράδειγμα, δεν συμμεριζόμαστε την άποψη της ΠΑΠ, βάσει της οποίας μπορεί σήμερα να γίνεται λόγος για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μας φαίνεται ότι και στο εσωτερικό του ΚΚΕ υπάρχουν άτομα με διαφορετικές απόψεις σχετικά με την κατάσταση γύρω από την Ουκρανία, και όλοι αυτοί δεν συμμερίζονται πλήρως την άποψη της ηγεσίας του κόμματος. Αυτό είναι φυσιολογικό. Από αυτή την άποψη, μπορούμε μόνο να δηλώσουμε εκ νέου ότι σεβόμαστε τους Έλληνες συντρόφους για την ένδοξη ιστορία τους, για την προσήλωσή τους σε αρχές κατά τη δεκαετία του ’90, για τη συμπαράστασή τους στους κομμουνιστές της Ρωσίας στις πιο δύσκολες στιγμές.
Ωστόσο, η αλήθεια γεννιέται ακριβώς μέσα από τον συντροφικό διάλογο. Πολλώ δε μάλλον, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, κανείς δεν διαθέτει το μονοπώλιο της αλήθειας, ούτε μονοπώλιο της μονομερούς ερμηνείας του τι συμμορφούται με τον μαρξισμό και τι όχι. Ούτε στο ΚΚΕ δεν ανήκει τέτοιο μονοπώλιο.
Οι σύντροφοι του ΚΚΕ στο άρθρο τους εστιάζουν στην κατάσταση στη Βενεζουέλα και στην περιγραφή της σύγκρουσης των ντόπιων κομμουνιστών με τους τσαβιστές.
Είναι δύσκολο για εμάς από μακριά να κατανοήσουμε με ακρίβεια όλους τους λόγους αυτών των γεγονότων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο το ΚΚΕ, όπως αναφέρει ο συντάκτης του άρθρου, εξέφρασε από την αρχή, ήδη από τις 21 Αυγούστου 2025, αλληλεγγύη στον λαό της Βενεζουέλας, καταδίκασε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, την ανάπτυξη του αμερικανικού στόλου στην Καραϊβική και τις απειλές κατά της Βενεζουέλας.
Με αυτό το πρίσμα, επισημαίνουμε ότι εάν αυτό ισχύει, τότε ενώπιον της απειλής της ιμπεριαλιστικής επίθεσης/εισβολής θα ήταν σωστό να μην διογκώνεται αυτή η σύγκρουση εντός της Βενεζουέλας, αλλά να υπάρξει συμβολή για την επίτευξη τουλάχιστον μιας εν μέρει επίλυσής της.
Εξάλλου, η εγκαθίδρυση και ενίσχυση φασιστικών καθεστώτων που είναι μαριονέτες των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική αποτελεί κομβικό εργαλείο για την επίτευξη των στόχων των ιμπεριαλιστών. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο στη Βενεζουέλα, στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο απαιτείται η ανάπτυξη ενός μαχητικού, μετωπικού αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού αγώνα.
Ακριβώς τέτοια πολιτική είναι αναγκαία για τα συμφέροντα των εργαζομένων υπό αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, σε αυτό το συγκεκριμένο ιστορικό στάδιο. Και αν η Βενεζουέλα δεν διαθέτει επαρκείς δυνάμεις να αντισταθεί χωρίς τη συνδρομή της αστικής Ρωσίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, μπορεί άραγε κανείς -ακριβώς αυτή τη στιγμή- να καταδικάζει τον Πατέλη και την ΠΑΠ, επειδή μας συμβουλεύουν να χρησιμοποιήσουμε τις αντιφάσεις αυτών των δυνάμεων με τις ΗΠΑ;
Το ίδιο ισχύει και για άλλα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής. Για παράδειγμα, πώς αξιολογεί το ΚΚΕ τη συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή του Κουρσκ στρατευμάτων ενός σοσιαλιστικού κράτους, της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, ή την υποστήριξη των ενεργειών της Ρωσίας από τη σοσιαλιστική Κούβα; Το ερώτημα αυτό δεν είναι διόλου σχολαστικό. Είναι απαραίτητο για την κατανόηση και την αξιολόγηση της τρέχουσας κατάστασης.
Ωστόσο, παρ’ όλες τις διαφωνίες μας με το ΚΚΕ, δεν πιστεύουμε ότι οι θέσεις μας είναι ανταγωνιστικές από ταξική άποψη. Κατά παρόμοιο τρόπο αναγνωρίζουμε ότι οι πόλεμοι στις χώρες των λαών των δημοκρατιών της ΕΣΣΔ προκλήθηκαν από την αντεπανάσταση των ετών 1989-91 και από την εγκαθίδρυση της κεφαλαιοκρατίας. Ότι η αιτία της σημερινής έντασης στον κόσμο και των αντιπαραθέσεων στην Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και άλλες περιοχές είναι οι αντιφάσεις των μεγαλύτερων δυνάμεων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, κυρίως των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ αφενός, και της Ρωσίας, της Κίνας και των συμμάχων τους αφετέρου. Ότι μόνο με την κατάργηση του καπιταλισμού σε όλες τις χώρες, ακολουθώντας το δρόμο του σοσιαλισμού, μπορούμε να τερματίσουμε οριστικά τον φασισμό και τους πολέμους. Ότι οι κομμουνιστές της Ρωσίας και της Ελλάδας πρέπει να συνεχίσουν τον ταξικό αγώνα στις χώρες τους, να συνεχίσουν να αποκαλύπτουν τον καπιταλισμό στις χώρες τους.
Επομένως, παρ’ όλη την ένταση των διαφωνιών, τις πικρίες και τις κατηγορίες, δεν πρέπει να εξαπολύουμε οξείες και προσβλητικές εκτιμήσεις. Ας θυμηθούμε πόσες φορές ο Λένιν επαναλάμβανε ότι δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές! Πρέπει να κατανοήσουμε την κατάσταση, για να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά τις μαρξιστικές αρχές, προς όφελος της ανάπτυξης και της ενίσχυσης του κομμουνιστικού κινήματος. Για αυτόν τον λόγο, πρέπει να συμβουλέψουμε τόσο εμάς όσο και όλους τους συντρόφους μας όχι μόνο να διαβάζουμε και να τιμούμε, αλλά και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη πορεία της σκέψης του Λένιν. Όχι για να καταδικάσουμε κάποιους άλλους, οι οποίοι ενδεχομένως ακόμη δεν την έχουν κατανοήσει πλήρως, αλλά για να συσπειρώσουμε τις προσπάθειές μας ώστε να βρούμε το δρόμο για την κοινή μας νίκη.